Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.02.2020, Side 12

Þ
að er brakandi frost og stilla morg-
uninn sem við mælum okkur mót á
kaffihúsi í úthverfi borgarinnar.
Við erum fyrstu gestir dagsins og
fáum því ró og næði til að ræða
saman um vinskapinn, vinnuna og lífið sjálft.
Birkir og Jónas hafa fylgst að síðan í mennta-
skóla og fetað svipaðar brautir í lífinu. Báðir
fóru í lögfræði og leiddist lifandi ósköp þar en
fundu sér sem betur fer hillu þar sem þeim líð-
ur ansi hreint vel; að skrifa handrit að spenn-
andi og dramatískum sjónvarpsseríum.
Það er ár og dagur á milli þeirra, bókstaf-
lega, því Jónas er fæddur 13. janúar 1988 en
Birkir þann fjórtánda, ári síðar. Þeir eru því
rúmlega þrítugir, en hafa áorkað meira í lífinu
en margir aðrir sér eldri. Báðir eru þeir Ing-
ólfssynir en þó ekki bræður, þó að margir haldi
það. Nú eða hjón, eins og útlendingar gjarnan
halda. Mr. and Mr. Ingolfsson.
En sannarlega mætti kalla þá fóstbræður,
svo djúp og einlæg er vinátta þeirra. Vænt-
umþykja í garð hvor annars skín í gegn.
Slefað við fyrstu kynni
Það er ekki úr vegi að spyrja þá hvar og hve-
nær leiðir þeirra lágu fyrst saman.
„Ég man alltaf eftir því þegar við hittumst
fyrst. Jónas var svaka tappi í MH. Ég var bara
busi. Dag einn sá ég hann í 10-11 þar sem ég
var að fá mér jógúrt á einhvers konar jógúrt-
bar. Ég man að ég hugsaði, „þarna kemur
þessi tappi, á ég að heilsa eða er það vand-
ræðalegt?“ Ég var greinilega búinn að vera
með lokaðan munninn dálítið lengi því þegar
hann gekk fram hjá og kinkaði kolli sagði ég
hæ. En þá var munnurinn á mér fullur af slefi
þannig að ég slefaði ofan í jógúrtið. Svoleiðis
voru okkar fyrstu kynni,“ segir Birkir. Við
Jónas skellum upp úr.
„Ég var einu sinni mjög töff!“ segir Jónas og
leggur áherslu á „einu sinni“.
„Þetta hefur dálítið snúist við, Birkir er
miklu meiri töffari í dag. Ég er búinn að leita
inn á við síðan, en Birkir út á við.“
Stuttu eftir slefatburðinn fóru þeir félagar
að verja miklum tíma saman í ræðuliði MH.
„Ræðukeppni er ótrúlega heimskulegt fyr-
irbrigði; þarna eru menntaskólakrakkar að ríf-
ast um eitthvað sem þeir ákveða að rífast um.
En maður lærir mjög mikið af þessu; gagn-
rýna hugsum og að vinna saman,“ segir Jónas.
„Já, maður þarf að hugsa eitthvað gáfulegt,
skrifa það svo niður og loks æfa sig í að flytja
það,“ segir Birkir.
„Það var þarna fyrst sem við fórum að skrifa
saman.“
Grét yfir lögfræðibókum
Nú eru þið greinilega mjög skapandi menn. Af
hverju fóru þið báðir í lögfræði?
Jónas hugsar sig um.
„Ég vildi að ég ætti eitthvert gáfulegt svar
við þessu. Árið var 2007 og það voru allir að
fara í lögfræði. Ég man að eftir fyrsta tímann í
lagadeild hugsaði ég; „næstu fimm ár verða
mjög leiðinleg“,“ segir Jónas.
„En auðvitað lærir maður fullt annað í há-
skóla en bara námsefnið, eins og vinnubrögð
og aga. En lögfræði í eðli sínu er hundleiðin-
leg; það er óðs manns æði að fara í háskóla í
fimm ár og læra reglur, og rífast um reglur,“
segir hann og hlær.
Birkir tekur til máls.
„Ég fór í lögfræði 2009. Árið 2007 fóru allir í
lögfræði af því að lögfræðingar höfðu það svo
gott. Árið 2009 fóru allir í lögfræði af því eng-
inn hafði það gott nema lögfræðingar. Það var
metár í aðsókn. Um 450 manns hófu nám það
árið. Eftir á að hyggja er ég þakklátur fyrir að
hafa böðlast í gegnum þetta. Ég man að í
fyrstu vikunni fór ég að gráta yfir bókunum,
mér fannst þetta það leiðinlegt.“
Láku tárin niður á bókina?
„Já, það gerðist! Samt kláraði ég þrjú ár af
þessu námi. Ég skil ekki alveg hvers vegna,
ætli það hafi ekki verið einhver yfirdrifin
þrjóska? Og sennilega kom hún einmitt að
góðum notum í þessum handritaverkefnum,“
segir Birkir.
„Við vorum þjáningarbræður á þessum ár-
um, lærðum þrjósku og dugnað. Í dag erum við
eiginlega tvö lögfræðimenntuð þrjóskufull kví-
ðabúnt og það hefur reynst ágætlega í þessum
verkefnum: að ofhugsa hlutina og hætta ekki
fyrr en þeir smella,“ segir Jónas.
Ég frétti að þið væruð líka tónlistarmenn?
