Morgunblaðið - 10.05.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 2019
✝ HöskuldurSveinsson
fæddist í Reykjavík
26. júlí 1954. Hann
lést 25. apríl 2019.
Foreldrar hans
voru Sveinn Skorri
Höskuldsson pró-
fessor og Vigdís
Þormóðsdóttir.
Þau eru bæði látin.
Systkini Höskuldar
eru Þormóður, Ás-
gerður og Gunnhildur.
Eftirlifandi eiginkona Hösk-
uldar er Helena Þórðardóttir.
Börn þeirra eru Sveinn Skorri
og Sólveig Lóa.
Höskuldur lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð árið 1974 og prófi í
arkitektúr frá Tekniska Hög-
skolan í Lundi í Svíþjóð 1981.
Hann starfaði lengst á tækni-
deild Húsnæðisstofnunar ríkis-
ins en einnig hjá
Prestsetrasjóði og
þá var hann sjálf-
stætt starfandi á
meðan heilsan
leyfði.
Höskuldur
gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum
fyrir Arkitekta-
félag Íslands. Hann
hafði mikinn áhuga
á íþróttum og spil-
aði körfubolta með KR á yngri
árum. Síðar varð Höskuldur
dyggur stuðningsmaður Vals
þar sem Sveinn Skorri og Sól-
veig Lóa ástunduðu bæði
íþróttir. Höskuldur var alla tíð
virkur í foreldrastarfinu og í
almennu sjálfboðastarfi fyrir
félagið.
Útför Höskuldar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 10. maí
2019, klukkan 15.
Það eru svo margar góðar
minningar um Höska og allar
samverustundirnar sem við
minnumst með miklu þakklæti.
Helgarferðir frá Köben til
Lundar fyrir tæpum 40 árum
síðan, Stones á fóninum eða æsi-
spennandi íshokkíleikur með
sænska landsliðinu í sjónvarp-
inu. Ferðalag um Svíþjóð á
Volvo Amazon með viðkomu í
Stokkhólmi og á bernskuslóðum
í Uppsölum. Allar ferðirnar í
gegnum tíðina í Skorraskjól í
Skorradal, báturinn dreginn á
vatnið og silungur í matinn. Þar
var alltaf sami góði morgunmat-
urinn hjá Höska, egg, bacon og
steiktir tómatar.
Höski var með áreiðanlegri
mönnum, nákvæmur og faglegur
í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Það var til dæmis ekki
slæmt að fá Höska með sér að
skoða íbúðir sem til stóð að
kaupa, hann kom auga á kosti og
galla og spurði um það sem
manni datt ekki í hug eða kunni
ekki við að spyrja um. Höski var
kannski ekki þolinmóðasti mað-
ur í heimi gagnvart því sem
höfðaði ekki til hans og sýnd-
armennska var ekki hans sterka
hlið. Hann talaði aldrei illa um
neinn og sá ekki ástæðu til þess
að skipta sér af því sem honum
fannst ekki koma sér við, það
sem hann tók að sér gerði hann
vel. Höski var afar umhyggju-
samur um sína nánustu og var
einnig afskaplega góður við
tengdaforeldra sína og sýndi
þeim mikla vináttu. Alla sína
hundstíð hefur Þytur okkar átt
öruggt skjól hjá Höska og Hellu
og Höski reyndi virkilega að
bæta uppeldið en með takmörk-
uðum árangri þó.
Elsku Höski, hafðu þökk fyrir
allt, Stones á fóninn.
Oddgeir, Inga, Þórður Ingi
og Sigrún Sól.
Ótal minningar komu upp í
hugann við andlát Hölla frænda.
Hjá ömmu Nönnu í Sörla-
skjólinu hittumst við frænd-
systkinin oft í mat á sunnudög-
um. Eftir matinn var leikið í
fjörunni og í mýrinni við Grana-
skjól.
Við veiddum í fjörunni, tínd-
um skeljar og kuðunga, böðuð-
um okkur í Sigurðarpolli og
fleyttum okkur á vindsængum á
sjónum.
Auðvitað stálumst við í mýr-
ina, sem var stranglega bannað,
það gerði það meira spennandi.
Á þessum tíma var lífið bara
leikur, áhyggjulaust og
skemmtilegt.
Hölli frændi var yfirleitt
fremstur í flokki í öllum okkar
leikjum, hann var glettinn og
uppátækjasamur, það var gam-
an að vera í kringum hann. Oft
höfum við rifjað upp, þegar Hölli
stríddi ömmu „löngu“ með púð-
unum hennar í stofunni í Sörla-
skjólinu.
