Stjarnan - 01.05.1949, Blaðsíða 5

STJARNAN
37
12. Hvað bauð Jesús oss viðvíkjandi
Ritningunum?
“Rannsakið Ritningarnar, því í þeim
hugsið þér að þér hafið eilíft líf, og þær
eru það, sem vitna um mig.” Jóh. 5:39.
13. Hvað segir Jesús um þá sem heyra
Guðs Orð og hlýða því?
“En hann sagði . . . sælir eru þeir sem
heyra Guðs Orð og varðveita það.” Lúk.
11:28.
-------------*------------
Afleiðing kæruleysisins
Fólkið sem hafði lifað alla æfi sína í
Johnstown sagði að þorpið þeirra hefði
aldrei verið fegurra en nú á minningardag-
inn 1889. Ég man frá æskuárum hvað alt
leit hátíðlega út við slík tækifæri. Blóma-
beð, grænar flatir og flagg á hverri stöng.
Fólkið á skrúðgöngu ásamt hermönnunum
frá borgastríðinu. Sólin skein í heiði og
öll náttúran jók á ánægju dagsins.
Það var frídagur. Engum datt í hug
að nokkur hætta gæti verið í nánd þar sem
alt var svo kyrt og rólegt á hæðunum fyrir
ofan þorpið. Jafnvel Conemaugh áin gaf
enga aðvörun þar sem hún flóði áfram í
kyrð í farvegi sínum.
Dagur var að kvöldi kominn. Það fór
að rigna. Með morgninum kom' sú frétt
að ský hefði brostið um nóttina, áin flóð
yfir bakka sína og Johnstown væri í kafi
upp að efri hæð á húsunum. Fjöldi glað-
værra manna úr nágrenninu ferðaðist
brautina uppi í hlíðinni og horfði á þorpið
sem var þakið vanti. Margir voru án efa
glaðir yfir því að fá annan frídag. Frændi
minn mætti okkur þar, og er hann sá móð-
ur mína sagði hann áhyggjufullur: “Sarah
Jane, farðu heim aftur, ég hef heyrt að
flóðgarðurinn sé að bila.”
Móðir mín svaraði: “Það er nú gömul
saga.” Svo sneri hún sér að samferðafólki
okkar og sagði að þegar hún var barn hafði
hún oft verið tekin upp á hæðirnar þegar
frést hefði að flóðgarðurinn mundi bila.
Við héldum áfram. Loks kom þorpið
í augsýn. Aðeins efri hluti húsanna stóð
upp úr vatninu. Fólkið hafði flutt sig og
dót sitt upp á efri hæðina. Mennirnir voru
uppi á þakinu. Samtal og hlátur þeirra
barst til vor yfir vatnið: “Ekkert að óttast.
Áin hefir flætt yfir bakka sína fyr. Það
lækkar í henni aftur eins og vant er.”
Þetta glaðværa spaugandi fólk hafði
litla hugmynd um skelfingu þá, sem yfir
vofði. Alt í einu brast flóðgarðurinn og
vatnið beljaði með heljarafli niður dalinn
og flutti með sér alt sem fyrir varð. Þetta
var Johnstown flóðið 31. maí 1889. Mörg
hundruð manna, kvenna og barna mistu
líf sitt. Bæði Johnstown og önnur smáþorp
í dalnum sópuðust í burtu.
Menn hefðu vel getað komið í veg fyrir
þetta slys. Svo árum skifti vissu menn að
flóðgarðurinn var ekki nógu traustur. Þeir
hefðu getað haft einhvern viðbúnað. En það
er eðli mannsins að fylgjast með fjöldan-
um, óskandi og vonandi að einhver annar
líti eftir því sem þörf er á, en hliðra sér
sjálfir hjá því að takast ábyrgð á hendur.
Það er mannlegur veikleiki að vilja
koma sér hjá ábyrgð og erfiðleikum. Þetta
kemur hvergi betur í ljós heldur en í trú-
málum. Það heimtar fyrirhöfn og áreynslu
að rannsaka sjálfur. Það er svo miklu létt-
ara að byggja trú sína á hugsun og ímynd-
un annara, eða á siðum forfeðra vorra. Vér
höfum ljóð sem hljóða eitthvað á þessa
leið: ‘Gömlu trúarbrögðin voru nógu góð
fyrir pabba, nógu góð fyrir mömmu, og
eru nógu góð fyrir mig.” Og svo eru marg-
ir sem ekki einu sinni rannsaka hvað þessi
gömlu trúarbrögð voru.
Það eru margir spádómar í Biblíunni,
vér erum rétt komnir að þeim sem lýsa
ástandi síðustu tíma. Hvernig snúum vér
oss gagnvart þeim? Hvað ættum vér að
gjöra? Bíða átekta eins og fólkið í Johns-
town þangað til það verður of seint að
leita frelsunar? Hið eina skynsamlega er
að rannsaka Orðið sjálfir, vita hvar vér
stöndum, og vera reiðubúnir að mæta því
sem er í vændum.
Guð hefir af kærleika sínum opinberað
oss svo mikið viðvíkjandi framtíðinni að
vér getum verið viðbúnir. Vér getum kom-
ist hjá allri skelfingu bæði á yfirstandandi
og ókomnum tíma, ef vér aðeins viljum
fylgja leiðsögn Heilagrar Ritningar.
M. E. LITTLE