Samfylkingin - 18.06.1936, Síða 2

2
SAMFYLKINGIN
stefnu, aðferðum og baráttu,
sem stundum yfirgefur að fullu
og öllu allar vinstri leiðir, ég
tala nú ekki um brautir verk-
lýðshreyfingarinnar, skapað í-
haldinu aðstöðu til að hefja
blekkingar og lýðskrum fyrir
verkamönnum — sem banda-
maður verkamanna á móti auð-
valdinu! Ef framvegis er haldið
svo frámunalega klaufalega á
málum verkalýðsins, að auð-
valdsblöðin sjái sér leik á borði
að koma fram sem málsvari
verkamanna á móti auðvald-
inu(!), þá er ekki að vita, nema
svo fari, að auðvaldið geti enn
blekkt til fylgis við sig svo
marga óstéttvísa öreiga, sem til
þarf að skapa því meirihluta-
aðstöðu í landinu eftir næstu
kosningar.
Þá er að gæta hins, hvers kon-
ar stefnu mundi eindregin auð-
valdsstjórn og íhalds reka í
landinu, ef hún kæmist að, eins
og sakir standa? Því er fljót-
svarað. Það eru engir möguleik-
ar á því, að hægt sé að reka í-
haldspólitík í landinu með
nokkru viti, öðru vísi en ónýta
eða afnema verklýðshreyfing-
una að verulegu leyti, og þetta
mundi tafarlaust verða gert
með strangri vinnulöggjöf, sem
næmi burt bæði verkfallsrétt-
inn og önnur vopn verkalýðs-
ins í frelsisbaráttu sinni. Ríkis-
lögreglan er óhjákvæmilegur
fylgifiskur íhaldsins, og „ólög-
legar vinnudeilur“ samkvæmt
þrælalöggjöfinni nýju yrði
náttúrlega ekki hægt að kæfa
niður, án óvígrar ríkislögreglu.
En mundi þá eindregin íhalds-
og auðvaldsstjórn hafa að sama
rkapi áhuga á því, að efla lífs-
möguleika hins fátæka vinn-
andi manns til sjávar og sveita?
Þá bæri eitthvað nýrra við, ef
auðvaldið hefði áhuga á öðru
en láta fyrirtæki sín græða. Það
væri þá í fyrsta skipti í heims-
sögunni, sem verkamennirnir
nytu velþóknunar auðvaldsins
degi lengur en hægt yrði að
nota þá til að afla einkafyrir-
tækjunum gróða. Og til hvers
væri að setja á vinnulöggjöf og
ríkislögreglu, ef ekki til að
lækka kaupið? íhaldsstjórn,
vinnulöggjöf og ríkislögregla
þýðir auðvitað fyrst og fremst
lækkun kaupgjaldsins í öllum
áttum. Og það, sem slík stjórn
myndi gera til að „létta af at-
vinnuleysinu“, mundi í hæsta
lagi vera að reka fólk í þegn-
skylduvinnu eða annan þræl-
dóm fyrir tíu aura kaup á dag,
eins og í þeim löndum, þar sem
fasisminn er kominn lengst. —
Nei, það sem við fáum hér á ís-
landi um leið og næsta íhalds-
stjórn tekur við völdum, það er
upphaf fasismans. Það er óhugs-
andi að hrein borgarastjórn
mundi geta fengið við nokkuð
ráðið hér á landi, eins og þjóð-
megun vorri er nú komið, öðru-
vísi en grípa til fasistiskra ráð-
stafana.
Þetta finna verkamenn á sér
og menntamenn skilja einnig
hvert stefnir. Öll alþýða sér
greinilega aðkallandi nauðsyn á
sameiningu vinstri flokkanna í
eina baráttuheild gegn auðvald-
inu, íhaldinu og yfirvofandi fas-
isma. Það er satt, vinstri flokk-
unum ber ýmislegt smávegis á
milli, en það hefir sýnt sig,
bæði hér og annars staðar, að
hin atriðin eru miklu fleiri, þar
sem vinstri flokkarnir geta
sameinast. Til dæmis hefir Al-
þýðuflokkurinn gert samfylk-
ingu við Framsóknarflokkinn,
sem er borgaralegur vinstri-
flokkur, með samvinnu á
stefnuskrá sinni; þeir hafa gert
samning um 14 punkta.
Hversu miklu fleiri myndu
þá ekki þeir punktar, sem gætu
sameinað Alþýðuflokkinn og
Kommúnistaflokkinn í barátt-
unni, tvo flokka með sömu lífs-
skoðun, sama takmark, sama
verkalýð að baki? Nokkrir af
foringjum Alþýðuflokksins hafa
skorað á Kommúnistaflokkinn
að leggja niður störf sín, en alla
kommúnista að gerast sósíalde-
mokrata og ganga undir merkj-
um Alþýðusambandsins 1. maí.
Þeir virðast álíta að slíkt fjölda-
afturhvarf mundi verða Al-
þýðusambandinu til mikils
hags. En mér er spurn: hvernig
færi 2. maí, ef þessi þúsunda-
innrás af nýjum flokksmönnum
mundi fara að ympra á því, að
það hefði verið rangt að hækka
tolla á neyzluvörum á síðasta
þingi, en hinir gömlu flokks-
menn færu að sýna hinum ný-
komnu fram á, að það væri
kommúnistum að kenna, að Hit-
ler hefði sigrað í Þýzkalandi,
eða eitthvað þess háttar? Ætli
þá gæti ekki svo farið, að skoð-
anamunurinn, þótt hann sé
kannske smávægilegur, yrði
engum til meiri óhags en sjálfu
Alþýðusambandinu? Ætli Al-
þýðuflokkurinn mundi þá ekki
verða fyrstur til að viðurkenna,
að það hefði verið skynsam-
legra að gera samning við Kom-
múnistaflokkinn um að þegja
um nokkur minni háttar deilu-
mál, og koma sér saman við
hann um nokkur óumdeilanleg
stefnuskráratriði í baráttunni
við hinn sameiginlega óvin.
