Stundastyttir - 18.07.1932, Blaðsíða 4

Maðuv.
Maður er glóandi gneiati
frá guðdómsins eldi,
lífsvakinn lýsandi geisli
frá leiftrandi sólu —
heimur með herskara af stjörnum
af hugsunum gjörvum
eldmóði einbeitta viljans
og ólgusjó hjartans. .
Maður er drottinn, sem dæmir
og daglega stýrir
hann sínum heiminum smáa
sem hinn sínum stóra;
titrandi dropi sem drýpur
af döggvotu strái,
speglandi himinsins hvelfing
í hvelinu sínu.
Maður er mesta guðs hugsun
og meistaraverk hans;
dásamleg drottnandi vera,
en duft þó og aska;
þróttmikil hágöfug hetja
og hálfkrypplings dvergur,
hræddur við drottinn og dauðann
og dóm — og sig sjálfan.
Maður er hönd köld og harðlæst,
en hlý þó og opin.
Auga sem brosir af blíðu
og brennur af hatri,
vera með alhreinleik engils
og eðlishvöt dýrsins
höfuð sem hugsar og efar
og hjarta sem trúir.
Maður er mynd guðs á jörðu
hans markspor í sandi;
hálf-perla og hálf-tár á milli
himins og jarðar. ,
Hann er frá himninum runninn
og heim þangað kvaddur.
Maðurinn er allt og ekkert
og óráðin gáta.
Maður.
----o----
Flugufregnin
Saga eftir Leonora Gregory.
Hin stóra, vængjaða glerhurð
dagblaðsskrifstofanna opnaðist
og inn kom maður í dökkum
frakka með svartan hatt á höfði.
Hinn stóri forsalur skrifstofanna
var tómur að öðru en því, að
hinn gamli gráhærði þjónn, sem
hafði með höndum að taka við
viðtalsbeiðnum þeirra, er vildu
hafa tal af hinum ýmsu starfs-
mönnum, sat þar við lítið skrif-
borð.
„Gott kvöld„, sagði aðkomu-
maðurinn, sem staðnæmdist við
afgreiðsluborðið. — Hann hafði
eitthvað ögrandi í fari sínu.
„Gott kvöld, herra ininnu,
svaraði þjónninn kurteislega.
Allt í einu breyttist svipur hans
og undrunin skein út úr and-
liti hans. „Er það sem.mérsýn-
ist, er þetta ekki herra Carver ?
Það er langt síðan —.
Carver greip fram í og sagði:
„Ég veit hver er kvöldritstjóri
núna, ég þarf að hafa tal af-
honum“.
„Herra Sargent er kvöldrit-
stjóri, ég skal hringja til hansu.
„Gott, hann mun muna eftir
méru.
Carver lagði olnbogann á
borðið og pikkaði óþolinmóður
í borðið með tveimur fingrum.
„Herra Sargent spyr hvað
yður sé á höndum, sagði þjórm-
inn, við símann.
Carver beit gremjulega á vör-
ina. Sú var tíðin að hann hefði
getað skundað beint upp á frétta
stofuna.
„Segið honum að það séu
stórtíðindi, mjög fáheyrð“.
Þjónninn sagði svarið í símann
og hengdi upp heyrnartólið.
„Þér skuluð ganga beint upp
herra minn“.
„Takk fyrir“.
Carver hljóp upp stigann. Það
voru þrjú ár síðan honum var
sagt upp við „Leiðtoga dagsinsu.
Þrjú ár síðan hann hafði strengt
þess heit að afsanna þann orð-
róm, sem olli uppsögn hans.
Nú hafði hann fengið gott tæki-
færi. Hann gat sjálfur tiltekið
laun sín. Sargent myndi láta
flest ósparað til að ná slíkum
fréttum.
Carver dæsti er hann kom
upp á skörina og gekk nokkr-
um sínnum um gólf á gangin-
um fyrir framan dyrnar. I þrjú
ár hafði hann borið skort og
skömm. Einu sinni eða tvisvar
hafði hann reynt að bera af sér
sökina fyrsta mánuðinn, en það
hafði orðið árangurslaust.
En eftir þrjú ár barst honum
í hendur stórvægileg fregn.
Carver sneri húninum á hurð,
sem var merkt fréttastofa. Hálfri
mínútu síðar stóð hann fyrir
framan Sargent, þeir höfðu ver-
ið vinnufélagar. „Jæja, Carveru,
sagði Sargent, „hefurðu eitthvað
handa mér?u Hann virti hinn
þreytulega gest fyrir sér með
háðsglotti á vörunum. Carver
starði framundan sér og svitinn
draup af enni hans.
„Jáu, sagði hann, „svo sem
hálfa mílu í burtu héðan var
ráðist á mann, sem ók í bíl sín-
um og var hann rekinn í gegn.
Síðan var lík hans dregið eftir
gangstéttinni og því síðan fleygt
niður í kolageymslu hans sjálfs.
Þessa frétt býð eg þér með
einkarétti. Eg get sagt þér ná-
kvæmlega hvar og hvenær
glæpurinn var drýgður. Eg get
gefið þér allar upplýsingar, en
þú verður að borga mér vel. —
— það er þess vert — ekki
satt?“ (Frh.)
Bitstjóri og ábyrgðarmaöur:
Jón Sigurðsson.
Prentsmiðjan Acta.