Alþýðublaðið - 25.04.1925, Blaðsíða 3

m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
V
K.
Conklin's
linúarpennar og blýantar
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
V erzlunin Bjfirn Kristjánsson. i
m
m
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
verða alt at
kærkomnasta sumargjð&n
reykir mikið og yindlos >krit<
kemur tét vei íyrlr, og Jakob,
sem nú ^jspekúisrar* f kaupmöno-
umj til þlngsetu, eru hátfðar-
menn hjá s'íkum náungum.
En svo ar eitt ®nn, sem fnli-
yrt er að mikiia hafi megnað
um þessi úrsHt. Stórútgerðar-
mennirnir vlija gjarna gera smá-
útgerð.«rmen váib t viðs vegar
með tram st ö dum landsina háða
sér til að ná bétti fiskkaupum
hjá þeim og þykir bezta ráðið
til þess að ieggja undir sig steln-
olíuverzlunina, en sjá ekki leið
til þjisss, meðan tóbaksélnkasaian
stendur. Hafa þeir nú &ð því,
er sagt er, stofnað hlutaféiag «ða
náð yfirráðnm yfir gamia stein-
oJíuféíagina, og á það að taka
að ér teiriolíuverzlanina, þegar
elnkasöiusamningurlnn, sem uú
i afir verið sagt upp, er úr gildi
gengian. Steinoifuhíutafélag þetta
hefír að því, er sagt er, nú um
hrið verið svo handlaikið íhalds-
flokknum á Aiþingi, að manna
á milli er það álment kaliað
»Steinoifufélag íhaldsfiokksinsr,
og er því fieygt, að f saihbandi
við það gerist fyrirbrigði, sem
algengt er þar, sem spitling er
kotnin í stjórnmálaíffið, og því
eðlilega ekkl lengur óþekt hér,
að >áhrifamiklum« mönnum sé
vefiin koatur á hagkvæmum
k upum á arðvæniegum hiuta-
b< é um. en steinoluíéiag, sam
næði eiookun á steinoiíu hór,
gaeti árfciðaoíega veitt hluthö um
me ri ,»rð og vissarl en nokkurt
a>n að hiutatélag og þar eð aukl
iát'ð í té rífiagan psoingálegan
stuöning tii að atandast kosn-
ingakostnað og iétt undír útgáfu
dansk íslerzkra auðvaídsbiaða;
Hér skal ekkert fuilyrt um
það að svo stöddu, hvað hætt
sé í þesEu, ®a hltt gefur auga
leið, að þegar ötulir fjárplógs-
menn sjá af verkum þingmanna,
að skyosamieg rök eru að vett-
ugl vlrt meðal þeirra til að iáta
utsdsn penlngaváldlnu, þá gangi
þeir á lagið. Sötein á Epiilingunni
skeilur ekkl á þeim, heídur á
lftiimennunum, «m þéir brúka,
en aflaiðingarnsr koma niður á
þjóðinni, sem að langmestum
hluta er alþýða.
Ets nú er að sjá, hvoit hún
telur það samboðið sér og virð
ingu blnni að vera öll iögð niður
en tll jains við rúm fimm hundr-
uð fjárplógsmanna.
AI|iý£ufel«fi<5
Hvbe* shhr |i;8 Bruð OjJ ’
hwarf ssb feiS gísrSil
Erlend sfBisksifi.
Khöfn 18. aprfí. FB.
Vítisvél spriugar í klrkju.
Frá Sofftíu í Búlgaríu @r símað,
að á meðan f>tóð á jarðarför
þlngmacns nokkurá S dómklrkj
unni, þar som viðstaddir voru
þingmenn margir og hátt settir
embættismenn, hafi .prungið
vftlsvél. Kórhvelfingin sprengdist
sundur, og féll miklll hlnti hann-
ar niður í kórinn og kórhiuta
kirkjunnar, og særðust mörg
hundruð manna, en 200 biðu
Bdgar Rice Burroughs: ViStS Tarzan.
Sverting'jamir voru i stökustu vandræðum og hálf-
smeykir. Þeir hóldu brátt burtu frá þessu undratré;
bvað eftir annað litu þeir aftur og fóru nú hljóðlegar
en áður. Én þegar þeir voru skamt á veg komnir, sáu
þeir félag'a sinn fram undan gægjast fyrir tré. Þeir, sem
sáu hann, kölluðu tii félaga sinna, að hann væri fundinn,
og hlupu tii hans Þeir stönzuðu skyndilega, er nær kom,
og hörfuðu aftur á bak, ranghvolfdu augunum og
nötruðu af ótta, eins og þeir byggjust við sjálfum ár-
anum i flasið á sér.
Hræðsla þeirra var ekki heldur ástæðulaus. Höfuðiö
var, þegar að var gáð, fest á brotna grein og sett þannig,
að svo sýndist, sem maðurinn gægðist fyrir tréð.
Nú vildu ýmsir snúa aftur og hóldu þvi fram, að
þeir hefðu reitt einhverja skógarvætti til reiði. En Usanga
neitaði að hlusta á þá og brýndi fyrir þeim, að ekki
biði þeirra annað en pínslir, ef Þjóðverjar næðu þeim
aftur. Endirinn varð sá, að þeir héldu áfram i þóttum
hnapp eins ög styggöar róllur.
Það er ©inkenni svertingja, að þeir hafa ekki hugann
lengi við sama efnið. Þeir gleyma lijótt hræðslu eins
0g börn. Svertingjahópurinn var þvi skamt kominn, er
hann tók upp fyrri gleöi sina; þó voru ekki allir jafn-
' góðir. En alt i einu lá hauslaus skrokkur félaga þeirra
þversum i götunni, er þeir komu fyrir bugðu á vegin-
um Nú var þeim ölium lokið.
Þetta var svo dularfult og hryllilegt, að enginn gat
annan sefað; allir voru jafnskelkaðir. Þeir óttuðust hver
um sig að verða næst fyrir þessum ósköpum. Hvað gat
ekki borið að i náttmyrkrinu, þegar annað eins kom
fyrir um hábjartan daginu. Þeir nötruðu af ótta.
Hvita stúlkan var eins hissa og þeir, en ebki jafn-
hrædd, því að skjótur dauði var stórum æskilegri en
það, sem hún gat átt i vændum lijá svertingjunurú Enn
þá hafði hún að eins orðið fyí-ir hnjaski af konunum, en
hve lengi gat hún búist við að Usanga þyldi konu
sinni, þótt vargur væri, að hún verði honum að svala
girnd sinni á hvitu stúlkunni, sem hauu taldi eign
sína?