Stjarnan - 01.07.1946, Blaðsíða 7

STJARNAN
55
Innri gleði
Það er alment að finna þá meðal krist-
inna manna, sem láta í ljósi hrygð yfir því
að þeir hafi mist eitthvað sem þeir áður
nutu í sinni kristilegu reynzlu. Það má
nefna þetta hinn “fyrsta kærleika,” eða
lýsa því með einhverjum öðrum orðum,
en það er eitt og hið sama. Það er hin
djúpa, andlega gleði sem gagntók sálu
þeirra, þegar þeir fyrst snéru sér alvar-
lega til Guðs.
Hvernig hefir þetta tapast? Vér verðum
að minnast þess að það er Guðs orð sem
veitir þekkingu til sáluhjálpar er fyllir
hjarta mannsins óumræðilegum fögnuði
og gleði. Áhrif orðsins eru á tvennan hátt.
Fyrst að vekja trú á Guði, og þar næst
heimtar það að sú trú sé sýnd í verkinu.
Þetta hvortveggja er ávöxtur fagnaðar
erindisins hjá þeim sem er einlægur í
hjarta. Þessu fylgir ósjálfrátt að andlit-
ið er uppljómað af gleði af því það endur-
speglar fögnuð sálarinnar.
Menn geta mist þessa reynzlu. Ef hún
helzt við þá er það af því að hinn trúaði
heldur áfram að trúa og hlýða hverri
nýrri opinberun sem Guð sýnir hcnum í
orði sínu. Hinn innri fögnuður getur ekki
haldist við á nokkurn annan hátt. Hér
er það sem margir hafa mist af markinu.
Grundvallar atriði kristninnar eru að
trúa og hlýða Guðs orði. Vér getum aldrei
metið þau eins og vert er. Þegar Guðs orð
talar til samvizku vorrar talar það einnig
til viljans, og það er hæzt áríðandi að vér
í einlægri undirgefni hlýðum því. Þegar
orðið sýnir oss skyldu vora, þá þurfum
vér strax að hlýða.
Margir hafa vanrækt þetta og daufheyr-
ast við rödd Guðs í orðinu, þar til þeir
■hafa mist alla löngun til að heyra það
eða lesa. Þeir hafa ekki gefið Guði vilja
sinn. Þegar Guð veitir oss nýtt ljós í orði
sínu, þá talar hann til samvizkunnar og
viljans um að fylgja því. Ef vér ekki
hlýðum, |þá hverfur hin andlega gleði eða
deyr út.
Lesum Guðs orð með því hugarfari
sem segir: “Tala þú Drottinn, þjón þinn
heyrir,” og sýnum fúsa, fljóta og stöðuga
hlýðni. Andleg innileg gleði og fögnuður
getur ekki fengist eða haldist við á annan
hátt.
Kirkja Krists getur ekki dregið að sér
athygli fjöldanns á þessum kærulausu,
trúlitlu tímum nema hún endurnýi sinn
“fyrsta kærleika,” og öðlist aftur þá innri
gleði og fögnuð hjartans, sem einkennir
hinn sannkristna. Ó hvílík þörf nú er á
dýrðlegum söfnuði, sem skín eins og ljós
í heiminum “mitt á meðal þessarar rang-
snúnu og gjörspiltu kynslóðar.”
Hvernig er það með líf þitt, kristni
vinur minn? Það sem heimtað er og ætl-
ast til af söfnuðinum, er líka heimtað af
þér. Líferni vort verður að vera svo ólíkt
heimsins siðum að það skíni, gegn um trú
og hlýðni vora. Það sem Páll talar um
“dýrðlegan söfnuð sem ekki hafi blett né
hrukku né neitt þess háttar,” það er líka
fyrir okkar líf sem einstaklinga.
Látum oss meðtaka fyllingu þeirrar
andlegu uppsprettu kraftar og gleði, sem
fæst með trú og fúsri hlýðni við Guð, svo
vér getum íklæðst réttlæti Krists, og að
menn umhverfis oss geti þekt og kannast
við að vér séum fulltrúar og lærisveinar
Drottins vors og Frelsara, Jesú Krists.
L. K. Dickson.
Skylda vor gagnvart öðrum
Það fer hrollur um mig ennþá þegar eg
'hugsa um slys það sem kom fyrir í Cripple
Creek, Colorado. Eg var um tíma stödd
í þorpi einu skamt þaðan. Hjónin og börn-
in höfðu keyrt út sér til skemtunar síðari
hluta dagsins. Þeim datt víst ekki í hug
að þetta væri síðasta skiftið sem þau gætu
öll keyrt saman. Á heimleiðinni skall á
ákafur stormur. Þau flýttu ferð sinni
sem mest þau máttu, en er þau keyrðu
gegn um eina af þessum mjóu gjám, sáu
þau flóð af vatni sem kom beljandi niður
til þeirra.
Faðirinn var nógu snarráður til að
stöðva bílinn strax og skipa öllum að flýta
sér og klifra upp fjallshlíðina til að forða
lífi sínu. Hann greip ungbarnið og flýtti
sér með það á óhultan stað. Þrjú af hin-