Skemmtiblaðið - 02.04.1921, Blaðsíða 2

26
SKEMMTIBLAÐIÐ
að hann væri starbíindur lyrir þeirri hamingju, er
honum fjelli í skaut, með því að giftast Láru,
einka-erfingja Bergers. Nei. Maðurinn hlaut þó
að eiga einhvern snefil fjárhagslegra hygginda í
þessum efnum. Annað var óhugsandi. — Og nú
var Smith gamli orðinn sami maður og áður —
stærðtræðingur í húð og hár. Og hann hjelt áfram
að tala við sjálfan sig: >Veslings Róbert er í meira
lagi vitgrannur, ef hann fyrirlítur konu, sem hon-
um þykir vænt um, fyrir það eitt, að húu hefur
eignast mikil auðæfi! Hitt er annað mál, að eins
og á stendur, kann hann að hyka við það, að
rjetta Láru höndina að fyrra bragði. — En ef jeg
— faðir hennar — örfa hann, þá skil jeg varla
í öðru en hann vakni . . .< Og stórhrifinn af þess-
arri niðurstööu, þreif hann til pennans og skrifaði
eftirfarandi brjef:
>Sh. 20. ágúst 1870.
Kæri Róbertl — í fullri einlægni og föðurþeli,
finn jeg mig knúðan til þess, að senda þjer nokkr-
ar línur, án þess þó — það tek jeg skýrt fram —
að Lára dóttir mfn hafi minnstu hugmynd um það.
Og vona jeg, að þú takir orð mín eins og þau
eru meint — sem föðurlega bendingu frá mjer,
er ann þjer, eins og dóttur minni, allrar gæfu.
t>egar Lára mín hinn 20. júlí neyddist til þess,
því miður, að rjúfa tryggðabönd ykkar — gerði
hún það með svo átakanlegri hugarhryggð, að þú
mundir hafa sárkennt f brjóst um hana, ef þjer
hefði verið unnt að skyggnast inn í huga hennar,
því þá, eins og nú, unni hún þjer eiuum. En það
vil jeg tjá þjer, að þá var um sjerlega tilfinnan-
lega nauðsyn að ræða, sem þvingaði hana til að
breyta svo sem raun varð á — eftir harmþrungið
sálarstrið. — En því miður er mjer máls varnað
um það, að segja þjer hin sönnu rök, er þar að
lutu, — Fyrir einkennilega rás viðburðanna er
hjónaband það, er Lára neyddist til að ganga út
í, að engu orðið. Hún er því engum böndum háð,
og auk þess er hún orðin einkaerfingi að öllum
eigum Bergers. — Hún elskaði aldrei þann mann,
heldur þig einan. Þess vegna ber jeg það traust
til þín, kæri Róbert — svo frámarlega sem til-
finningar þínar eru þær sömu og áður gagnvart
Láru minni, að þú látir sjá þig sem fyrst heima
hjá okkur, til þess að ástarþel ykkar megi sam-
einast á ný. l>ú getur verið þess fullviss, að þjer
verður tekið með opnum örmum af Láru og mjer.
Með íöðurlegri vinsemd
Smith<.
Hinn mikilsvirti reikningsgarpur seildist eftir
umslaginu og skrifaði utan á, með sigurbros á
vörum. Síðan stóð hann upp, fór rakleitt á póst-
húsið og afhenti brjefið. Hann var sannfærður um
það, að nú hefði hann barist góðri baráttu, sem
hlyti að sigra.
Daginn eftir barst honum svar Róberts. Það
var stutt — og hljóðaði á allt annan veg en Smith
hafði reiknað út:
>Sh. 2i. ág. 1870.
>Háttvirti Smith! — Um leið og jeg votta yður
þakklæti fyrir alla góðvild íyrr og síðar, verð jeg
að tjá yður, að mjer er þess varnað, að heimsækja
ykkur feðginin á sama hátt og áður. Þann dag,
er Lára var knúð til að taka Berger fram yfir
mig, — kvaddi jeg hana fyrir fullt og allt sem
unnustu.