Fræg er sagan af Hölla þegar
hann tíndi peningablóm úti í
garði og fór og keypti karamell-
ur í Vegamótum fyrir það. Þetta
lék enginn eftir Hölla.
Við minnumst Hölla frænda
með gleði, hlýju og þakklæti.
Elsku Helena, Sveinn Skorri
og Sólveig Lóa, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Kolbrún (Kolla móðursystir),
Otta og Nanna Árnadætur.
Móðursystir mín er nú skarp-
ari en svo að leggja það í vana
sinn að angra mig snemma
morguns á frídegi. Því grunaði
mig svona nokkurn veginn hvert
erindið var þegar síminn hringdi
fyrir tveimur vikum eða svo
sumardaginn fyrsta. Og þrátt
fyrir að vita að slíkar fréttir
væru óumflýjanlegar var það
mér þungbært að heyra að
Höskuldur Sveinsson vinur minn
væri látinn. Hann hafði alla mína
tíð verið ákveðinn fasti í mínu
lífi. Og það er gott að hafa slíka
fasta. Hverjum manni nauðsyn-
legt.
Heimili hans og Helenu hefur
alltaf staðið mér opið og man ég
varla eftir því að hafa bankað eða
dinglað. Fyrirvarinn á að ég væri
að koma suður í gistingu var
yfirleitt bara stutt símtal kvöldið
áður.
Minningarnar eru ýmsar, allt
frá því ég var nokkurra ára gam-
all og fram til síðustu vikna.
Skorradalurinn var mér sem æv-
intýraland í bernsku og man ég
sérstaklega eftir því hversu hratt
hann gat róið árabátnum. Mér
fannst það alltaf hálfótrúlegt.
Líka þegar hann dró bátinn,
hálfgert heljarmenni. Höskuldur
vaknaður fyrstu manna og egg
og beikon og tómatar á næsta
leiti. Við áttum skap saman og
kunnum að meta svipaða hluti.
Eitt sinn er ég var hjá honum í
seinni tíð höfðum við slappað af í
hátt á þriðja tíma án þess að
mæla svo gott sem eitt stakasta
orð hvor við annan. Skyndilega
bar gest að garði og mælti hann
þá fyrstu orð þessarar samveru
sem voru á þá leið: „Nú er frið-
urinn úti Stebbi.“
Höskuldur studdi mig í mín-
um keppnum, gaf mér jafnvel
ráð í skákinni. Gefa kónginn í
forgjöf. Það var orðið hálfgert
ritúal hjá okkur að hann gæfi
mér þetta ráð aftur og aftur, jafn
fáránlegt og það er en um leið
fyndið að endurtaka það í sífellu
eins og um einhverja uppgötvun
væri að ræða. Mér líkaði húmor
hans sem var oft á tíðum svona
nokkuð í dekkri kantinum.
Reyndar hafði hann nú ekki
húmor fyrir öllu.
Eitt sinn hafði ég týnt ein-
hverju skákborði sem hann hafði
forræði yfir, man nú ekki alveg
hvernig þetta var, en hann
nefndi þetta ansi oft við mig áður
en blessað skákborðið kom í leit-
irnar. Honum fannst ekki fyndið
að ég hefði glatað skákborðinu.
Enda má svo sem segja að röð og
regla á hlutum hafi verið ákveðið
atriði í huga Höskuldar. Birting-
armyndin á því er til dæmis ótrú-
lega mikið og nákvæmt mynda-
safn, sem hann kom upp og
skipulagði, af hinum og þessum
vinum og fjölskyldumeðlimum
áratugi aftur í tímann.
Nú er hann Höskuldur vinur
minn dáinn og þannig er það.
Hann reyndist mér vel og ég
mun sakna þess að hann sé ekki
lengur til þó að hvíldinni hafi
hann líklegast verið feginn. Von-
um að það sé gott útvarp og
sjónvarp þar efra.
Stefán Steingrímur
Bergsson.
Þegar við systur vorum að
alast upp snemma á 7. áratug 20.
aldar áttum við frændfólk í Sví-
þjóð, tvö elstu systkini móður
okkar voru þar við nám og störf.
Sveinn bróðir mömmu og Vigdís
kona hans áttu þá tvo syni. Við
hittum þau ekki oft en systkinin
skiptust á bréfum og myndum.
Þetta fólk bjó sem sagt langt í
burtu en ég vissi ekki hvar. Því
spurði ég Solveigu systur sem
var orðin fimm ára, hvar Svíþjóð
væri. Hún benti mér út um
gluggann yfir Borgarfjörðinn,
handan hans var land og þar
mátti grilla í hús. Þarna var Sví-
þjóð.
