Stjarnan - 01.11.1949, Síða 1

STJARNAN
NÓVEMBER, 1949 LUNDAR, MANITOBA
Að fela sig guði
Fyrirheit guðs hljóðar svo: „Og þér
munuð leita mín og finna mig; því þér
munuð snúa yður til mín af öllu hjarta“.
Vér verðum að fela oss að öllu leyti
guði á hönd; að öðrum kosti getur sú
breyting aldrei orðið á oss, að vér endur-
nýjumst eftir hans mynd. Að eðlisfari er-
um vér framandi fyrir guði. Heilagur andi
lýsir ástandi voru með þessum orðum;
„Dauðir í afbrotum og syndum“, „allt höf-
uðið er sárt, allt hjartað krankt, frá hvirfli
og allt til ilja er ekkert hreint“. Vér erum
flæktir „í djöfulsins snöru“ „til að gjöra
hans vilja“. Guð vill lækna oss og gjöra
oss frjálsa. En með því að þetta útheimtir
fullkomna umbreytingu og endurnýjun
alls vors eðlis, verðum vér að fela oss að
öllu leyti honum í hendur.
Baráttan móti voru holdlega hugarfari
er sú mesta barátta, sem nokkru sinni hef-
ir verið háð. Vér þurfum að berjast harðri
baráttu til þess að geta falið sjálfa oss að
fullu og öllu guðs vilja á vald, en sálin
verður að beygja sig fyrir guði áður en
henni er auðið að endurnýjast í heilag-
leikanum.
Stjórn guðs er ekki grundvölluð á
blindri undirgefni og ósanngjarnri yfir-
drottnun eins og satan vill telja mönnum
trú um. Hún snýr sér til skynseminnar
og samvizkunnar. „Komið síðan og eig-
umst lög við, segir drottinn“. Slík boð býð-
ur skaparinn verum þeim, er hann hefur
skapað. Guð beitir ekki kúgun við skepn-
ur sínar. Hann getur ekki þegið þá þjón-
ustu, er ekki er veitt fúslega og með fullu
ráði. Sú undirgefni, sem eingöngu er af
því sprottin, að maðurinn er til neyddur,
mundi hindra alla sanna þróun sálarinnar
og skapferlisins. Hún mundi gjöra mann-
inn á borð við viljalausa vinnuvél. Þetta
er eigi tilgangur skaparans. Hann vill að
maðurinn, sem er dýrðlegasta verk hans,
nái svo miklum þroska og fullkomnun sem
auðið er. Hann leiðir oss fyrir sjónir,
hversu mikla blessun hann vill veita oss
með náð sinni. Hann býður oss að fela
oss sér á hönd til þess að hann geti fram-
kvæmt sinn vilja á oss. Vér eigum kost á
að losna frá þrældómi syndarinnar ef vér
viljum og fá hluttöku í hinu dýrðlega
frelsi guðs barna.
Þegar vér felum sjálfa oss guði, þá
verðum vér að sjálfsögðu að láta af öllu
því, er skildi oss frá honum. Þess vegna
segir frelsarinn: „Þannig er því og varið
með hvern af yður, sem ekki yfirgefur
allar eigur sínar, að hann getur ekki verið
minn lærisveinn“. Það verður að fjar-
lægja allt, sem tælir hjartað burt frá guði.
Mammon er hjáguð margra. Peningaelsk-
an og auðæfafýknin eru hlekkirnir í hinni
gullnu festi, sem tengir þá við satan. Aðrir
keppa eftir virðingu og veraldlegum
heiðri. Þá eru enn aðrir, er eyða æfi sinni
í makindalífi og ábyrgðarleysi. En þessa
þrældómshlekki verður að brjóta. Vér get-
um ekki þjónað guði og heiminum í einu.
Vér erum ekki guðs börn, nema því að
eins, að vér heyrum honum algjörlega til.
Sumir segjast vera í þjónustu guðs og
reiða sig þó eingöngu á sína eigin ástund-
un til þess að hlýða lögum hans, vekja og
glæða hjá sér rétt hugar far og öðlast
sáluhjálpina. Hjörtu þeirra hrærast ekki
af djúpri tilfinningu um kærleika Krists,
en þeir leitast við að uppfylla skyldur
hins kristilega lífernis, svo sem væri það
nokkuð, er guð krefðist af þeim til þess
að veita þeim inntöku í himininn. Slík
trú er þýðingarlaus. Þegar Kristur býr í
hjartanu, verður sálin full af kærleika
hans og þeirri gleði, sem leiðir af sam-
félaginu við hann, svo að hún heldur fast