Skemmtiblaðið - 26.11.1921, Blaðsíða 2

162
SKEMMTIBLAÐIÐ
stoíunni í New-Rochelle!< sagði Pinkerton. >En
mjer kæmi það nú samt ekkert á óvart, að aðal-
lögreglustotan í New-York gæti látið okkur í tje
upplýsingar um eigandann, — því hjer í borginni
hlýtur hann að eiga heima — og sennilegt að
hann láti mikið á sjer berá í samkvæmislífi stór-
borgaranna, — Og sje hann jafnframt glæpamaður-
inn, sem hjer á hlut að máli, þá geri jeg ráð fyrir
því, að fjárhæðin, sem hann hafði út úr Paterson,
sem og öll hans fjármála-umsvif, sjeu allveruleg,
úr því hánn hefur ráð á að skreyta sig með svo
dýrum steinum«.
>Og þú gerir ráð fyrir því, að þessi maður
standi í þeirri meiningu, að hann hafi tapað stein-
inum hjer í New-York?« sagði Bob.
>Auðvitað! — Pví hetði maðurinn haft hug-
mynd um það, að hann hefði týnt steininum í
New-Rochelle, þá mundi hann áreiðánlega hafa
leitað hans í kyrrþey, innangarðs, strax og hann
sákknaði hans. En í garðinum sáust engin spor,
er bennt gátu ( þá átt!< sagði Pinkerton.
— Þeir stigu nú út úr vagninum í nánd við
lögregiuhöllina og gengu síðan rakleiðis inn á þá
skrifstofuna, sem eingöngu ánnast um tapaða
eða fundna muni.
Umsjónarmaðurinn, sem fyrir var í stofunni, var
góðkunningi Nat Pinkertons og heilsaði honum
mjög virðulega.
Strax og Pinkerton hafði borið upp spursmál
síst um hinn týnda demant, svaraði maðurinn:
>]ú, það stendur heima — það hefur tapazt
einn slíkur steinn. — Þjer hafið víst ekki athugað,
hvað uro hann er sagt á auglýsingastöplinum fyrir
framan dyrnar? — Þar segir, að finnandinn eigi
að fá tvö þúsund daii í fundarlaunU sagði lög-
reglumaðurinn.
>Já, en hvernig er steininum lýst, hvað lögun
snertir og útlit?< spurði Pinkerton.
Lögreglumaðnrinn lýsti uú steininum, og Pink-
erton þóttist hárviss um það, að lýsiogin átti við
steininn, sem hánu hafði fundið.
>En hvað heitir maðurinn, sem hefur tapað hon-
um?< spurði hann.
>Eston Barrýl lávarður !< svaraði hinn.
>Hvernig er hann í hátt?<
>Hann er beinvaxinn maður, skegglaus, með
Ijóst hár, og er vfst alltaf með sjóngler fyrir öðru
auga, — Hann er í mikiu áliti í öllu meiri háttar
samkvæmislífi hjer í borg, og eftir þvf, sem jeg
hef heyrt sagt í dag, er hjónaband hans og ung-
frú Evelyn Capley, dóttur kauphaliarkonungsins
mikla, fastráðið í kvöid eða á morgun — ef það
er þá ekki um götur gert nú þegar<.
>Hveuær var Barrýl síðast staddur hjer á skrif-
stofunni?< spurði Pinkerton.
>í fyrra dag. Þar að auki hefur h«nn öðru
hvoru sfðan sent hingað fyrirspurnir símieiðis um
það, hvort við hefðum fengið steininn í hendur<.
>Hvar á hann heima hjer í borginni?< spurði
Pinkerton.
>Breiðugötu 45Ó<.
>Haldið þjer að hann sje ríkur?<
>Eftir framgöngu hans að dæma og ýmsum ein-
kennum, hlýtur hann að vera stórríkur. Og víst
er um það, aö hann lifir mjög umsvifamiklu og
íburðarfreku glaðværðarlífi og sóar f það feikna
fje<, sagði lögreglumaðurinn.
