Alþýðublaðið - 18.04.1925, Blaðsíða 3

XL&ÍSÖSLASí®
Aanars er þussl umrædda
&reia í >Mbl.< þass eðlis, að
hún vsrður að teljast tiiraun til
vægast BEjjt atvlnnuhcekkis.
Vindi ellku íram, g®tur svo
farlð, að ég sjái mig knúðan til
að eiga heldur orðastað við
>MbI < þar, ssim væntanlega verð-
ur lögð meiri áherzla á sannlsik-
ann og verndun mannorðs og
atvinnu ainstakllnganna en stjórn-
máláotsóknir, en að eiga við
það í bhðadeilum.
Bj'örn Bl, Jönsson.
Her með krefst ég þes» sam-
kvæmt tllskipun frá 9. maí 1855
um p"enttrelsi á Islandi, að þér
blrtið í fy sta eða öðru tölublaði
hér trá, sem út kemur at >Mbl.<,
tramanritaða loiðréttingu.
Björn Bl. Jónsson,
Tíl
ritstjóra >Morgunbl&ðsins<.
Ár 1925, laugardsginn n.apríl,
kl. 1 50 m. síðdegis, hötum við,
eiðfastir stefnuvottar i Reykja-
vík, á skritstotu >Morgunblaðs-
ins< í Austurstræti 5 hér f bæ
afhent ritstjórum biaðslns, þeim
Jóni Kjartánssyni alþinglsmanni
og Vaitý Stefáns*yni bútræðls-
kaodicLt. afrit at framanritaðri
>Leiðrétting<, sltt eintaklð hvor-
um þairra.
E»etta vottum vlð sarokvæmt
stefnuvottaliðl okkar og stað
festum með eiginhandarnöfnum.
Snorri Jóhannsson,
Þorsteinn Qunnarsson,
Gjald: 4 kr.
Greitt.
6. Jóh., P. Q.
>Sá er eldurinn sárastur, er á
sjálfam brennur.e
I >Mbl < frá 15. þ, m. er
klausa um mig og Laudsverzl-
unína i tiiefni at tramSnritaðrl
ieiðréttiugu, er ég kratðist að
fá birta þar út af árás þess á
atvlnnu mfna við Landsveiz.un-
ina og ég lét birta ritstjórunum
með stefnuvottum.
1 klsusu þessari segir svo:
>£ins og gefur að skilja, var
ekki með einu orði vikið að þvf,
að Björn þessi tæki þeirri at-
vinnu. sem byðist.< Nei; svo
Iangt náði nú heimskan að víau
ekki að lá mér að taka að mér
starf, sem ég hatðl bfztu með-
mæii til ef til vill frá höf. grein
arinnar, úr því að um heiðarlegt
starf væri að ræða. £n sé það
ekki atvlnnurógur að dómi >Mbl.<
að ráðast á það, að manni sé
veltt atvinna, sem hann er full-
tær til, þá er hætt við, að fálr
viijl eiga dóma sina undlr lög-
fræðingnum við >Mbi.<
>Mb) < segir. að i ldðréttingu
minni séu svivirðingar um æðstu
stofnauir iandsins. Á þær er
ekkl annað borið en að þar eigi
sæti dæmdir og ódæmdir iög-
brjótar, og er það sýnu miuna,
en >Mbl.< bar mér á brýn.
Þannig liggur þá prentuð vijur-
kenning þess fyrir, að það hafi
svívlrt mlg og þá oplnberu
stofnun, sem ég vina við, og
sekt er það sjálít að sínum dómi
um að svívirða æðstu stofnanir
fsienzku þjóðarinnar mað því að
styðja þangað iögbrjótana. Llgg-
mér þó við að h&ida, að flestum
þyki minnl lýtl að þeim þar en
Jóni Kjartanssyni á Alþingi.
>Höggur sá, er hlífa skyldi.<
>Mbi.< er hreyklð yfir því, sð
ártalið á prentfreisistilsklpuniuni
skyidi mistitast í því elntakinu,
sem lesið var fyrir ritstjórana.