Nú gat ég hugsað til frænd-
fólksins og séð fyrir mér skóg-
ana, vötnin og húsin með turn-
unum sem voru á myndunum.
Ég man eftir að hafa setið á
kvöldin þegar komið var rökkur
og horft á ljósin í húsunum á
Mýrunum og hugsað til Svíþjóð-
ar. En fjölskyldan í Uppsölum
stækkaði og flutti loks heim til
Íslands 1968.
Höskuldur hét eftir afa okkar.
Vigdís sagði mér reyndar að
Kristjana langamma hefði ráðið
nafninu. Hún var létt á fæti og
vildi drífa hlutina áfram. „Auð-
vitað skírum við drenginn Hösk-
uld, séra Þormóður skírir,
Nanna spilar og ég baka pönnu-
kökur.“ Ég held að afa hafi þótt
vænt um þetta, þó að hann léti
það ekki uppi. Honum þótti gam-
an að segja sögur af nafna sín-
um, frá því hann var í sumardvöl
hjá þeim ömmu og oftar en ekki
átti Höskuldur yngri lokaorðið í
sögunni og svo var hlegið að
uppátækjum og tilsvörum.
Afi mátti líka vera stoltur af
nafna sínum. Höskuldur var fal-
legt barn með stór, dökk augu og
hann var glæsilegur fullorðinn
maður.
Þegar ég fór í menntaskóla
tóku Sveinn og Vigdís mig inn á
heimilið og ég varð hluti af fjöl-
skyldunni. Höskuldur var eldri
en ég, hafði lokið menntaskóla en
var að leita fyrir sér áður en
hann færi í háskóla. Þarna
kynntist ég frænda vel og við
urðum góðir vinir. Við höfðum
gaman af því að spjalla, grínast
og gantast. Þau hjón í Grænuhlíð
voru einstaklega gestrisin og við
unga fólkið alltaf velkomið í hóp-
inn.
Á þessum árum komu Stuð-
mannaplötur út hver af annarri
og stundum var töluvert á sig
lagt að upplifa „Út á stoppistöð“,
en þetta var skemmtilegur tími.
Þar kom að frændi ákvað sitt
lífsstarf og hélt til náms til Sví-
þjóðar í byggingarlist. Það
reyndist hans mesta gæfuspor
því þar hitti hann sinn einstaka
lífsförunaut, Helenu. Ég heim-
sótti þau til Lundar og strax þá
voru þau orðin samhent og sæl.
Lífshlaupið hagaði því þannig til
að við hittumst sjaldnar á full-
orðinsárum en þegar það gerðist
var auðvelt að rifja upp sögur og
vitna til þess sem okkur þótti
báðum fyndið.
Þau Höskuldur og Helena
eignuðust tvö mannvænleg börn
og fjölskyldan blómstraði á fal-
legu heimili. Það var mikið áfall
þegar Höskuldur veikist af sjúk-
dómi sem leggst á hreyfitaugar
og engu eirir. Fáir leika eftir það
sem Helena, Sveinn Skorri og
Sólveig Lóa hafa gert á undan-
förnum árum. Þau önnuðust
Höskuld heima af einstakri um-
hyggju þar til yfir lauk.
Nú hefur frændi kvatt og þeg-
ar ég hugsa til hans rýni ég ekki
lengur eftir ljósum handan
Borgarfjarðar, heldur eru ljósin í
myrkrinu minningar um góðan
dreng sem aldrei slokkna.
Salvör Jónsdóttir.
Það var snemma vetrar ’68 að
merk tíðindi gerðust í 2. bekk
Hagaskólans. Langur mjór
strákur með sítt hár, líkur bón-
kústi, gekk hröðum skrefum eft-
ir göngunum með allt öðruvísi
skólatösku en hinir. Höskuldur
Sveinsson var mættur, kominn
heim eftir margra ára dvöl í Sví-
þjóð. Vegur hinnar íslensku
skólatösku varð aldrei samur.
Við Höskuldur urðum góðir vinir
og uppgötvuðum á eigin forsend-
um allt það sem fullorðið fólk
vildi síst að við gerðum.
Svör við vandamálum okkar
og lausn lífsgátunnar fundum við
í rokktextum samtímans, hinni
einu sönnu uppsprettu visku að
mati ungra manna og kvenna.
Sítt hár og útvíðar buxur voru
merkari og göfugra framlag til
heimsmenningarinnar en veð-
bókarvottorðið og líklega einnig
varanlegra.
