Stundastyttir - 18.07.1932, Blaðsíða 3

inu inn þangað, og ég hafði líka,
þótt ég hefði munað erindið,
alveg gleymt, að hver einasti
miði var aeldur. Ég hélt áfram
að tauta: „Jóhann Andrésson“
— „Gerið svo vel fjórar krón-
ur“. Af þessum orðum, sem komu
frá afgreiðslustúlkunni, var ég
stöðvaður í lofgerðinni um Jóa,
og tveir aðgöngumiðar lágu á
hillunni við nefið á mér. Nú
var ég ekki lengi að átta mig.
T
Eg snaraði að henni fimmkróna-
seðli, sem ég fékk hjá Jóa og
er eg hafði fengið mina krónu
til baka, þá stakk eg henni,
ásamt miðunum, í vasann, hent-
ist út sigri hrósandi og alveg
á gati yfir því, hvernig gæti
staðið á þessu happi, og alveg
grunlaus um, að í þessum miða
kaupum fylgdi hamingja mín,
enda þótt ég vissi það ekki fyr
en rúmlega tveimur árum síðar.
En svo var mál með vexti,
að þegar ég mætti Jóa, þá var
hann á leið til Nínu, sem við
vorum báðir alvarlega skotnir í.
Hún hafði nú loksins, eftir að
hann hafði dekstrað hana í
marga mánuði, heitið honum því,
að fara með honum á Bíó, og
réð þar meiru um, að myndin
hafði vakið svo almenna athygli,
en að hana langaði að vera með
honum.
En meðan ég var að tauta
um Jóa hrósið í Bíóganginum,
hafði ég mér óafvitandi borist
með fjöldanum inn að afgreiðslu-
klefanum og fyrir framan opið
á honum, hafði eg byrjað lofgerð-
ina um hann fyrir að borga
mér sjökallinn á svo hentugum
tíma, og fékk ég aðeins tíma
til að segja nafnið áður en hin
lipra afgreiðslustúlka fékk mér
miðana, sem hann hafði fengið
frátekna fyrir sig og Nínu.
Meðan ég hljóp út að leita
að Bjössa, komu þau Jói og
Nína og fengu þær upplýsing-
ar hjá klefaverðinum, að engin
pöntun væri þar merkt: „Jóhann
Andréssonu! Jói varð bæði hrygg-
ur og reiður yfir að sjá þenna
langþráða sigur þannig að engu
gerðan á svipstundu. Nú jós
hann úr sér skömmunum yfir
stúlkuna í klefanuúa. Nína
stóð álengdar blóðrjóð af blygð-
un yfir því, að vera séð með
honum. Og er Jói hafði lokið
við að skamma stúlkuna kom
hann aftur til Nínu, sem þá
kvaddi hann með velorðaðri
yfirlýsingu um, að hún vildi
ekki vera þekkt fyrir að hafa
hann að félaga og skundaði því
næst út á undan honum.
— Ég fann hvergi vin minn
og flýtti mér þess vegna inn á
síðustu mínútunum og ákvað að
njóta þessarar merkilegu mynd-
ar einn, fyrst ekki vildi betur
til. — Þá mætti ég Nínu í port-
inu. — Mér datt í hug, að hún
myndi hafa ætlað sér að ná í
miða, en orðið of sein, Ég tók
ofan, í skyndi og skýrði henni
frá, að ég væri efnaður einstæð-
iugur og ætti aukamiða, sökum
þess, að vinur minn, sem hefði
ætlað með mér hefði forfallast
á síðustu stundu. — Mér myndi
þykja vænt um að hún vildi
nota miðana, ef mér leyfist að
vera svo djarfur. — Þetta sam-
þykkti hún eftir að ég hafði
brillierað í rökfræði.
Jþi fékk aldrei fulla uppreisn
eftir þetta, en ég fékk gæfuna
í lið með mér. Ég og Nína opin-
beruðum í vetur; og í gær sagði
hún mér frá háttsemi Jóa við
bíóstúlkuna, og þá skildi ég
hvernig stóð á miðunum árið 1930.
----o----
K o n a n : Hefirðu veitt því
athygli, að þeir sem tala hæst,
eru jafnan þeir fávísustu.
Maðurinn: Þú þarft nú
ekki að garga, eg er ekki heyrn-
arlaus.
Eldgamla ísafold.
Svo virðist sem nú á síðari
árum, hafi áhugi útlendinga fyr-
ir því, að kynnast íslandi af
eigin reynzlu, aukist stórum.
Ekki aðeins hafa þeir komið
hingað hundruðum saman á hin-
um stóru skemmtiskipum, held-
ur hafa hér verið í kynnisför-
um tugir ef ekki hundruð er-
lendra mennta og listamanna, sem
hafa orðið mjög hrifnir af land-
inu og hafa þeir ritað um það
vinsamleg orð og ummæli er
þeir komu heim til sin.
I ensku blaði, sem gefið er
út á Indlandi var fyrir skömmu
mjög lofleg grein um landið sjálft,
fegurð þess og yndisleik, og jafn-
framt mjög góð lýsing á þjóð-
inni. Af lýsingunni myndi þó
ekki allir íslendingar þekkja, að
átt er við þá, ef ekki væri það
skýrt framtekið. Þess vegna er
óhætt að fullyrða, að höfundur
greinarinnar hefur ábyggilega
leitað að hinu bezta í fari okk-
ar, en skotist yfir ýmislegt, sem
jafngott var að yrði, framvegis
sem hingað til leyndarmál fyr-
ir Indverjunum. Greinarhöfund-
ur er enskur málari, sem hér
var síðastliðið sumar, skrifar
hann undir dulnefni og kallar
sig Carven.
í næsta tölublaði verður minnst
á tvo merka menn, sem heim-
sótt hafa ísland í sumar, og
verða þá jafnframt birtar mynd-
ir af þeim ef tök verða á.
----o---
Tvennir tiimar.
Oft hef ég reynt, en aldrei
örlögin geta flúið. —
Mér hafa naprar nornir
neyðina fyrirbúið.
Oft hef ég reynt, en aldrei
ástina getað flúið. —
Mér hafa glæstar gyðjur
gæfuna fyrirbúið.