Morgunblaðið - 10.05.2019, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 2019
✝ Karl MachielEdvard van der
Linden fæddist í
Rotterdam í Hol-
landi 4. ágúst 1938.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
2. maí 2019.
Foreldrar hans
voru Carl Christian
Hein van der Lind-
en, f. 1912, d. 1984,
skrifstofustjóri
bæjarfélagsins í Rotterdam og
blaðamaður, og Anna Maria van
Everdink, f. 1920, d. 1986, hús-
móðir, lengst af í Rotterdam.
Systir Eddýs er Catharina Anna
van der Linden, f. 1940, búsett í
Ástralíu og hálfbróðir hans er
Gösta van der Linden, f. 1951,
búsettur í Rotterdam.
Eftirlifandi eiginkona Eddýs
er Herdís Guðrún van der Lind-
en Jónsdóttir, f. 15. maí 1938.
Þau giftu sig í Hollandi 1965 en
bjuggu fyrstu hjúskaparár sín í
Danmörku. Fjölskyldan fluttist
til Reykjavíkur 1972 og settist
síðan að á Akureyri 1978.
Börn Eddýs og Dísu eru: 1)
Ómar Þór, f. 23.6. 1965, maki
Bára Einarsdóttir, f. 23.12.
haldi lauk hann sveinsprófi frá
símaskólanum í Rotterdam 1958
og meistaraprófi í raftækja- og
iðnfræði 1962. Samfara her-
þjónustu stundaði hann nám í
uppsetningu og viðhaldi á fjar-
skiptabúnaði og hér á landi sat
hann fjölda námskeiða í Póst og
símaskólanum í Reykjavík.
Eddý starfaði sem flugraf-
eindavirki hjá SAS í Kaup-
mannahöfn 1963-65, starfaði hjá
Pósti og síma í Reykjavík 1965-
67 og síðan sem flugrafeinda-
virki hjá Sterling Airways í
Kaupmannahöfn á árunum
1967-72. Eftir að fjölskyldan
flutti til Íslands starfaði hann
allan tímann hjá Pósti og síma.
Eddý var virkur í félags-
störfum og sat um áratugaskeið
í stjórn knattspyrnudeildar
Þórs. Hann var gerður að
heiðursfélaga í Þór árið 2013 en
áður hafði hann verið sæmdur
silfur- og gullmerki félagsins.
Eddý var auk þess sæmdur
silfurmerki KSÍ árið 2010. Hann
vann einnig um langt skeið með
Sjálfstæðisflokknum á Akur-
eyri. Hann hafði brennandi
áhuga á þjóðmálum og var virk-
ur í félagsstarfi flokksins. Fyrst
í bakvarðasveitinni en síðar í
stjórn Málfundafélagsins Sleipn-
is og sat hann í þeirri stjórn til
dánardags.
Útför Eddýs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 10. maí
2019, klukkan 13.30.
1966. Synir þeirra
eru Tómas Tjörvi,
f. 1992 og Einar
Dagur, f. 2001. 2)
Arnar Christian, f.
30.1. 1967, maki
María Rán Páls-
dóttir. Börn þeirra
eru Katrín Vala, f.
2004 og Mikael
Freyr, f. 2006. 3)
Jón Örvar, f. 1.9.
1970, maki Lind
Hrafnsdóttir, f. 5.4. 1982. Synir
þeirra eru Rómeó Máni, f. 2010
og Hrafn Mikael, f. 2013. Af
fyrra sambandi á Jón dótturina
Herdísi Lind, f. 1994. 4) Pálmar
Gústaf, f. 3.10. 1972, maki Sól-
veig Jóna Geirsdóttir, f. 17.11.
1976, dætur þeirra eru Karen
Ösp, f. 2007 og Eva Ósk, f. 2011.
Af fyrra sambandi á Pálmar
einnig Hildi Mist, f. 1992 og Ant-
on Darra, f. 1996. Auk þess átti
Eddý eitt langafabarn, Emblu
Sif.
Eddý stundaði tækninám á
árunum 1952-54 og réðst í fram-
haldi til starfa hjá hollenska
símafyrirtækinu PTT. Samtímis
stundaði hann nám í rafmagns-
fræði og lauk því 1956. Í fram-
Elskulegur tengdafaðir minn
til 34 ára hefur kvatt eftir stutt
veikindi og sjáum við nú á bak
litríkum manni með stórt
hjarta sem ávallt fagnaði okkur
af mikill gleði þegar litið var
inn í Steinahlíðina.
