Alþýðublaðið - 14.05.1925, Blaðsíða 3

Svar
IV.
»Fagn*5arboÖskapur »á, er höf-
undur (Láru-b ófs) fiytur, er jafn-
aSaratefnan. Hann er uppistað&n í
rneginhluta bókarinnar, en ivafið
eru skáldlegar stemningar og sjálfs-
lýsingar. — —
HUn (bókin, Bróf til Láru) veld-
ur áreiðanlega miklum deilum
manna á meða); — um hana
munu menn skiftast aðallega í tvo
flokka eftir skoðunum þeim, er
menn hafa á boðskap hennar.
Hitt mun mönnum frekar sjást
yfir fyrst um sinn, hve snildin er
raikil á framBetningunní, hve hug-
arflugið er magnað, krafturinn
mikill í sannfæringunni og anda-
giftin spámannleg.
En það mun verða metið, er
fram ltða stundir. ímyndunarafl
og still höfundar nær yfir ótrúlega
víð og margh ttuð svið, beizka
ádeilu, meinlausa kýmni, eldheita
andagíft og rómanttskt hugarflug,
þaj sem veruleikaheimurinn með
vonum sínum, vissu og vonbrigð-
um speglast í tónum rómantiskrar
fjarlægðir.
Þórbergur er hugsjónamaður, —
og um fram alt er hann maður,
— óvanalega hreinskilinn, — frá-
berlega einlægur. Um alla bókina
leikur uressandi blær, sem er eins
og svölun í því mollulofti hræsni
og yftrdrepsskapar, græsku og
gunguskapar, sem vór eigum of
við að búa.<
Jakob J, Smári.
Rikisstjórnin ætlaði að svifta
Þórberg fórðarson styrk til orða-

söfnunar. Heimsku þá vítir Sig-
urður Eggerz, fyrrv. ráðherra. Gerir
hann það í þingræðu. Víkur hann
hann að því, hver ritböfundur
Þórbergur sé, og farast svo orð,
að Þórbevgur væri afburða-iithöf-
undur, eins og Bróf til Láru bæri
vitni um, svo að hann minti sig
á ritsniliingana frakknesku.
Þá hefir nú verið sýnt fram á,
hvað þeír menn segja um Bióf til
Láru, er við hugsanafrelsi búa.
(Frh.)
Eallgrímur Jónsson.
Afmælissiðður
Elnars Jónssonav
mymihöggvara
og afsteypnrnar áí lista
yerfenm hans.
I fyrra um þetta leytl tóku
nokkrir vinir Elnars Jónsaonar,
karlar og konur hér úr Reykja-
vík, sigf saman um í tiiafni af
fimtuftfsafmæii íistamannsins að
gúngast íyrir í'jirflöfnun í Reykja-
vfk og grendinni til þess að
koma iistaverkum hans í þann
máírn, sam mölur og ryð féngi
ei grandað Fjárssöfnun þessi gekk
framar öilum vonuro, og fengust
á rokkrum dögum í Reykjavík
og Háfnarfirði 3122 kr.
Mestu af fé þessu hefir nú
verlð varið ti! þess að koma
neðannefndum ilstaverkum Eln-
ars í eir; hefir hann Bjáifur ráðið
valinu, en kostnaðurinn við þetta
hofir orðið svo s*m hér segir, í
dönakum krónum:
I
1. Dagnr ...... kr. 75.00
2. Nótt........: . —6 75-oo
3. Engiii lífeins . . —- 15000
4. IÞróun............ — 200 00
5. Atlantis...........— 70000
6. Jói............ . — 700.00
7 Lsmpinn.......... — 600.00
Ýmisl. kostnaður
annar en flutningsgj. — 26650
Afís í d. kr. 2766.50
en það samsvarar í ísl. — 3136.55
Nefnd sú, er kosin var til
þess að snnast um frekari fjár-
söínun og ráðatafa fé þvf, seoa
inn kærni eftir óakum lista-
mannsins, meðan hans nyti við,
ieyfir sér nú á afmælisdegi hans
að flytjs öifum getendunum frá
í fyrra kærar þakklr og minna
jáfaíramt á þau hiu mörgu iists-
verk hans, sem enn etu í brot-
hættu gipsi. Værl vel tií faliið,
að þeir, sem vildu hugsa tll
Einars og iistaverka hans árlega,
skriíuðu e!g fyrir íöstu árgjaldi
eða æfitUlagi, ®r þeir seudu
gjaldkerá nefndarlnnar, herra
aöðlasmið Samúeil Óiafssyni,
Laagavegí 58 B. Eina mættu
þelr gera, tam hugsuðu einhvem
tfma til Einars Jónssonar og
iistaverka haas. E*au eru nú til
sýnis í Haitbjörgum tvisvar i
vlku, og gætu þeir, sem þar
koma og hdínir v®rða af ein-
hverju listaverki Einars, sem enn
er ekki komið í eir, bezt lýst
aðdáun sinni með því að leggja
eitthvað í >guð?kistuoa«, bauka
einn eða tvo, sem gjaldkeri mun
koma íyrir á haganlegum st&ð
f asínlnu. Mun skerfur ekkjunnar
þar ekki síður metinn eti atbeini
ríka mannsins. Og þsss ættu
menn jafnan að vera mianugir,
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarsan,
Apynjur með balú sín urruðu og hvæstu að houum,
en létu hann óáreittan. „Ég er Tarran,“ endurtók hann.
„Tarzan kemur til þess að dansa dum-dum með bræðr-
um sinum; hvar er konungurinn?“ Hann sté feti fram-
ar. Berta Kircher starði á þennan fábjána gauga i opinn
dauðann. Innan skamms hlaut hann að liggja sundur
tættur á jörðinni, — en svo varð ekld; hriugurinn
gliönaði sundur. Aparnir öskruðu og urruðu, en létu
hann vera. Nú stóð hann gegnt konunginum í miðjum
liringnum.
„Ég er Tarzan apabróðir," æpti hann. „Tarzan vill
dvelja hjá bræðrum sinum; hann vill vera í friði og
veiða i friði eða drepa, en hann er kominn og vill vera
kyr; hvort á Tarzan að danza dum-dum i friði og sátt
eða drepa fyrst?“
BÉg er Gú-iat, konungur apanna," öskraðl stóri apiim.
„Ég drep! Drep! Drep!“ og hann rendi öskrandi á
manninn.
Stúlkunni sýndist Tarzan alveg óviðbúinn og bjóst
við skjótum ÖBigri bans. Apínn var kominn fast að
honum með útréttar klærnar til þess aö gripa hann-
hann hreyfði sig ekki, en þegar hann brá við, var hann
skjótari en leiftur; hann rak fram vinstri hönd og greip
um leið vinstri úlflið apans. Skjótt viðhragð, og liægri
armur apans var i sjálfheldu i hægri handarkrika
Tarzans; — með bragði þessu hafði hann i fullu tré við
apann; hann gat brotið handlegginn, þegar hann Vildi.
„Ég er Tarzan!“ orgaðí apamaðurinn. „Hvort á
Tarzan að dansa i friði eða drepa!“
„Ég drep! Drpp! Drep!“ öskraði apimi.
Tarzan lagði mjaðmarhnykk á apann og þeytti hon-
um til jarðar. „Ég er Tarzan, konungur allra apa!“
hrópaði hann. „Viltu frið?“