Velferð - 01.12.1995, Qupperneq 25

og áttum yndislega stund saman og
nutum frásagnargleði hennar og
göfugu lífsviðhorfa enn einu sinni. Við
óskuðum eftir að mega kalla til
fjölmiðla vegna afmælisins, en það
vildi hún alls ekki. Hún lést röskum
mánuði síðar.
Minningin um mæta og ógleymanlega
konu mun lifa í þakklátum huga okkar
allra, sem kynntust henni og miklum
mannkostum hennar.
Minning
Hjálmar Guðmundsson kennari
fæddist í Reykjanesi Gímsnesi í
Arnessýslu 16. janúar 1915 og lést
13. júlí 1995. Foreldrar hans voru
Guðmundur Guðjónsson bóndi og
kona hans Ingibjörg Hróbjartsdótt-
ir. Hjálmar tók kennarapróf 1937
og hóf strax kennslu og varð
skólastjóri Barnaskóla Stokkseyrar
1944-46. Hann fluttist til Reykja-
víkur og var kennari við Mið-
bæjarskólann frá 1946-69 og
Langholtsskólann frá 1969 og
þegar hann lauk kennsluferli
sínum fyrir aldurs sakir, var hann
við ýmis störf á vegum skólans,
allt fram að síðustu skólalokum.
Er skóla lauk að vori leiðbeindi
hann unglingum við Vinnuskóla
Reykjavíkur frá 1949 og tók við
skólastjórn árið 1980.
Hjálmar var félagslyndur og starfaði
mikið í mörgum félögum. Ungur gekk
hann til liðs við skátahreyfinguna og
var sýndur þar margvíslegur heiður
fyrir frábær störf. Hann hafði alla ævi
mikinn áhuga á útilífi og ferðalögum
og sá glögglega uppeldisgildi göfgandi
verkefna á þessum sviðum og þá ekki
síst þátt þess að efla vináttu og bræðra-
lag. Hjálmar var kennari af hugsjón og
alla tíð beindist hugur hans að velferð
og framtíð æskufólks í landinu og það
tæki sér fyrir hendur uppbyggjandi
viðfangsefni og tileinkaði sér hófsemi
og bindindi, en forðaðist óreglu og
tilgangslaust líferni. Hann var mjög
virkur félagi hjá Ferðafélagi íslands og
var oft fararstjóri í gönguferðum á
þeirra vegum. Hjálmar var yfirlætis-
laus og vildi ekki að þess yrði getið,
þótt hann legði góðu máli lið. Árni
Bergur Sigurbjörnsson sóknarprestur í
Ásprestakalli þakkaði Hjálmari Guð-
mundssyni við útför hans fyrir marg-
víslegan stuðning við byggingu Ás-
kirkju bæði með fjárframlögum og
með ómetanlegu vinnuframlagi. Hér
verður þetta ekki rakið frekar, en íjöl-
margt mun geymast í þessum efnum.
Hjálmar Guðmundsson hefur verið
lengi félagi hjá Landssamtökum
hjartasjúklinga og sýnt þeim samtök-
um vináttu og velvilja alla tíð. Hann
gaf samtökunum árið 1987 kr.
100.000.- til minningar um fjóra látna
bræður sína, Bergþór, Guðjón, Hauk
og Erling. Voru honum færðar sérstak-
ar þakkir fyrir þetta rausnarlega fram-
lag.
Hjálmar sótti reglulega snemma dags
Sundlaugarnar og hitti þar m.a. vini
sína. Hann var mikill og góður vinur
Jóhannesar Proppé til fjölda ára, en
þeir hittust þar oft. Hann bauð honum
heim til sín í kaffi og tjáði honum að
hann vildi arfleiða Landssamtök
hjartasjúklinga af öllum eigum sínum
eftir sinn dag og bað hann um að
aðstoða sig við að gera erfðaskrá. Það
féll í minn hlut að vinna það verk.
Þetta var til þess að ég hitti Hjálmar
fimm sinnum á heimili hans að Skúla-
götu 40 og voru fundir okkar nokkuð
langir, þar sem hann hafði frá mörgu
að segja. Hann var höfðingi heim að
sækja af gamla skólanum. Hann lagaði
frábært kaffi og bar það fram með
góðum veitingum. Hefi ég aldrei
komið í íbúð karlmanns, þar sem allt
innbú og umönnun hennar bar svo
rækilega vott um snyrtimennsku hans á
öllum sviðum. Við Hjálmar ræddum
mikið saman og hafði hann frá mörgu
að segja. Mér var strax ljóst, að
ævistarf hans var svo gagnmerkt og
lærdómsríkt, að því þyrfti að gera
ítarleg skil, en þegar ég færði þetta í tal
við hann, þá kom fljótlega í ljós að það
vildi hann alls ekki. Engu að síður
þótti honum gott að segja frá eldri
atburðum og ræða málin. Skilnaður
foreldra hans og að fjölskyldan
tvístraðist hafði djúp áhrif á
skapgerð hans. Þá var móðir hans
honum mjög kær og héldu þau
lengi heimili saman. Afar skemmti-
legt var að heyra frásagnir hans af
skemmtilegum gönguferðum um
landið og er mér ógleymanleg frá-
sögn hans af árlegum gönguferðum
í Bæjarstaðaskóg, en farnir voru
götuslóðar um heiðina norðanverða
og niður í Morsárdal um brattar
skógartorfur. Er þarna mikið líparít
meðfram Kjósarlæk. Mikið hefði
verið gaman að fara þessa leið
undir hans fararstjórn svo ljóslega
lýsti hann öllum aðstæðum. Hjálm-
ar var fulltrúi þeirra kynslóðar sem
á rætur í horfnum lífsháttum og var
höfðingi og hreystimenni og þekkti
vel erfiða tíma. Hann undirbjó verk
sín af kostgæfni og var mikill vinur
vina sinna og mátti ekkert aumt sjá,
svo að hann legði ekki fram
hjálparhönd.
Hjálmar veiktist illa fyrir rösku ári
síðan og kom vinur hans Jóhannes
Proppé honum á Landspítalann. Hann
veiktist aftur röskum mánuði fyrir
andlátið og var þá útveguð vist á
dvalarheimili, en hann vildi ekki með
nokkru móti þiggja það boð. Hann
kvaddi heiminn hægt og hljótt eins og
hans var vandi í lífinu. Hann mælti svo
fyrir, að útförin færi fram í kyrrþey,
sem var að sjálfsögðu virt. En fregnin
urn útförina barst og Áskirkja nær
fylltist af vinum og 230 manns mættu í
kaffi á eftir jarðaförina.
Blessuð sé minning um þennan
óvenjulega mannkostamann.
Sigurður Helgason, form, LHS
25