Stjarnan - 01.10.1953, Side 6

78
STJARNAN
kerfið og getur farið svo langt að það
orsaki sjúkdóm.
Af öllu, sem orsakar ótta eða kvíða,
þá er vond samvizka það hættulegasta.
Sá sem líður fyrir ásökun samvizkunnar,
óttast fyrir að synd hans komi í ljós. Hann
er hræddur um, að menn tali illa um hann,
og hann missir traust á vinum og félögum
sínum.
Hermaður, sem veit að líf hans er í
hættu, hefir bænarorð á vörum sínum. Það
virðist inngefin í hjörtu manna sú með-
vitund, að þeir verði einhvern tíma kallaðir
fyrir rétt heiminsins til að standa reikn-
ingsskap af lífi sínu. Þetta náttúrlega fram-
leiðir ótta, og eini vegurinn til að að losast
við þennan ótta er að taka móti tilboði
Guðs um fyrirgefningu, þá hverfur ásökun
samvizkunnar og friður og öruggleiki fyllir
hjarta mannsins.
Undir vissum kringumstæðum er ótti
nauðsynlegfrr. Það er gott að óttast kæru-
leysi og óþarfa eyðslusemi. Það er gott
fyrir gangandi mann að óttast og vera var
um sig fyrir hraðfara umferð á strætun-
um. Sá, sem vinnur á gasólínstöð, þarf að
óttast og fyrirbyggja gasólínsprengju.
Það er gott að óttast og forðast vanrækslu
og kæruleysi. Biblían jafnvel mælir með
vissri tegund af ótta, er hún segir: „Ótti
Drottins er upphaf vizkunnar.“ Sá, sem
vanrækir skyldur sínar gagnvart Guði,
hefir ástæðu til að óttast afleiðingarnar af
breytni sinni. En sá, sem óttast Guð og
lifir í samræmi við vilja hans, þarf ekki
að óttast óvissu framtíðarinnar. Hánn er
óhultur undir vernd hins Hæsta.
Bezta ráðið til að losast við ástæðulaus-
an ótta er að hafa verulegt áhugamál,
ákveðið takmark til að keppa eftir.
Hvers vegna er hjúkrunarkonan ekki
hrædd við að sýkjast af næmum sjúkdómi,
sem þjáir sjúkling hennar? Hvernig getur
stjórnmálamaðurinn verið óhræddur um
að hann afli sér óvina, þegar hann mælir
með einhverjum umbótum, sem hindra
ágjarna menn frá að afla sér rangfengins
fjár? Hvernig getur kristniboðinn verið
óhræddur við villimennina, sem hann er
að vinna fyrir?
Alt þetta fólk mundi óttast, ef það gæfi
sér tíma til að hugsa um hættuna. En hver
einstakur þessara er svo upptekinn
af áhuganum fyrir málefni því, sem hann
vinnur við, að hugsun um ótta kemst ekki
að. Hjúkrunarkonan gleðst yfir að geta
létt sjúklingi sínum þjáningarnar og legg-
ur fram alla krafta sína til þess, svo ótti
kemst ekki að. Stjórnmálamaðurinn er svo
hrifinn af málefni því, sem hann er að
berjast fyrir, að hann óttast ekkert.
Kristniboðinn, sem fórnar lífi sínu til að
flytja fagnaðarerindið og bæta kjör hinna
bágstöddu, treystir Guðs varðveizlu og
hefir ekkert að óttast.
Maður þarf ekki að vera kristniboði til
að geta sigrað ástæðulausan ótta. Hver
sem í sannleika trúir á Guð getur lifað
rólegur og óttalaus. Lítið barn, sem venju-
lega er hrætt við myrkrið, getur óhrætt
gengið gegn um dimman skóg, þegar það
heldur í hönd föður síns. Sömuleiðis getur
sannkristinn maður treyst vorum him-
neska föður og verið alveg óttalaus.
„Því ekki gaf Guð oss anda hugleysis,
heldur anda máttar, kærleika og stillingar.“
2 Tím. 1:7.
—H. SHRYOCK, M.D.
-------☆--------
Ó, hvílíkur kærleikur
Dagurinn var heitur og mollulegur,
glaða sólskin en ekki hið minsta kul. Ég
og Tip, fjárhundurinn minn, sátum undir
poplar trénu og höfðum augun á sauða-
hjörð föður míns, það voru um 300 ær og
lömb. Kindurnar voru hættar að bíta,
stóðu í smáhópum, hengdu niður höfuðin
og stöppuðu niður fótunum til að hrista af
sér flugurnar.
Það var farið að líða að tímanum til
að vatna þeim. Það er nú létt verk, ef vatn
eða lækur er nálægt handa þeim að drekka,
en ef maður þarf að draga það með fötu
upp úr brunni, þá er það erfitt verk. Brún-
in á brunninum var brotin svo hún var hér
um bil jöfn við jörðu, ^vo þetta var bara
vatnshola með engu loki yfir. Við fórum
hægt með kindurnar 1 áttina til brunns-
ins. Féð skildi brátt hvert við vorum að
fara og flýtti sér nú og stóð í þéttum hóp
í kring um brunninn, svo ég varð að ryðja
mér braut. Kindurnar stjökuðu hver ann-
ari, allar vildu vera fyrstar að fá að drekka.
Rétt er ég kom að brunninum var einu
lambinu stjakað svo að það féll niður í