Foreldrar Höskuldar, Sveinn
Skorri og Vigdís, fluttu með sér
umburðarlyndi sjöunda ára-
tugarins frá Svíþjóð. Hjá þeim
var alltaf skjól fyrir ungt fólk
sem þurfti á víðsýni og umburð-
arlyndi að halda. Það get ég aldr-
ei þakkað nægilega.
Á ákveðnum aldri eignast
maður vini og síðan bara kunn-
ingja, og hnútar vináttubanda
þessa ára þekkja engan tíma.
Höski var alla tíð áhugasamur
um íþróttir, æfði körfu og ís-
hokkí o.fl. Hann var mjög kapp-
samur í sínum íþróttum, og ekki
alltaf tekið út með sældinni að
spila á móti honum. Viljinn til
sigurs var takmarkalaus.
Annars var hann alltaf
skemmtileg blanda töffara og
hins smámunasama. Það eru oft
þverstæður persónunnar sem
gera hana áhugaverða.
Höskuldur lærði arkitektúr í
Svíþjóð og hafði alltaf trú á að
leita langt yfir skammt. Þar fann
hann sína Helenu frá Þórshöfn á
Langanesi. Þau eyddu svo æv-
inni saman og varð tveggja
barna auðið, Skorra og Lóu.
Hversdagsleikinn raðaði enda-
lausum þriðjudögum í sveitir
mánaða og ára, með gleði- og sól-
ardögum þess á milli. Engan gat
grunað hvaða örlög voru fjöl-
skyldunni spunnin.
Það var svo fyrir sjö árum að
Höski veiktist alvarlega. Þá
greindist hann með MND-sjúk-
dóm. Veikindi hans voru mikil,
nær ólýsanlega þungbær. Eins
og alltaf við svona aðstæður lagði
sjúkdómurinn heimilið undir sig.
Sjálfur bar hann höfuðið hátt og
kvartaði aldrei, fjölskyldan sam-
einaðist um að gera tilveruna
sem bærilegasta með virðingu og
auðmýkt. Helena, Skorri og Lóa
önnuðust hann heima til dauða-
dags. Það er við aðstæður sem
þessar sem mannsandinn getur
yfirbugað eymd veikindanna. Að
lokum fékk hann frið. Við syrgj-
um og tár okkar falla tilgangs-
laus til jarðar, einskis megnug,
og einmitt þess vegna syrgjum
við meira og sorgin knýr fram
enn fleiri tár.
Hvíldu í friði, elsku vinur.
Þórður Sverrisson.
Höskuldur
Sveinsson
 Fleiri minningargreinar
um Höskuld Sveinsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Garðar Bjarn-ar Sigvaldason
fæddist í Reykja-
vík 26. janúar
1954. Hann lést á
heimili sínu 25.
apríl 2019.
Foreldrar Garð-
ars voru hjónin
Ragnhildur Dag-
bjartsdóttir, f.
20.10. 1915. d. 3.2.
2011, og Sigvaldi
Jónsson, f. 29.9. 1897, d. 25.7.
1981. Samfeðra systkini Garð-
ars eru Þórey Erna, f. 8.6.
1934, d. 19.8. 2009. Guðbjörg,
f. 14.8. 1932, d. 2.12. 2013, og
Jón Bjarnar, f. 5.12. 1941.
Garðar giftist árið 1977 Sig-
ríði Tómasdóttur, en þau slitu
samvistum eftir 17 ár. Dóttir
þeirra er Hildur Garðars-
dóttir, f. 2.3. 1973, gift Jóni
Viðari Sigurgeirssyni, f. 13.1.
1972. Börn þeirra eru Kol-
beinn Tómas, f.
25.5. 2000, og
Tinna Sigríður, f.
2.8. 2006.
Garðar útskrif-
aðist úr Mennta-
skólanum við
Tjörnina árið 1974
af náttúrufræði-
braut. Fyrst lá leið
hans í Háskóla Ís-
lands í líffræði en
hann valdi síðar
listina. Árið 1984 útskrifaðist
hann úr Myndlista- og hand-
íðaskóla Íslands. Garðar vann í
gegnum tíðina ýmis störf með-
an heilsa leyfði. Má þá nefna á
upptökuheimili fyrir unglinga,
Unglingaathvarfinu og sem
hönnuður í umbroti, fyrst á
Þjóðviljanum og síðar á Morg-
unblaðinu.
Útför hans fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 10. maí 2019,
klukkan 13.
Sumardaginn fyrsta þegar
vindar Sahara yljuðu höfuðborg-
arbúum kvaddi faðir minn þennan
heim. Síðustu áratugina höfðu erf-
ið veikindi sett mark sitt á tilveru
hans.