— Pinkerton Iyfti undir hattbarðið, tók hönd
fjelaga síns og fór með hann afsíðis, þar sem
þeir hvísluðust á dálitla stund. —
Að því búnu hjeldu þeir af stað og óku í hasti
áleiðis út í Bronnexgarðinn, skammt frá bústað
lávarðárins. —
>En hvernig er því annars háttað um þennan
lávarð«, sagði Bob Rúland, um leið og þeir stigu
úr vagninum. >Maður getur, fjanda korninu, ekki
grunað hann um þau glæpaverk, sem hjer er um
að ræða<.
Pinkarton gat ekki að sjer gert að brosa, um
leið og hann leit framan í fjelaga sinn.
>En hvers vegna segirðu þetta, Bob. Jeg hjelt
þó, að þú, ekki síður en jeg, hefðir reynzluna
fyrir þjer í því, að það finnast glæpamenn í þeim
stjettarflokki — eins og annarsstáðar?<
>Ju, að vísu!< sagði Bob. >En hjer verður það
sízt dulið, að meiri háttar auðmáður á í hlut, sem
ekki aðeins nýtur virðingar og álits f fyrsta flokks
samkvæmislífi borgarinnar, heldur og líka maður,
sem er um það bil að giftast einni af ríkustu fríð*
leiksstúlkunum í bænum, einkadóttur Williams
Capleys«.
>Já, en þetta getur hvorugt orðið mælikvarði á
manngifdi nje göfuglyndi<, svaraði Pinkerton. >Þú
heyrðir það áðan sjálfur, að vinur okkar þarna
á óskilafjár-skrifstofunni gat um það sjerstaklega,
að lávarður þessi lilði sjerlega bruðlunarsömu gleð-
skaparlífi. — Það er þvf alls ekki ólíklegt, að
hann sje orðinn stórskuldugur maður fyrir löngu,
— Gerum siðan ráð fyrir, að hann hafi neyðst til
þess að taka lán hjá Paterson veðmangara, og að
Paterson hafi í byrjun greitt úr kröggum hans, f
þeirri von, að hljóta háa vexti og gróðasæl við-
skifti, — en reynzlan síðan orðið sú, að skuldirnar
hafi stöðugt vaxið, og Paterson að lokum ógnað
honum með gjaldþroti og öðru verra, er að sjálf-
sögðu gat eyðilagt líf og lánstraust lávarðarins á
svipstundu. Afleiðíngin hefði að sjálfsögðu orðið
sú, að hjúskaparmál ungfrú Capley og hans hefðu
strandað fyrir fuílt og allt og hann staðið eftir á
skyrtunni — allslaus og ómögulegur hjá glæsi-
sviðum samkvæmislífsins. — Til þess að koma í
veg fyrir það, að svona illa gæti farið, geri jeg
ráð fyrir þvf, að hann hafi gripið til þess óyndis-
úrræðis, að drepa Paterson og ræna hann skulda-
brjefunum. — Þettá var öruggasta ráðið til að
tryggja það að fullu, að Paterson rjeðist í nokkuð
það, er gæti eyðilagt kvonmál lávarðarins. —
Þannig hugsa jeg mjer málavextina í aðaldrátt-
unum<.
>Jeg skjal játa það, að þetta æru allt saman lík-
legar Ilkur<, varð Bob Rúland að orði, — >og þó
finnast mjer þær ekki nógu líklegar, þegar annar
eins maður á í hlut<.
>Jæjá! Við sjáum nú hvað setur. Og í öllu falli
er jeg nú ákveðinu f því, að heimsækja lávarðinn
og prúðbúa mig strax í því skyni<, sagði Pinker-
ton og stakk sjer inn í hús eitt skammt frá til
þess að hafa fataskifti. — Hann hafði smáherbergi
á leigu til og frá um borgina, er hann notaði til
að hafa tataskifti í á bófaveiðum sínum.
Að stundarljórðungi liðnum var hann kominn
út á götuna aítur og var nú glæsibúinn eins og
tígulegasti samkvæmismaður. — Þeir fóru nú strax
sem leið lá heim að bústað lávarðarins f Breiðu-