Stjarnan - 01.11.1956, Side 4

84
STJARNAN
út hegninguna fyrir lögbrot og óhlýðni
sína.
Ert þú lögbrjótur? Hefir þú sagt: Þó
ég leggi Guðs nafn við hégóma þá meina
ég ekkert með því? Eða, þó ég hjálpi mér
sjálfur til að ná í eitthvað frá nágranna
mínum, hver getur vitað um það? Hvað
kemur mér við þó þar standi: „Þú skalt
ekki hórdóm drýgja.“ Eða því skyldi ég
þurfa að halda sjöunda daginn heilagan
samkvæmt fjórða boðorðinu?
Hugsaðu þig um, það er stuttur tími eftir
til að laga líf þitt samkvæmt réttlætisregl-
um Guðs. í dag er tækifæri til að snúa við
og taka rétta stefnu. Flýttu þér áður en
dyrunum verður lokað.
—A. S. MAXWELL
------------------------
Hann sá sig um hönd
Hún var að undirbúa grænmetið fyrir
miðdagsmatinn. Biblían lá opin fyrir
framan hana og morgunvakan reist á rönd
til vinstri handar. Konan var að rifja upp
versin, sem hún hafði lært undanfarna
daga. Nú var barið að dyrum.
Hún opnaði dyrnar, ungur maður, sem
leit út eins og hann væri svangur bað um
vinnu en ekki um mat. Eftir augnabliks
umhugsun svaraði konan: „Það þarf að
slá flötina. Vélin er í skýlinu þarna úti.“
„Þökk fyrir“, sagði pilturinn og bros
sást á þreytulega andlitinu hans, þegar
hann lagði niður böggulinn sem hann hélt
á og smeygði sér úr gamla jakkanum sín-
um áður en hann færi að vinna.
„Bíddu augnablik,“ kallaði konan gegn
um skrínhurðina. „Má ég ekki bjóða þér
matarbita áður en þú ferð að vinna? Sestu
niður á tröppurnar á meðan ég næ í brauð-
bita handa þér og mjólkurglas.“
Þegar maturinn var tilbúinn bauð hún
honum inn í fallega hreina eldhúsið sitt.
Hann var hálf feiminn en þáði þó boðið.
Konan veitti því nú eftirtekt að áður en
hann bragðaði matinn hneygði hann höfuð
sitt í bæn. Skyldi beiningamaður hafa
fyrir að lesa borðbæn? Hún var sannfærð
um, jafnvel áður en hún opnaði dyrnar
fyrir honum, að hann var ekki algengur
flakkari.
Hann leit upp til að svara spurningu um
leið og hann lauk við fyrstu brauðsneiðina
og kom þá auga á Biblíutextablað, og svo
á bókina sjálfa. Honum varð svo hverft
við að honum nærri svelgdist á. Konan
tók eftir þessu og það vakti forvitni henn-
ar, svo hún fór með mestu gætni að spyrja
hann um heimili hans.
Hann var rétt 22 ára. Heimili hans var í
litlu þorpi í suðvesturlandinu, þar hafði
faðir hans járnvörubúð. Hann ólst upp á
kristilegu heimili og hafði gengið á skóla
Sjöunda dags Aðventista frá því fyrsta
alt til fyrsta ársins á College (University).
Þá komu fjárhagserfiðleikar sem gjörðu
ómögulegt fyrir hann að halda áfram námi.
Það gekk alt þolanlega fyrstu mánuðina,
en smám saman varð hann svo leiður á að
vinna í búðinni, og leiddist heimilið sem
honum fanst svo gamaldags, og í söfnuðin-
um voru engir unglingar á hans aldri.
Hann var orðinn leiður á þessu öllu saman
og ásetti sér að fara og reyna lukku sína.
Hann vildi vinna fyrir stjórnina, svo
hann fór austur á hvern hátt, sem hann
gat komist. Nú hafði hann verið á flæk-
ingi í þrjú ár. Auðvitað var hann sinn
eiginn húsbóndi, en hann gat ekki fengið
neina stöðuga vinnu. Hann var nú hreint
ekki lengur hrifinn af frjálsræði sínu, þar
sem hann skorti bæði fæðu og skýli.
„Ég hef gjört margt,“ kannaðist hann
við, „sem mundi sárlega hryggja móður
mína, ef hún vissi það. Biblían og Biblíu-
textarnir skelfdu mig áðan. Það minti mig
á -hana. Ég hef hugsað dálítið alvarlega
síðan um eftirmiðdaginn í gær. Vinur
minn og ég stálumst upp í járnbrautar-
vagn. Hann stökk út, en ekki nógu fljótt —
og þegar ég sá það, sem eftir var af honum
í kjarrinu undir brúnni við bæjarjaðarinn,
þá sat ég þar og hugsaði alla nóttina. Ég
ásetti mér í morgun að leita mér að vinnu,
þó það væri að grafa skólprennur, og spara
alt sem ég gæti til að komast heim og taka
rétta stefnu. Ég er ekki lengur of hroka-
fullur til að fylgja dæmi týnda sonarins.
Ég kannast við að ég hefði aldrei átt að
fara heiman að. Ég vissi ekki hvað ég átti
gott heima.“
Þau héldu áfram að tala saman og þegar
ungi maðurinn lauk við máltíðina tók
hann ósjálfrátt upp vindlingapakka og bar