Pabbi var stórbrotinn maður
og þúsundþjalasmiður þegar best
lét. Listamaður fram í fingur-
góma, hugmyndaríkur og úrræða-
góður. Vinkonur mínar minnast
þess að alltaf hafi verið líf og fjör á
hippaheimilinu mínu í miðbænum
og enginn vitað hvort væri búið að
færa stofuna, rífa veggi á miðhæð-
inni eða reisa vegg á efri hæðinni
þegar þær komu í heimsókn.
Pabbi með síða hárið, tyggjóið og
með tuskuna og pensla á lofti. Á
árum áður var hann mikil dugnað-
arforkur sem stundaði bæði nám
og vinnu ásamt því að sjá um
heimili. Sköpunarkrafturinn og
listamannseðlið var svo ríkt í hon-
um að hann þurfti stöðugt að
breyta, bæta, skapa og mála.
Enda hafði fjölskyldan bara oft
nóg að gera þrátt fyrir að vera
ekki með sjónvarp sem þótti frek-
ar skrítið á þessum tíma. Pabbi
hafði ekki tíma til að hanga yfir
Dallas og fannst bara engu máli
skipta hvað var að gerast hjá Ew-
ing-fjölskyldunni, kannski óþarfi
að undirstrika það en við deildum
að sjálfsögðu ekki þessari skoðun.
Ég er rík af minningum og
þeirri staðreynd að pabbi var vel
gefinn, víðsýnn og skemmtilegur.
Hann hefði sjálfur bara lýst sér
sér ljúflyndri frekju. Pabbi fékk
frábærar hugmyndir og sýn hans
á heiminn endurspeglast vel í
myndunum hans og viðfangsefn-
um. Ein mögnuð hugmynd var að
hjóla um Austur-Evrópu á reið-
hjóli þegar Berlínarmúrinn féll.
Hjólað var frá Þýskalandi alveg
suður til Tyrklands. Sögurnar frá
hjólreiðaferðinni í Austur-Evrópu
voru líka alveg óborganlegar allt
frá því hvernig hann tjaldaði í
skjóli nætur á einhverju tjald-
stæðinu og komst svo að því að
þetta var nektartjaldstæði þegar
sólin vakti hann. Inn í sögurnar
spunnust svo pólitík og blákaldur
raunveruleikinn sem íbúar Aust-
ur-Evrópu bjuggu við, biðraðir í
búðum og vöruskorti í það hvernig
íbúar sultu í Rúmeníu þar sem
Ceausescu notaði peningana til að
byggja hraðbrautir sem stóðu svo
auðar. Ferðin endaði á David Bo-
wie-tónleikum í Istanbúl þar sem
pabbi klæddist útsaumuðu sauð-
skinnsvesti, keyptu af bónda á
akri í Búlgaríu.
Á æskuheimili mínu voru
nokkrir kettir, frekur páfagaukur
og hundur. Pabbi var pínulítið
eins og Finnur í Enit Blyton-bók-
unum, dýravinur og alltaf með
fullt af dýrum. Froskar, fiskar og
eðlur í búrum á víð og dreif um
íbúðina, finkur inni á baði, köttur
og hundurinn Kolur sem var fé-
lagi hans í 17 ár.
Pabbi var alltaf til í að hjálpa,
hlusta og gefa góð ráð. Þegar við
hjónin komum heim frá Dan-
mörku ung og húsnæðislaus opn-
aði pabbi dyrnar og gaf eftir
svefnherbergið. Þegar afabörnin
komu í heiminn fékk ég kjóla. Í
kjólunum var ég síðan þegar
börnin mín voru skírð. Afabörnin
áttu alla athygli hans og fylgdist
hann vel með hvernig gekk. Hann
var manna fyrstu að hringja og at-
huga hvernig gengi og hvort allt
væri ekki eins og það ætti að vera.
Stoltur af sínu fólki.
Elsku pabbi, hvíldu í friði. Ég
er þakklát fyrir að hafa átt slíkan
föður sem dekraði mig með at-
hygli og ást.
Hildur Garðarsdóttir.
Garðar Bjarnar
Sigvaldason
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við
andlát og útför
MAGNÚSAR GEORGS
SIGURODDSSONAR
rafmagnstæknifræðings,
Sóltúni 28,
Reykjavík.
Guðrún Ragnheiður Þorvaldsdóttir
Guðrún Anna Magnúsdóttir Fanney Magnúsdóttir
Ragnheiður H. Magnúsdóttir Magnús Logi Magnússon
barnabörn og barnabarnabörn
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar