Stjarnan - 01.05.1949, Qupperneq 1

STJARNAN
MAÍ, 1949 LUNDAR, MANITOBA
Kærleiki Guðs til mannanna
Bæði náttúran og heilög ritning vitna
um kærleika Guðs. Yor himneski Faðir er
uppspretta lífsins, viskunnar og gleðinnar.
Athugið fegurð náttúrunnar og sjáið
hversu dásamlega alt hið skapaða mætir
þörfum manna og skepna. Sólskin og regn
sem endurlífgar jörðina, hæðirnar, hafið
og sléttlendið, alt þetta vitnar um kær-
leika skaparans. Guð uppfyllir þarfir allra
sinna sköpuðu skepna dag eftir dag.
Guð skapaði manninn fullkominn,
^heilagan og hamingjusaman, og þegar
jörðin kom frá skaparans hendi var ekk-
ert sem visnaði eða 'dó. Enginn skuggi
bölvunar hvíldi yfir sköpunarverkinu. Það
er yfirstroðasla Guðs boðorða sem hefir
innleitt eymd og dauða. En jafnvel í þján-
ingum, sem eru afleiðing syndarinnar,
opinberast kærleiki Guðs. Það er sagt að
Guð bölvaði jörðinni mannsins vegna. 1.
Mós. 3:17. En þyrnar og þistlar, erfiðleik-
arnir og mótlætið, sem fyllir líf manna með
sorg er ætlað mönnum til blessunar. Það
er partur af þeirri áætlun sem Guð gjörði
til að lyfta mönnum upp úr þeirri spilling
og niðurlæging, sem syndin hafði steypt
þeim í. Þótt maðurinn hafi fallið þá er líf
hans ekki einber sorg og eymd. Sjálf nátt-
úran flytur boðskap um von og huggun.
Það eru blóm á þistlunum og rósir á þyrn-
unum.
Guð er kærleikur. Þetta er ritað á
hvern blómknapp sem springur út, gras
og jurtir sem vaxa. Fuglarnir sem fylla
loftið með söng, indælu, litfögru blómin,
sem senda ilminn út frá sér, hin hávöxnu
tré skógarins með blaðaskrúði sínu, alt
þetta vitnar um hina ástríku og föðurlegu
umhyggju Guðs og um að það er vilji hans
að gjöra mennina farsæla.
Sínu jarðneska hlutverki lýsti Jesús á
þessa leið: “Andi Drottins er yfir mér, þess
vegna hefir hann smurt mig til þess að
flytja fátækum gleðilegan boðskap, sent
mig til að boða herteknum lausn, blindum
að þeir fái sýn sína aptur, láta hina þjáðu
lausa.”1 Þetta var starf Jesú. Hann gekk
um kring og gjörði gott og læknaði alla,
sem voru þjáðir af djöflinum. Það voru til
heilir bæir, þar sem sóttir og neyð voru
horfin frá hverju einasta húsi; því hann
hafði gengið um þá og læknað þá sem
sjúkir voru. Verk hans báru vitni um það
að hann var smurður af Guði. Kærleikur,
náð og miskusemi lýstu sér í öllu lífsstarfi
hans. Innileg hluttekning í kjörum mann-
anna barna bjó í hjarta hans. Hann tók sér
mannlegt eðli til þess að geta veitt þeim
það, er þer þurftu. Hinir fátækustu og lítil-
mótlegustu hikuðu ekki við að koma til
hans. Litlu börnin hændust að honum. Það
var þeim unaður að fá að setjast á kné hans
og horfa í andlit hans, sem spekin og kær-
leikurinn Ijómaði af.
Jesús hikaði aldrei við að segja sann-
leikann, en hann sagði hann ætíð í kær-
leika. Aldrei talaði hann ósæmileg orð,
ávalt mælti hann af stillingu og sýndi hví-
vetna vingjarnlega alúð í viðbúð sinni við
fólkið. Hann sýndi aldrei ókurteisi og talaði
aldrei hörð orð að óþörfu. Hann olli engri
viðkæmri sál angurs, án þess að nauðsyn
bæri til. Hann álasaði mönnum ekki fyrir
veikleika þeirra. Hann fyrirdæmdi hræsni,
vantrú og rangsleitni, en þá voru tár í
augum hans, er hann talaði hörðum ávít-
unarorðum. Hann grét yfir Jerúsalem,
borginni, sem hann elskaði, borginni, sem
ekki vildi veita viðtöku honum, sem var
vegurinn, sannleikurinn og lífið. Þeir
höfðu afneitað honum, frelsara sínum, en
1) Lúk. 4, 18.