Morgunblaðið - 15.10.2019, Qupperneq 14

14 | MORGUNBLAÐIÐ
B
ílaáhuginn hjá Pétri Erni
Guðmundssyni, söngvara
Buffs og Dúndurfrétta, er
djúpsálrænn. Þegar hann
þarf að koma ró á hugann fer hann í
stuttan bíltúr og nær þannig að
núllstilla sig. „Ég held þetta komi til
af því að þegar ég var lítið barn, var
órólegur og vildi ekki sofa, þá gripu
mamma og pabbi iðulega til þess
ráðs að setja mig í aftursætið og aka
af stað, og þannig sofnaði ég fljótt.
Greinilega hefur aksturinn einhver
sálræn áhrif á mig, og raunar á það
við um öll farartæki að þegar ég er
kominn um borð í þau á ég auðvelt
með að sofna.“
Komið er að tímamótum hjá Pétri
og félögum hans í Buffi því þetta sí-
unga dansleikjaband fagnar 20 ára
afmæli um þessar mundir. Hljóm-
sveitin mun af því tilefni halda tón-
leika í Bæjarbíói í Hafnarfirði 25.
október, í Alþýðuhúsinu Vest-
mannaeyjum 26. október og svo á
Græna hattinum á Akureyri 2. nóv-
ember.
Lukkulegur á öflugum Jeep
Þegar litið er yfir draumabílskúr
Péturs má sjá að hann hefur nokkuð
fjölbreyttan smekk og má þar finna
bæði litla franska bíla og banda-
ríska hlunka. Sjálfur ekur hann í
dag um á vígalegum Jeep Grand
Cherokee, árgerð 2005, með stórri
Hemi-vél. Hann segir aldur bílsins
ekki farinn að segja til sín þótt hann
sé orðinn fjórtán ára gamall: „Ég
keypti hann notaðan, svokallað frú-
areintak með aðeins einn eiganda á
undan mér sem hafði farið mjög vel
með ökutækið og sinnt viðhaldinu
samviskusamlega,“ segir hann. „Áð-
ur ók ég um á Subaru Legacy ár-
gerð 1998, sem afi heitinn átti á
undan mér. Sá bíll var með 320.000
km á mælinum þegar upp var stað-
ið, og fór alltaf í gang vandræða-
laust. Eina ástæðan fyrir því að ég
þurfti að kveðja hann var sú að á
endanum var undirvagninn orðinn
svo ryðgaður að bíllinn gat ekki
staðist skoðun.“
Að mati Péturs er Grand Cher-
okee-inn kjörinn fyrir íslenskar að-
stæður, enda rúmgóður, skemmti-
legur í akstri og bíll sem lætur
erfiða færð ekki stöðva sig. Hann
játar að Hemi-vélin geti svolgrað í
sig bensínið. „Á móti kemur að ég
bý einn og þarf ekki þarf að halda
uppi fjölskyldu, auk þess sem ég
drekk ekki áfengi, svo ég get látið
það eftir mér að eyða peningum í að
fylla bensíntankinn endrum og sinn-
um. Svo nota ég jeppann ekki endi-
lega daglega, því það koma tímabil
inn á milli þar sem ég vinn að heim-
an og stendur hann þá bara
óhreyfður á hlaðinu á meðan.“
Fjölskyldubíllinn eyðilagður
á þriggja vikna tímabili
Gengið hefur á ýmsu í bílasögu
Péturs, en þegar hann var á þrí-
tugsaldri átti hann þátt í að eyði-
leggja heimilisbíl foreldra sinna.
„Fjölskyldan hafði búið í Svíþjóð
og eignast þar forláta Ford Sierra,
árgerð 1988. Þetta var gæðabíll, og
ekki margir honum líkir á Íslandi;
með tveggja lítra vél, beinni inn-
spýtingu og topplúgu, og var hann
djásn fjölskyldunnar,“ segir Pétur
söguna. „Fjölskyldan flutti til Ís-
lands árið 1990, tók bílinn með og
lék allt í lyndi þar til 1994 eða 95 að
systir Péturs er á bílnum og lendir
í árekstri. „Hún keyrir inn í hliðina
á öðrum bíl, svo að Fordinn
skemmdist dálítið að framan en var
samt ökuhæfur og blessunarlega
urðu engin slys á fólki. Skömmu
síðar var mamma að þrífa bílinn á
frostdegi, og í hugsunarleysi hellir
hún sjóðandi heitu vatni á fram-
rúðuna svo þar kemur risastór
sprunga. Þá var ég á bílnum stuttu
seinna að flytja hljóðfæri milli
staða með Einari vini mínum. Ford
Sierra er nokkurs konar stallbakur
með aflíðandi rúðu yfir skottinu, og
þegar við skelltum skottlokinu
stóðu hljóðfærin svo langt út að
þau mölvuðu afturrúðuna. Loks var
ég á ferðinni með félögum mínum á
Kringlumýrarbraut og uppgötvaði
á fullri ferð að læsingarbúnaðurinn
fyrir húddið hafði skemmst í
árekstrinum skömmu áður og fýk-
ur vélarhlífin upp og skellur á
framrúðunni. Ég náði að skrensa
og stoppa bílinn á umferðareyju og
þegar ég hringdi í mömmu til að
segja henni fréttirnar gat hún ekki
annað en sprungið úr hlátri, enda
engu lagi líkt hvernig bíllinn hafði á
aðeins þremur vikum farið frá því
að vera rosalega fínn fjölskyldubíll
yfir í að verða algjört flak.“
ai@mbl.is
Draumabílskúr Péturs Arnar Guðmundssonar
Aksturinn róar hugann
Morgunblaðið/Eggert
Þegar Pétur var lítið barn beittu foreldrar hans því bragði að fara í bíltúr til að svæfa hann hratt og vel.
Þegar hann var á þrí-
tugsaldri átti Pétur
Örn í Buffi þátt í því að
breyta Ford-fjölskyldu-
djásninu í óökufært
skran á aðeins þremur
vikum
Í villtustu draumum: Lotus Esprit S1 bíll eins og sá sem James
Bond var á í The Spy Who Loved Me. Sá bíll gat kafað í sjónum.
Það myndi stytta ferðatímann minn milli Kópavogs og Reykja-
víkurflugvallar mikið, með rosalegum stæl. Hver vill ekki eiga
slíkan bíl?
Sunnudagabíllinn: Citroën DS. Ég hef sjaldan setið í þægilegri bíl
og minnir hann mest á geimskip, franskar kvikmyndahátíðir og
rómantík. Grænn slíkur væri fullkominn á sunnudögum þar sem
sunnudagar eru uppáhaldsdagarnir mínir. Tímalaus hönnun sem
er í senn ljóð- og myndræn. Á góðar minningar úr slíkum bíl.
Fyrir lottóvinninginn: Rauður Ford Mustang Mach 1 árgerð
1971 eins og ég. Það hefur alltaf verið draumurinn. Þarf ekk-
ert fleiri orð til að útskýra ást á þeim bíl. Það skýrir sig sjálft.
Hinn fullkomni íslenski hversdagsbíll: Ég er á þeim bíl í dag og hentar
mér fullkomlega. Það er 2005 Jeep Grand Cherokee fjórhjóladrifinn með
5,7 V8 HEMI. Oft er ég með hljóðfæri í bílnum og þarf því pláss og stund-
um er ég með fullan bíl af farþegum og þá finnst mér gott að hafa kraft
og mjúkheit hinnar amerísku bifreiðar. Þetta er eiginlega draumabíllinn
minn. Langar samt mikið í Jeep Cherokee Trackhawk með 6,2 lítra,707
hestafla Hellcat-vél. Ég er svo mikill kisukall.
Litli borgarbíllinn: Citroën
2CV. Ég þekkti tvær mann-
eskjur sem áttu svona bíl
þegar ég var á mennta-
skólaárunum og ég hef síð-
an þá elskað þessi nettu og
fallegu ökutæki. Allt í þeim
er súper einfalt og til þess
að fá ferskt loft í bílinn er
sveif sem er skrúfuð og þá
opnast lítið þil undir fram-
rúðunni. Það er reyndar
minna skemmtilegt þegar
þilið festist opið í íslenskri
stórhríð. Gríðarlega sjarm-
erandi bíll.
Fíni bíllinn: Ég hef ætíð verið hrifinn af Mercedes
Benz og svartur CLS 500 væri bíll sem ég myndi
ekki kasta út úr bílskúrnum. Með 400 hestafla
4,6 lítra V8 væri ég alltaf í jakkafötum að keyra
vini og vandamenn úr matarboðum og svo taka
einn rúnt um borgina í nóttinni og horfa á norð-
urljósin uppi á Hellisheiði.
Mótorhjólið: Ég hef
alltaf ætlað að fá
mér mótorhjóla-
próf en ekki enn
látið verða af því.
En það breytir því
ekki að Yamaha V-
MAX-mótorhjól ca
’85-’93 er hjól sem
heillar mig. Ég er
ekki þessi „racer“-
týpa en finnst V-
Maxinn fara milli-
veginn á milli racer
og cruiser. Flott
hönnun sem höfð-
ar til mín.
Ómissandi nr. 8: Ef pen-
ingar væru ekki fyrirstaða
og leyfi til að nota vélina þá
myndi Lockheed SR-71 Blackbird
vera góð viðbót og reyndar kirsu-
berið á ísjakanum í skúrnum mínum. Þá
gæti ég farið frá London til New York á
undir tveimur tímum og verið kominn
heim fyrir kvöldmat.