Með djápri virðingu og beztu kveðju.
Róbert<.
Að lestrinum loknum datt brjefið úr höndum
Smith’s. — Reikningsmeistara ríkisins hafði fatast.
— >Hann hefur ekki nokkurt auga fyrir auðsærri
gæfuleið, aumingja maðurinn<, sagði Smith gamli.
>0g ennþá grunar hann Láru um græsku<. —
Nei. Smith duldist það ekki, að þetta bragð hans
kom að engu liði. Og honum reyndist ókleift, að
láta sjer detta nýtt ráð í hug. Hann varð að treysta
því, að tönn tímans mundi takast að eyða öllum
þessum leiðindum, og að auðæfin mundu ljetta undir
með Láru í raunum hennar, uppfylla óskirnar og
draga úr hugarangri hennar sroátt og smátt.
En þessi útreikningur reyndist engu traustari. —
Skömmu síðar, þegar Smith settist við skrifborð
sitt og tók að reikna út, hversu miklar tekjur Láru
mundu verða f framtfðinni, fór hún inn til hans og
sagði honum frá því umsvifalaust, að hún væri
búin að taka þá ákvörðun, að nota ekkert í sjálfs
sín þarfir af arfi þeim, er henni bæri eftir Berger,
heldur láta hann renna til spítala bæjarins og
annarra góðgerðastofnana.
Smith hóf hendur á loft og sló þeim saman. Var
nú dóttir hans alveg gengin frá vitinu? Hveinig í
dauðanum gat nokkur skynsemigædd manneskjá
látið sjer svona orð um munn fara, þegar um
miljónir króna var að ræða?
Lára ljet öll mótmæli hans sem vind um eyrun
þjóta. Hún stóð last á sfnum hlut og kvaðst ekki
hvika hársbreidd frá þessu ráði.
>Jeg mundi fyrirlíta sjálfa mig, ef jeg hagnýtti
eyrisvirði af þessum fjármunum í mínar þarfii<,
sagði hún.
>Athugaðu hvað þú segir, barn! — Getur þjer
ekki skilist það, að með þessu ráðlagi glatarðu
fjárhagslegri hamingju þinni!< sagði faðir hennar.
>Jeg skil, og skil það vel, að mjer er allrar
gæfu varnað hjeðan í frá, — og það svo mjög, að
jeg sje engan glaðan dag fram undan<, sagði hún
í hálfum hljóðum.
Þessi orð hennar gengu gamla manninum til
hjarta. — Og það nísti hann, hversu undirstöðu-
vana allar hans áætlánir höfðu reynst. Hann sá
það, að hvorki tími nje peningar gátu dregið úr
sorg Láru. En mest af ö!Iu gramdist honum það,
að allt skyldi þetta vera glópsku sjálfs hans að
kenna. Hann setti hljóðan — og nauðugur varð
hann að sætta sig við fjármála-ráðstöfun dóttur
sinnar. — (Framh.).
HÓStUP í vændum. Einn af kvennskör-
ungum tyrkneskrar kvennþjóðar hefur komizt svo að
orði í niðurlagi einnar af hvatningarræðum sínum:
„ . . Trúboðsskólar Bandaríkjanna hafa kennt oss,
að til er annað háleitara og siðlegra viðfangsefni fyrir
kvennþjóð þessa lands en að vera leikfang ijettúðugrar
kariþjóðar. — Sá dagur kemur fyrr en varir, að tyrk-
neskar konur rísa upp og krefjast frelsis með oddi og
egg. Það verður stórfelldari styrjöld en borgarastríð.
... Því' þá munu allar óveiklaðar konur bíta í skjaldar-
rendur og hvergi hvika. — Þær munu hyklaust vega
menn sína, mæður sonu sína og systur bræður sína.,