Eddý var á allan hátt sér-
stakur maður. Reynsla hans af
lífinu hafði oft á tíðum verið
hörð og átti hann æsku sem
maður myndi ekki einu sinni
óska sínum versta óvini. Að
vera barn í Hollandi á stríðs-
árunum var erfitt. Landið var
hernumið af Þjóðverjum og
Rotterdam hafði orðið illa úti í
loftárásum. Æskuminningarnar
frá þessum tíma voru hreint út
sagt óhugnanlegar enda dauð-
inn áþreifanlegur alls staðar.
Fólkið svalt og þýsku hermenn-
irnir sýndu mikla grimmd. Of-
an á þetta bættist að Eddý,
sem var alinn upp af einstæð-
um föður, þurfti að fara í fóstur
því faðir hans var með staurfót
og átti af þeim sökum erfitt
með að fá vinnu.
Hann gat ekki séð þeim far-
borða og var systkinunum kom-
ið í fóstur. Reyndar sagðist
Eddý hafa verið heppinn með
fósturforeldra á þessum tíma
og gerðu þau eins vel og þau
gátu, en engu að síður fylgdu
minningar um hungur og hörm-
ungar þessum tíma. Eddý sagði
mér stundum sögubrot úr æsku
sinni, yfirleitt lítið í einu, en
með árunum stækkaði myndin
og eitt sinn sagði hann „nú hef
ég sagt þér miklu meira en
Dísu“.
Kannski var það vegna þess
að ég var svo spurul og forvitin,
en kannski líka vegna þess að
við náðum oft vel saman í
spjalli.
Mér er mjög ljóst hve mikil
áhrif þessi skelfilega lífsreynsla
hefur haft á hann og skil full-
komlega hvað hann átti við
þegar hann sagði: „Þjóðverj-
arnir eyðilögðu æsku mína.“
Ég veit að það var lán Eddýs
þegar hann kynntist Dísu. Hún
var þá nýútskrifaður hjúkrun-
arfræðingur og hafði ásamt
vinkonu sinni og skólasystur
leitað ævintýra og starfs-
reynslu í Danmörku.
Dísa, sem er einstök kona,
bjó þeim fallegt og hlýlegt
heimili og byggði ásamt Eddý
upp það fjölskyldulíf sem hann
þráði, fallegt fjölskyldulíf sem
æska hans hafði ekki boðið upp
á.
Með tímanum urðu erfiðleik-
ar fyrri ára fjarlæg minning en
lífsreynslan fylgir okkur alla tíð
og mótar manneskjurnar. Gild-
ismat Eddýs var oft öðruvísi en
okkar hinna og naut hann til að
mynda matar af mikilli ein-
lægni og var lengi að borða.
Hungrið á æskuárum gleymdist
aldrei.
Að sama skapi var hann
þakklátur fyrir einfaldleikann
og gerði ekki kröfur um lífs-
gæðakapphlaup eða prjál.
Hann gladdist yfir velgengni
annarra, naut lífsins eins og
það birtist og elskaði að vera í
góðra vina hópi.
Eddý var stór persóna og
það hefur verið lærdómsríkt að
ganga veg lífsins með honum.
Við vorum ekki alltaf sammála
en hann kenndi mér margt og
fékk mig til á sjá hlutina í öðru
ljósi.
Samveran við hann síðustu
dagana á spítalanum var okkur
afar dýrmæt. Við spjölluðum,
hlustuðum á tónlist, hlógum og
þögðum saman. Tími þessi ein-
kenndist af þakklæti og skilur
eftir dýrmætar minningar.
Það er með mikilli virðingu
sem ég kveð elskulegan
tengdaföður og bið almættið
um að taka vel á móti Eddý van
der Linden.
Þín tengdadóttir,
Bára Einarsdóttir.
Margs er að minnast við
andlát Edvards vinar míns. Síð-
ustu þrettán ár höfum við átt
samleið í flokksstarfi okkar
sjálfstæðismanna á Akureyri.
Þegar ég hugsa til baka um
bestu stundir félagsstarfsins á
þessum tíma er Edvard alltaf
svo nærri, enda alltaf áhuga-
samur og vildi taka virkan þátt
– lagði svo mikið af mörkum
með einlægum áhuga og já-
kvæðni.
