Stjarnan - 01.09.1952, Page 5

STJARNAN
69
njótandi þeirrar blessunar og sælu sem
fæst fyrir trúna á Jesúm Krist og sam-
félagið við hann, ef þeir aðeins vilja leyfa
Guðs anda að verka á hjörtu sín. En vér
verðum að öðlast og eiga sjálfir það him-
neska hnossið, gleði og frið í heilögum
anda, ef vér eigum að geta vitnað um
það frammi fyrir öðrum og hvatt þá til að
meðtaka það. Vér verðum að hafa ljós vor
logandi ef vér eigum að geta lýst öðrum.
Nóttin var dimm. Það var lítil umferð.
Hvers vegna átti hann að standa þarna
þegar ekkert var að gjöra. Alt í einu kom
gamall bíll einhverstaðar frá. Lestin rakst
á hann. Hafði hann sofnað á vaktinni.
Hann var ekki viss um það. Þetta var
eins og vondur draumur, en slysið hafði
átt sér stað. Hann undraðist hvort hann
hefði ekki veifað ljósberanum til að vara
keyrslumanninn við að hann skyldi stað-
næmast. Hann var viss um að hann hafði
veifað ljósberanum. Hann hafði gjört það
svo oft, það var orðið að vana.
Nú kom sá tími að hann var kallaður
fyrir réttinn. Hann var spurður ótal spurn-
inga en hélt ávalt við sama framburðinn.
Hann sagðist hafa veifað ljósberanum í
ákefð, en það var alt árangurslaust.
Daginn eftir kallaði járnbrautarstjór-
inn hann inn á skrifstofu sína og sagði:
„Þú stóðst þig vel í gær, Tommy. Ég var
í fyrstu hræddur um að þú gæfist upp.“
„Nei, herra minn,“ svaraði Tommy, „en
ég var svo hræddur um að gamli lögmað-
urinn mundi spyrja mig hvort nokkuð ljós
hefði verið á ljósberanum.“
Var það ekki sorglegt að ljósberinn
sem hann veifaði var ljóslaus. Iivernig gat
keyrslumaðurinn varað sig þegar hann sá
ekkert ljós?
Ef vér eigum að hjálpa öðrum til að
vera viðbúnir þegar Jesús kemur þá verð-
um vér fyrst að vera það sjálfir.
Jesús er heimsins ljós og hann verður að
lifa sínu lífi í oss ef vér eigum að verða
öðrum til hjálpar.
„Þannig lýsi ljós yðar mönnunum, til
þess að þeir sjái góðverk yðar og vegsami
föður yðar sem er á himnum.“ Matt. 5:16.
—C. O. G.
--------☆--------
Hér um bil 10 biljón glerílát eru árlega
notuð fyrir niðursuðu í Bandaríkjunum.
Watford
Það var í september í Nýja-Sjálandi.
Watford var í illu skapi því faðir hans
hafði bannað honum að synda í ánni. Móð-
ir hans gekk inn og amma hans fór bak
við húsið, svo að hann var þarna einsamall
á flötinni. Hann leit í kringum sig og sá
engan, svo að honum flaug í hug að hlaupa
niður að ánni þar sem aðrir drengir voru
að skemta sér. Á leiðinni hitti hann einn
af skólabræðrum sínum sem sagði við
hann: „Bannaði ekki pabbi þinn þér að
fara og synda í ánni?“
„Jú,“ svaraði Watford heldur sneypu-
legur. „En ég ætla bara að dýfa mér
snöggvast til að kæla mig og koma svo
strax upp úr aftur.“
„Faðir minn bannaði mér líka a'd fara,
en ég fer engu að síður. Ég er svo heitur
og sveíttur,“ sagði hinn drengurinn
þrjóskulega, „það eru engir krókódílar þar. •
Þeir vilja bara ekki leyfa okkur neina
skemtun.“ %
Báðir flýttu sér nús niður að ánni, þar
sem hópur af drengjum var að synda, og
hróp og hlátur fylti loftið.
Það tók enga stund fyrir drengina að
kasta af sér flíkum sínum og fara ofan í
vatnið skamt frá þeim sem voru að skemta
sér á sundinu. Þeir höfðu lofað hver öðr-
um að þeir skyldu aðeins dýfa sér og fara
svo strax á land aftur.
Rétt í því þeir steyptu sér í vatnið rak
hinn drengurinn upp óttalegt hljóð og
hvarf von bráðar. Watford sá snöggvast
stóran opinn kjaft og augu vinar síns sem
báru vott um mestu skelfingu.
Blóðblettir sáust strax á vatninu. Öll
börnin sem höfðu verið að synda heyrðu
ópið og flýttu sér á land. Þau stóðu nú
sem höggdofa á árbakkanum og horfðu
skjálfandi á blettinn sem Watford benti
þeim á.
„Krókódíll“, hvísluðu þau gagntekin af
hræðslu.
Watford sá vin sinn aldrei aftur, en*
þann dag lærði hann ógleymanlega lexíu.
Hann lærði að Guð meinar það sem hann
segir: „Þér börn hlýðið foreldrum yðar.“
Efes. 6:1.
Nú situr Watford á fremsta bekknum
í skólanum mínum í Malamulo. Hann er
áhugasamur við námið svo að hann geti