Skemmtiblaðið - 02.04.1921, Blaðsíða 1

SKEMMTIBLAÐIÐ
Útgefandi, ábyrgðarmaður og ritstjóri: Hallgrímur Benediktsson. Bergstaðastræti 19- Rvík.
6. BLAÐ.
REYKJAVIK — 2. APRIL 1921.
6. BLAÐ.
MYRTUR BRÚÐGUMI.
(Glæpamálssa.ga eftir M. BARBACK).
(Frh.). _ ----
Smith gámli ríkisgjaldkeri tók sjer það mjög
nærri, að sjá Láru, einkabarn sitt, eiga þannig í
látlausri baráttu við harma sína. — Enginn vissi
það betur en hann, hvað því fór fjarri, að henni
hefði þótt vænt um hinn látna eiginmann. Tár
hennar voru því ekki tákn um söknuð eftir hann.
Hver átti þar hlut að? Óefað Róberf! En hvers
vegna grjet hún sakir hans? Var húu kannske
ekki alveg sjálfstæð — laus við öll bönd, er geröu
hana öðrum háða? Hvað stóð tramar í vegi íyrir
þv' að þau gætu náð saman, Róbert og hún, og
O'ðir* l amingjusöm ? —
Smith gamli var talinn einn hinn snjallasti reikn-
ingsmeistari ríkisins. — Og enginn vissi blett eða
hrukku á útreikningum hans.
Það vár því ekki alveg óhugsandi að hann gæti
ráðið fram úr ástmálaraunum dóttur sinnar.
Honum þótti miklu vænna um hana en rokkur
vissi af, og óskaði henni allrar þeirrar gæfu, sem
unnt er að kona magi njóta, og vár fús til að offra
síðasta bióðdropa í því skyni, ef því væri að skifta
— öllu, nema — embættisheiðri sínum, er
studdist við fjörutíu ára trúlega og skyldurækna
þjónustu í þarfir ríkisins.
Strax og hann varð áskynja um sorg dóttur
sinnar, kyssti hann hana á ennið og spurði blíðlega:
>Hvers vegna berðu þig svona illa, elsku Lára
mín?<
Lára gerði tilraun til þess, að láta tárin þoka
fyrir vingjarnlega brosi. En henni tókst það ekki
betur en svo, að ávarp hans jók sorg hennar.
Föður hennar fannst þetta ekki einleikið. Hann
gat ekki sætt sig við það, að hún svaraði sjer
ekki öðru vísi en svo, að hrista höfuðið grátandi.
Hann gerði hverja tiiraunina á fætur annarri til
þess að fá hana til að segja sjer, hvað ylli hörmum
hennar.
>Er það sakir Róberts?< spurði hann.
Lára stundi — og stunan var játning við
spurningunni.
En hvernig vjek því við, að hún grjet svona
vegna Róberts?
>Hvað veldur því, að þú ert svo angurvær hans
vegna, hjartans barn?< sagði faðir hennar. >Hann
man þig vel og víkur sjer tii þín von bráðar !<
>Nei, aldrei — aldrei framar<, sagði hún lágt.
Faðir hennar hrökk við. Hann varð gripinn af
skjótri íhugun.
»Heíurðu talað við hann, — eða þið hvort við
annað?< spurði hano. — >Veit hann, hvers vegna
þú játaðist Berger?<
>Nei«, svaraði hún. >Hann veit ekkert um það.
Og um það fær enginn að vita af mínum vörum.
Róbert er þeirrar skoðunar, eins og allir aðrir, að
jeg hafi gifzt Berger vegna auðæfanna<.
>Nú — svo hann er á þeirri skoðun — ó-já,
ogf það er þess vegna —?<
>Já — og þess vegna fyrirlítur hann mig — og
það er eðlileg afleiðing atburðannar, sagði Lára.
Já — e ð 1 i 1 e g —. Það var einmitt þetta, sem
Smith hafði sjest yfir að taka með í reikninginn.
Jú. Heiðarlegur maður hlaut að fyrirlíta þá konu,
er hann þóttist viss um, að hefði, af gullþorsta
einum saman, svikið hann í tryggðum, til þess að
ná í ríkari mann. — Þetía var rauði þráðurinn.
— Og af þessu stafaði hin þunga sorg, sem nú lá
eins og farg á einkadóttur hans — þessarri feg-
urstu og mannvænlegustu stúlku bæjarins. — Og
hann bæði sá það og fann, að hann hefði aðeins
litið einhliða á málið — sinn eigin embættisheiður.
— Og nú tóku að steðjá að honum ógeðtelldar
hugsanir, er ollu honum svima. — >Það er mín
vegna<, sagði hann við sjálfan sig. >Mundi það
ekki hafa legið nær, að láta það sitja í fyrirrúmi,
að sjá borgið hamingju einkabarns míns — í stað
þess að hugsa aðeins um sjálfán mig. Eða er það
ekki j e g, reikuingsvjelin, sem hef sundrað gæfu
þess allar götur niður í n ú 11 ?« —
Gamli maðurjnn hafði ekkert viðþol þarna Ínni
lengur — í návist dóttur sinnar. Hann stóð upp
og fór inn í herbergi sitt — og það varð ekki
betur sjeð, en að hann hetði elzt um nokkur ár
þessa litlu hugleiðinga-stund. Hann settist í skrif-
borðsstólinn með hönd undir kinn og hugsaði fast
og lengi um það, hvort honum mundi reynast
unnt, að greiða að gagni úr hugarangist dóttur
sinnar — án þess að kveða upp úr með það, er
þau bæði sameiginlega, hann og Lára, urðu um
fram allt að láta liggja í þagnargildi.
— Smith gamli nádi sjer von bráðar aftur.
Hann tók að hugsa málið á ný frá sjerstakri hlið:
Var þetta ekki annars hóflaus bölsýni — hvernig
Lára leit á framtíð sína?
Og gat þáð náð nokkurri átt, að lífsgleði hennar
og hamingjuvon væri jarðsungin fyrir fullt og allt?
Var það annað en aulalegur hugarburður, að
ekki væru tök á því, að kippa ástmálum Láru og
Róberts i æskilegt horf?
Jú. Smith gamli þóttist sjá veg til þess, — alveg
óbrigðult ráð. — Hvers þurfti hann annars við en
að segja við Róbert: >Það er mjer að kenna,
að Lára rauf ástmálin. — Það var sakir kærleika
hennar til mín, að hún giftist Berger<. — En sá
ljóður var þó á þessu ráði, að hann treysti sjer
tæplega til að beita því með árangri. — Róbert
mundi vafalaust spyrja nánar um atvik og ástæður.
En í þeim lá fólginn mergur málsins, og hann
mátti Róbert ekki sjá fremur en aðrir. Það var
meira að segjá um of, að dóttir hans skyldi vita
allt út í æsar.
Eo var þá ekki um einhverja aðra leið að ræða,
er ráðið gæti fram úr raunum Láru? Varla gat
það komið til mála, að ást Róberts á henni væri
útkuinuð með öllu. Og tæplega gat það hugsazt,