Allur þorri Alþýðuflokks-
manna virðist þó vera frábitinn
þessari lítið sálfræðilega grund-
völluðu skoðun, að Kommún-
istaflokkurinn eigi að leysa sig'
upp nú þegar, en allir meðlimir
hans að ganga inn í Alþýðu-
flokkinn fyrir 1. maí, eða innan
10 daga. Og með fulltingi fjölda
Alþýðuflokksmanna á bak við
sig, hafa ýmsir ágætir fulltrúar
Alþýðusambandsins hafið bar-
áttu fyrir sameiginlegri kröfu-
göngu við Kommúnistaflokk-
inn fyrir 1. maí. 1 öllum áttum
hafa verkamenn tekið þessari
baráttu með fögnuði, og fjöldi
menntamanna, með róttæka
stúdenta í broddi fylkingar,
hafa í dag viljað sýna Alþýðu-
flokksverkamönnum samúð sína
í þessari baráttu. Fjöldi menta-
manna hefir einnig opin augu
fyrir því, að sameining vinstri
flokkanna um stefnuskráratrið-
in, eins og Alþýðuflokkurinn
hefir þegar hafið við Framsókn-
arflokkinn, er eina skilyrðið
fyrir því, að hægt verði í nútíð
og framtíð að stjórna landinu í
þágu þess fólks, sem byggir
það.
Nokkrir af forustumönnum
Alþýðusambandsins leggjast á
móti þessu samkomulagi flokk-
anna, en þeir standa mjög ein-
angraðir. Rök þeirra gegn sam-
komulaginu eru því miður
sneydd veruleikaskilningi, eins
og t. d. sú uppástunga, að
Kommúnistaflokkurinn eigi að
skipta um sjónarmið á xk mán-
uði og ganga í Alþýðusamband-
ið
Formaður Alþýðusambands-
ins heldur því fram, þessu til
aréttingar, að með því einu
móti, að allir verkamenn og al-
þýðufólk fylki sér undir merki
Alþýðusambandsins, sé „mögu-
legt að verjast því, að íhald og
ofbeldisstefna yfirstéttanna nái
yfirráðum á íslandi.“ Eftir þess-
um bréfum ætti stjórnmála-
stefna Alþýðusambandsins að
vera trygging þess, að hvenær
sem er, og í hverju einu, sé rátt
haldið á málefnum íslenzks
verkalýðs, ef það má ráða. M. ö.
o., Alþýðusambandið er verka-
lýðnum óbilugt öryggi í stétta-
baráttunni. Mér dettur ekki í
hug að segja Alþýðusamband-
inu eitt einasta orð til hnjóðs,
enda mun gildi Alþýðusam-
bandsins frá upphafi ekki dylj-
ast neinum stéttvísum verka-
manni né menntamanni þessa
lands. En það er því miður ekki
rétt, sem lesa má út úr orðum
forsetans, að pólitík Alþýðu-
sambandsins sé full trygging
þess, að rétt sé haldið á mál-
stað verkalýðsins í stéttabarátt-
unni, hvenær sem er og í
hverju einu. Það er auðvelt að
nefna þess dæmi, en ég skal
ekki koma með slíkt registur.
Eg skal aðeins benda á það
dæmi, sem er nærtækast í dag,
benzíndeiluna, benzínverkfall-
ið. Þar voru gerðir Alþýðusam-
bandsstjórnarinnar því miður
ekki innblásnar af hagsmunum
verkalýðsins, heldur fyrirskip-
aðar af agentum auðhringanna.
Þar barðist verkalýðurinn bar-
áttu sinni, og leiddi hana til
sigursælla lykta, þvert ofan i
forustu Alþýðusambandsins.
Svo það er ekki rétt, að Al-
þýðusambandsforustan sé verka-
lýðnum æfinlega óskeikull
hlífiskjöldur. Aftur á móti er
Alþýðusambandið í eðli sínu,
og gæti verið, fullkomnasta
vopnið, sem verkalýðurinn hef-
ir í hendi sinni.
Allir hyggnari menn verk-
lýðsflokkanna sjá það og skilja,
að leiðin til þess, að málstaður
verklýðshreyfingarinnar vinni
bug á málstað sérgróðasteín-
unnar í íslenzku stjórnarfari,
er ekki það, að þeir skipi hvor
öðrumað leggja niður starfsemi
sína, eða hætta allri gagnrýni
hver á annars verkum og að-
ferðum; ekki heldur að krefj-
ast þess, að vald Alþýðusam-
bandsins gangi fyrir hagsmun-
um verklýðsstéttarinnar, eins
og dæmi eru til, að krafizt hafi
verið, t. d. á Siglufirði um dag-
inn, og í baráttunni gegn sam-
fylkingunni þessa daga. Menn
finna, að sú nauðsyn er öllu of-
ar, að allir vinstri flokkarnir
og sérstaklega verklýðsflokk-
arnir, sameinist um það, sem
er stefnuskráratriði þeirra
beggja, baráttuna gegn sameig-
inlegum óvini okkar allra, auð-
valdinu, þjóðfélagi hinna ríku,
gróðafyrirkomulagi hinna ríku.
— Þúsundir verkamanna og
menntamanna allra vinstri
flokkanna vita, að við það á-
gtand, sem nú ríkir, er ekki
lengur unandi; þeir vita það
kaupir enginn
hærra verði
en
Kaupfélagið
Kjörk
Esklfirðl. Sfmi 39.