Stjarnan - 01.06.1953, Side 7

STJARNAN
47
áhyggjum, synd og sjálfselsku. Þá munum,
vér njóta friðar þrátt fyrir alla óreiðu í
heiminum. Hjörtu vor fyllast þá slíkri
gleði, hamingju og öruggleika sem Guð
einn getur gefið.
—KENNETH STRAND
--------☆--------
Áður en þeir kalla
Heimkominn trúboði segir frá við-
kynningu sinni við háttstandandi prins.
Höfðingi þessi var ákaflega ríkur og bar
verulegan vinarhug til trúboðans, og not-
aði hvert tækifæri sem hann fékk til að
gefa honum kostbæra gjöf. Þetta kom svo
oft fyrir, að trúboðanum fanst það ganga
alt of langt. En hann gat ekki afþakkað
gjafir hans, það hefði verið brot á kurteisis-
reglunum. Það eina sem hann gat gjört;
var að taka á móti gjöfunum.
Einu sinni var hann og prinsinn að
tala saman nálægt hesthúsinu. í sama bili,
gengur þjónn fram hjá og leiðir með sér
ljómandi fallegan hest. „Hvernig líst þér
á þennan hest?“ spurði prinsinn. Trúboð-
inn kannaðist við að það væri afbragðs
skepna.
„Gefðu honum hestinn,“ sagði prinsinn,
við þjóninn.
Þessi austurlanda höfðingi notaði hvert
tækifæri, eða minsta merki sem hann sá
um að gjöfin yrði þegin eða velkomin.
Þannig er Guð ávalt reiðu'búin að veita
oss blessun sína ef hann sér hið minsta
merki þess að vér þráum eða viljum þiggja
hana. Alt sem hann sér að getur orðið
oss til gagns og blessunar er þá á reiðum
höndum til að veita oss.
Iiann bíður ekki eftir því, að vér biðj-
um hann. „Áður en þeir kalla, vil ég svara
þeim,“ segir hann.
Þetta sýndi sig í lífi og starfi Krists.
Einu sinni var hann að prédika í muster-
inu á hvíldardegi. Þar var maður, sem,
hafði óhreinan anda. Hann kallaði til Jesú
og sagði: „Hvað vilt þú oss, Jesús frá
Nazaret?“
Maðurinn var ekki sjálfráður hvað
hann sagði. E. G. White segir: „f návist,
Jesú fann maðurinn löngun til að verða
frelsaður, en illi andinn stóð á móti áhrif-
um Krists. Þegar maðurinn vildi ákalla<
Jesúm um hjálp, þá lagði illi andinn hon-
um mál í munn og hann hrópaði með ótta
og skelfingu. Hinn djöfulóði virtist skilja
að hann var í návist þess eina, sem gat
frelsað hann. Þegar maðurinn reyndi að
ná til Krists þá kom hinn illi andi í veg
fyrir það og lét hann segja það sem honum
sýndist.
En Jesús frelsaði manninn frá yfirráð-
um hins illa anda og læknaði hann.
Vera má að illur vani bindi oss eins og
í hlekki. Kringumstæður geta sýnst slíkar,
að ekki sé lausnar von. En Jesús þekkir
hina djúpu, huldu þrá hjartans. Ef vér frá
dýpsta grunni hjartans sendum þögula
bæn til hans, þá er honum mikið áhuga-
mál að veita oss náðargjafir sínar og gefa
hjarta voru frið og fyrirgefning.
—TH. A. DAVIS
-------☆--------
Mélhnefinn, sem' entist í heilt ár
Það hafði verið hungursneyð í landinu.
Alstaðar var fólkið hungrað, veikt og'
deyjandi, Elías var spámaður Guðs. Guð
talaði til hans og sagði: „Far þú til Zarefta
og dvel þar. Ég hef boðið ekkju þar að
fæða þig.“
Elías gjörði eins og honum var boðið
Þegar hann kom þangað sá hann konu,
sem var að tína saman eldivið. Hann kall-
aði til hennar og mælti: „Sæk mér dálítið
af vatni svo að ég megi drekka.“ Hún fór
strax að sækja það, en hann kallaði á eftir
henni og mælti: „Færðu mér líka brauð-
bita.“
Fátæka ekkjan leit á hann. Hvað átti
hún að gjöra'. Hún hafði verið að biðja,
Guð að senda sér fæðu, svo hún og sonur
hennar þyrftu ekki að svelta, og þennan
dag ætluðu þau að borða það síðasta, sem
til var og nú kom þessi ókunni maður og
bað hana um brauðbita. „Ég hef ekkert,“
sagði hún, „nema mjölhnefa í tunnulögg
og svolítið af olíu í krús. Ég er að tína
saman viðarkvisti, síðan ætla ég heim að
matbúa þetta handa mér og syni mínum,
svo að við megum eta það og deyja síðan.“
En Elías sagði við hana: „Óttast ekki, far
þú heim og gjör sem þú sagðir, gjör þú
mér samt fyrst af því litla köku og fær
mér hingað út. En matreið síðan hánda
þér og syni þínum.“ Það virðist einkenni-
legt að hann bað hana að baka fyrst fyrir