Er það að vonum, því það er
vanara að vera leiðrétt ®n ieið-
rétta, og >grípa skai gæs, þegar
hún gefsU. En g@ta má þess
að ártallð var rétt í þalm ©in-
tökum, sam rititjórarnir fengu,
sem sjá má i >M.orguubiaðinu<,
því annars heíðu þeir sjáifsagt
ekki skiiið; vlð hvaða tiiskipun
var átt.
>Mbi.< neitar að biírta ielð-
réttingu mína. Er það dreng-
skapur, sem þaðan mátti vænta,
að ráðast fyrst á s&klausan
mann með atvinnurógi, nelta
Bdgar Bice Burroughfi: Vilti Tarjan.
og skyggði fyrir þau með handleggnum, svo Ska sæi
ekki i þau; hann hreyfði sig ekki.
Það var þægilegt að liggja þarna núna, þvi að sólin
var að skýjabaki. Hann óttaðist, að hann myndi sofna,
og hann vissi, að ef svq færi, myndi hann aldrei vakna
framar; hann eyddi þvi öllu afli sinu i það að reyna
að vaka. Hann lá sem dauður. Ska sýndist matur á
borð borinn; honum fanst lika mál til komið að setjast
að snæðingi; nóg var biðin orðin.
Hann rendi sér nær og nær hægt og hægt i hring-
um. Hvers vegna hreyfðist Tarzan ekkí? Var hann
sofnaður, eða hafði Ska rétt fyrir sór? Hafði dauðinn
loksins bugað þennan hrausta likama? Var hið vilta
hjarta hætt að sld? Það var ótrúlegt.
Ska fór varlega Tvisvar settist hann þvi nær á hrjóst
Tarzans, en flaug U{ p aftur; 1 þriðja sinn snertu klær-
nar brjóstiö. Það var eins og þær hefðu snert rafmagns-
lás og opnað fyrir rafmagnsstraumi i dauðum likaman-
um, er lá á jörðinni. Brún hendi greip Ska, áður
hanu gæti fiúið, og haun var sþeutur járngreipum
Tarzans
Ska brauzt um, en hann var ekki jafningi hins deyj-
andi Tarzans, og augnabliki siðar lagði maðurinn hræ-
fuglinn sér til munns. Kjötið var seigt og strembið,
daunilt og bragðvont, en það var fæða, og blóðið var
drykkur og Tarzan api i hjarta sinu og meira að segja
deyjandi — úr hungri og þorsta.
Apamaðurinn náði sér brátt 0g stilti i hóf át sitt.
Hann át litið og geymdi leifarnar. Að svo búnu lagðist
hann til svefns. Hann fann, að það var óhætt.
Hann vaknaði við, að regn lamdi skrokk hans. Hann
reis upp og setti lófana uadir regnið og vætti þurrar
varirnar. Hann náði litlu i einu, en safnast þegar saman
kemur. Blóðið úr Ska 0g hinir fáu munnbitar af kjöti
hans ásamt regnvatninu hafði aukið þrótt hans furðu-
lega.
Hann sá nú, að hæðirnar voru skamt á braut, 0g
honum fanst nú lífið leika við sig. Honum var borgið.
Hann fekk sér aftur bita af fuglinum. Að þvi búnu
lagði hann af stað aftur og var nú allhress, Dimt var
orðið, áður en hann komst til hæðanna, en hann hélt
áfram, unz hann fann, að landið hælftaði. Þá lagði hann
sig fyrir og svaf til morguns. Það var liætt að rigna,
en himinninn var skýjaður og svo dimt, að. apamaðurinn
sá ekki nema fá skref frá sér. Sólin vakti hann um
morguninn hressan og styrkan.
Þannig komst hann yfir fjöllin úr dauðans dal og i
gróðursælt land, fult veiðidýra. Fram undan honum
blasti við djúpur dalur. Af gróðrinum í botni hans
mátti sjá, hvar áin liðaðist. Handan við hana var myrk-
viðurinn 0g teygði sig alt að rótum snjóklæddra fjalla-
tinda. Tarzan hafði aldrei séð land þetta áður, og
liklega hafði enginn hvitur maður komið þar fyrr, nema
vera kynni æfintýramaður sá, sem hanu rakst á
beinagrindina úr í gjánni.