Ég skynjaði aldrei kynslóða-
bil í samskiptum okkar, alltaf
svo ungur í anda og traustur
vinur frá fyrstu tíð. Eftir því
sem Eddý mætti meira í Kaup-
ang varð hann æ virkari – lagði
mikið af mörkum í fjáröflunar-
starfinu. Þegar flokkurinn varð
fyrir áfalli í kosningum 2010
varð Eddý æ öflugri. Ég minn-
ist tímans eftir tapið með hlýju,
þar var saman komið fólk sem
vildi reisa flokkinn við og efla
bæði félagsstarfið og vinabönd-
in. Eddý var þar traustur félagi
er á reyndi.
Þegar ég varð formaður Mál-
fundafélagsins Sleipnis vorið
2011 vildi ég fá Edda með í
stjórnarhópinn – einlægni hans
og áhugi var mikilvægt framlag
í vinnuna og til að gera starfið
enn skemmtilegra. Fyrsta árið
var hann í varastjórn, en síðan
í aðalstjórn.
Þegar félagi okkar veiktist
og fór í stóra aðgerð var ég
ekki viss um að hann kæmi aft-
ur – en tvíefldur kom hann eft-
ir að hafa náð sér og vann af
enn meiri ástríðu en áður.
Í kosningunum 2014 var
minn maður í essinu sínu –
hringdi í félaga til að afla
flokknum stuðnings, safnaði
auglýsingum og mætti á alla
viðburði – fundi, pub quiz,
herrakvöld og þrátt fyrir að
vera nýstiginn upp úr erfiðum
veikindum mætti hann í nokkr-
ar af hverfisgöngunum – fylgdi
okkur eftir á bílnum sínum.
Minningin um Edda að færa
okkur svaladrykk að lokinni
göngunni í Naustahverfi er
bæði svo sterk í huga mínum
og lýsandi um mannkosti hans.
Þegar ég varð formaður
Sleipnis hvatti ég Edda til að
koma með okkur félögum sín-
um á kjördæmisþing og lands-
fund. Við fórum saman á fjóra
landsfundi og vorum herberg-
isfélagar á Grand Hótel. Eddý
var traustur ferðafélagi á þess-
um suðurferðum – gerði ferðina
enn skemmtilegri með hlýju
sinni og góðmennsku. Síðasta
ferðin okkar saman á lands-
fund, fyrir rúmu ári, var þeirra
skemmtilegust – fyrst ætlaði
hann ekki að fara en dreif sig
svo og kom endurnærður til
baka eftir dvölina.
Síðustu mánuði þegar heilsu
Edda fór að hraka var hann
áfram með okkur af sama
áhuga – fylgdi okkur eftir á
sínum jákvæða einlæga hraða.
Síðast var hann með okkur á
stjórnarfundi 8. apríl og vildi
fara á kjördæmisþing undir lok
apríl. Við Eddý vorum í miklu
símasambandi alla tíð til að
ræða það sem framundan væri
– síðasta samtalið var kvöldið
áður en hann veiktist, við ætl-
uðum að fara nokkrir félagar út
að borða á sumardaginn fyrsta.
Af matarboðinu og ferð á kjör-
dæmisþing varð því miður ekki.
Ég mun sakna Edda sárt –
allra hugleiðinga okkar um pól-
itík, skipulagningu um viðburði
og virkni félagsins okk-
ar … vináttunnar sem var mér
svo kær. Að honum er mikill
missir.
Við félagar hans í stjórn
Málfundafélagsins Sleipnis
vottum fjölskyldu hans innilega
samúð. Blessuð sé minning
Edda, vinar okkar.
Stefán Friðrik Stefánsson.
Edvard van der
Linden
✝ Guðjón Jóseps-son fæddist í
Pálshúsum í Garða-
hverfi 9. september
1932. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 30. apríl 2009.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir
húsfreyja, ein af 17
systkinum frá
Stóra-Nýjabæ í
Krýsuvík, f. 16. apríl 1902, d. 19.
apríl 1985, og Jósep Guðjónsson,
bóndi í Pálshúsum í Garða-
hverfi, f. á Aðalbóli í Vestur-
Húnavatnssýslu 16. júní 1899, d.
10. nóvember 1989. Systur Guð-
jóns eru: 1) Ester ljósmóðir, f.
19. júní 1930, maður hennar var
Davíð Davíðsson, prófessor, f. 7.
nóvember 1922, d. 4. febrúar
2007, og eiga þau sex börn. 2)
Ásta, bóndi í Pálshúsum, f. 7.
nóvember 1933, d. 16. ágúst
2009.
Guðjón bjó í Páls-
húsum alla sína ævi,
ókvæntur og barn-
laus. Framan af að-
stoðaði hann for-
eldra sína við
búskapinn, og
stundaði einnig
vinnu að heiman
fyrri hluta ævinnar.
Síðari ár ævinnar
helgaði Guðjón sig
búskapnum í Páls-
húsum og hélt heimili með Ástu
systur sinni, sem hann annaðist
um, en hún bjó við nær algera
blindu alla ævi og alvarlegan
heilsubrest síðustu árin. Guðjón
byggði sér verkstæði sem hann
rak samhliða búskapnum og
nutu margir þar hjálpsemi hans.
Guðjón verður jarðsunginn
frá Garðakirkju í dag, 10. maí
2019, og hefst athöfnin klukkan
15. Hann verður lagður til hvíld-
ar hjá foreldrum sínum og syst-
ur í Garðakirkjugarði.
Guðjón Jósepsson í Pálshús-
um hefur nú lokið jarðvist sinni
hátt á 87. aldursári. Hann var
ætíð kallaður Gaui og var sonur
hjónanna Jóseps og Ingibjarg-
ar í Pálshúsum og átti þar
heima alla ævi sína.
Í huga mér er afar skýr
mynd af honum frá því er fjöl-
skylda mín var að flytja í Krók
síðsumars 1934. Þeir Pálshús-
abræður, Jósep faðir Gauja og
Guðmundur, sem voru frændur
og uppeldisbræður mömmu,
eru að koma upp í Krók til að
taka á móti okkur. Með þeim er
telpan Edda sem er einu ári
yngri en ég og niður á Nýja-
bæjartúninu sást til lítils gló-
hærðs drengs, líklega tveggja
ára, sem áreiðanlega var að
stelast að heiman. Þetta var
Gaui. Eftir að við höfðum heils-
ast héldu allir niður að Páls-
húsum og fengum við þar fá-
dæma góðar viðtökur á því
myndarheimili.
Bernskan leið fljótt. Gaui
stækkaði og varð stór og mynd-
arlegur maður. Hann gekk í
barnaskólann á Garðaholti og
það sýndi sig að hann var vel
greindur og athugull þótt hann
héldi ekki áfram skólanámi eft-
ir barnaskólann. Hann helgaði
heimilinu í Pálshúsum allt sitt
líf og var þar ómetanlegur.
Hann gekk að öllum verkum
við búreksturinn í Pálshúsum.
Strax og aldur leyfði sinnti
hann skepnuhirðingu, garð-
rækt, heyskap og hrognkelsa-
veiðum á vorin. Auk þess vann
hann nokkuð á vélaverkstæði í
Hafnarfirði.
Gaui virtist ekki mannblend-
inn við fyrstu kynni en var
glaðsinna og skemmtilegur við
nánari kynni og tryggur vinur
vina sinna. Hann brá sér m.a.
með vinum sínum í sólarlanda-
ferð til Spánar. Ég heyrði sagt
að stúlkur hefðu litið hann hýru
auga, en hann var þó einhleyp-
ur alla ævi.
Gaui var handlaginn í besta
lagi og jafnvígur á tré og járn.
Hann kom sér upp allvel búnu
verkstæði.
Hann var mjög greiðvikinn
og því leituðu margir til hans
með viðgerð eða lagfæringar á
bílum og hvers konar tækjum.
Þegar heilsufar foreldra
Gauja og föðurbróður og síðar
Ástu systur hans fór versnandi
var Gaui ómetanleg stoð og
stytta þeirra. Að lokum stóð
hann einn eftir í Pálshúsum og
þá var það kötturinn hans sem
naut umönnunar dýravinarins.
Ester systir hans leit til hans
og liðsinnti honum með það
nauðsynlegasta. Að lokum var
Gaui fluttur á Vífilsstaði og síð-
an á Hrafnistu í Hafnarfirði
þar sem hann lést.
Söknuður og tómleikakennd
sækir að þegar einstaklingur,
sem maður hefur þekkt frá
barnæsku, hverfur yfir móðuna
miklu.
Full þakklætis kveð ég
Gauja frænda og votta aðstand-
endum samúð mína.
Elín Vilmundardóttir.
Nú þegar Guðjón vinur minn
í Pálshúsum hefur kvatt vil ég
minnast hans nokkrum orðum.
Við kynntumst þegar ég hóf
störf sem ráðunautur á svæð-
inu fyrir þriðjungi aldar, en
hafði sem barn verið sendur í
sveit á Álftanes og þekkti því
bæina og lærði að þekkja
bændurna og brennimörkin í
Kaldárselsrétt á haustin.
Guðjón bjó snotru búi í Páls-
húsum með systur sinni Ástu,
en þau tóku við búinu af for-
eldrunum sem þau önnuðust
um í ellinni. Í Pálshúsum var
gamalgróin búmenning í heiðri
höfð og öll störf unnin af mikilli
natni og reglufestu og mest
áhersla lögð á velferð dýranna,
sem aldrei brást hjá þeim
systkinum sem bæði voru mikl-
ir dýravinir.
Þegar tími vannst til frá bú-
störfunum sinnti Guðjón í járn-
smíðum og vélaviðgerðum, sem
voru hans helsta áhugamál.
Ungur maður hafði hann byggt
sér verkstæði og búið það góð-
um vélakosti, þar á meðal for-
láta hátæknirennibekk frá
Kína. Þarna naut hann sín vel,
og því betur sem viðfangsefnin
voru flóknari og sigraði jafnan
hverja þraut. Við vorum margir
sem þarna fengum að njóta
hæfileika hans og greiðvikni og
verður ekki fullþakkað.
Guðjón fylgdist vel með og
hafði skoðanir á mörgu þótt
hann flíkaði þeim oftast hóf-
lega. Fyrir honum var lífið
aldrei mjög flókið; menn þyrftu
bara að gæta þess að „hugsa
rétt“ eins og hann hafði oft á
orði, og vitnaði þá til meistara
Þórbergs þessu til staðfesting-
ar. Það voru góðar stundir við
kaffiborðið í Pálshúsum þegar
vinir Guðjóns komu þar saman
og ræddu lausnir sínar á
vandamálum heimsins og Ásta
bar fram gómsætar pönnukök-
ur og hafði oftar en ekki sitt til
málanna að leggja.
Ásta systir Guðjóns var
árinu yngri og var nær alblind
frá fæðingu. Hún bjó í Páls-
húsum alla ævi og andaðist þar
16. ágúst 2009. Síðustu árin
hrakaði heilsu hennar mjög, og
annaðist Guðjón þá um hana
heima af fádæma umhyggju-
semi.
Það er fallegt á flötunum
niðri við sjóinn í Austurhverf-
inu í Görðum, þar sem skip
sigla inn og út frá Hafnarfirði
og hvalir bægslast skammt frá
landi. Þarna ól Guðjón allan
sinn aldur í fullkominni sátt við
náttúruna, menn og dýr. Það
var þó eitt sinn í kvöldsól að
vori, ærnar undu sælar með
stálpuð lömbin á túninu um-
hverfis Pálshúsabæinn, fólk
gekk sér til heilsubótar með-
fram sjónum, sumir að viðra
hunda. Þá kemur bíll aðvífandi
og út kemur fólk og laus hund-
ur af stærstu tegund. Í skjótri
svipan stekkur hundurinn yfir
túngirðinguna og rífur eina tví-
lembuna umsvifalaust á hol.
Bóndinn sér aðfarirnar og
snarast út, en hundurinn og
eigendurnir eru óðara á bak og
burt, en bóndinn gengur hníp-
inn og sorgmæddur til þeirra
verka sem nú þarf að vinna.
Næsta kvöld ber að annan
bíl með annan lausan hund
engu minni, sem líka hefur sig
yfir girðinguna, en þegar fram-
loppur hans snerta túnið kveð-
ur við skot og hundurinn fellur
örendur. Aðstæður hafa neytt
bóndann til óljúfra aðgerða, en
málið er í raun ekki mjög flók-
ið, það er bara að „hugsa rétt“.
Hinn góði hirðir hefur bægt
ógninni frá hjörð sinni, og er
það ekki einmitt hin æðsta
skylda að gæta hjarðar sinnar,
vera trúr því sem manni er trú-
að fyrir?
Valur Steinn Þorvaldsson.
Guðjón Jósepsson
 Fleiri minningargreinar
um Guðjón Jósepsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
AGNES ENGILBERTSDÓTTIR
ljósmóðir og hjúkrunarfræðingur,
lést sunnudaginn 7. apríl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að
hennar ósk.
Gunnsteinn Gunnarsson
Ása Valgerður Gunnsteinsd.
Kristín Gunnsteinsdóttir Thomas Meyer Rogge
Eiríkur Gunnsteinsson Sigurlaug Björg Stefánsdóttir
og barnabörn