„Birkir er tónlistarmaður og spilar á saxó-
fón. Ég spila svona á hitt og þetta, aðallega gít-
ar. En Birkir er hámenntaður tónlistarmaður
og mikið talent. Hann leyfir mér stundum að
spila undir. Ljóminn og bjarminn af hans hæfi-
leikum varpast þá aðeins á mig. Ef ég væri
einn myndu allir ganga út,“ segir Jónas.
„Nú er hann að gera mikið úr mér og lítið úr
sér. Við höfum spilað svolítið saman tónlist
sem á að vera djass en er í raun eins og léleg
lyftutónlist,“ segir Birkir.
„Þegar við vorum að vinna í Thin Ice-
seríunni ferðuðumst við um Grænland og þá
vorum við stundum að spila tónlist, sem hent-
aði mjög vel til að brjóta ísinn á meðal Græn-
lendinga. Við erum í raun hljómsveit sem hef-
ur túrað Grænland, og ekkert annað,“ segir
Birkir og brosir.
Forsætisráðherra með geðhvörf
Ungu mennirnir unnu ýmis störf eftir útskrift
úr lögfræðinni. Jónas vann um skeið hjá
breska sendiráðinu og báðir hafa þeir starfað
við fjölmiðla.
„Einu sinni hætti ég alveg að vinna því ég
hélt að ég gæti sest niður og skrifað meist-
araverk og orðið flugríkur. Ég sat í nokkra
mánuði og skrifaði bók sem ég hélt að yrði
stórfengleg. Svo las ég afraksturinn og upp-
götvaði að það væri snúið að skrifa gott stöff
því þetta tilvonandi meistaraverk var alveg
einstaklega glatað drasl,“ segir Birkir og bros-
ir út í annað.
„Þá fór ég í tilfinningakrísu og vann nokkra
mánuði við að búa um rúm á hóteli og láta mér
líða illa.“
Það var svo í samvinnu við vinkonu þeirra,
fjölmiðlakonuna Björgu Magnúsdóttur, að
þeir hófu skrif á stjórnmálaseríu.
„Þá kviknaði sú hugmynd hjá okkur að gera
dramaseríu um forsætisráðherra með geð-
hvörf. Þetta var á sama tíma og ég var að
skrifa meistararitgerð mína í lögfræði. Ég hef
aldrei skrifað neitt leiðinlegra en þessar 120
blaðsíður um lögsögumörk ríkja á internet-
inu,“ segir Jónas og hlær.
„Við vissum ekkert hvað yrði úr þessu, þetta
var bara hugmynd, en það opnaðist þarna nýr
heimur og ég uppgötvaði að það gæti verið
gaman að skrifa. Þá varð ekki aftur snúið. Ég
sá að þarna var hægt að gera eitt sem væri
skemmtilegt og annað sem væri leiðinlegt. Og
þegar það er í boði á maður yfirleitt að velja
það sem er skemmtilegt,“ segir Jónas.
„Við fórum svo með hugmyndina til Saga-
film sem tók vel í þetta. Síðan eru liðin mörg ár
og Ráðherrann er að fara í loftið núna í haust,“
segir hann.
„Já, þeim hjá Sagafilm leist vel á og lögðu til
að við prufuðum sjálf að skrifa þetta og ég er
þeim gríðarlega þakklátur. Það hefði verið svo
auðvelt fyrir þau að fá frekar einhvern reynd-
an höfund til að skrifa þetta. En þeir gáfu okk-
ur séns,“ segir Birkir.
„Á þeim tíma vorum við bara þrír krakkar
og hugsuðum, hmm, hvernig skrifar maður
sjónvarpsseríu?“ segir Jónas og hlær.
Er þetta ekki mikil vinna, að skrifa svona?
„Jú! Þetta byrjaði 2013,“ segir Jónas og
brosir í kampinn.
„Það er eiginlega ekkert eftir af sögunni
sem við lögðum upp fyrst, þó að grunn-
hugmyndin sé sú sama,“ segir hann.
Slettist einhvern tímann upp á vinskapinn í
samstarfinu?
„Já, það gerðist. Okkur þótti þetta mjög erf-
itt. Það að vinna með öðrum í svona skapandi
vinnu er mjög vandasamt. Og ef maður nær að
stýra sér vel út úr því er það gríðarlega dýr-
mætt,“ segir Birkir.
Eins og litlir strákar í Disney
Eftir að skrifum á Ráðherranum lauk voru
Jónas og Birkir beðnir um að stíga inn í hand-
ritsgerð að hinni sænsk-íslensku seríu sem
kemur fyrir sjónir íslenskra áhorfenda um
miðjan febrúar.
„Þetta verkefni er búið að vera í gangi í sex,
sjö ár en við höfum verið með í þrjú ár. Það
byrjaði á því að hin þekkta sænska stjarna,
Lena Endre, vildi vinna með framleiðandanum
Sören Stærmose hjá fyrirtæki sem heitir Yel-
lowbird. Þau vildu fjalla um hlýnun jarðar í
seríu. Svo tóku nokkrir höfundar snúning á
hugmyndinni en gáfust upp og að lokum end-
aði handritið inni hjá Jóhanni Ævari Gríms-
syni hjá Sagafilm, sem hringir þá í okkur,“
segir Jónas.
Þeir útskýra að ásamt Jóhanni Ævari hafi
þeir sest niður og byrjað svo gott sem frá
grunni á sögunni.
„Við skrifuðum alveg nýja sögu inn í sögu-
sviðið og Ævar, verandi reynslumeiri, leiddi
okkur í gegnum ferlið. Hann var í senn með-
höfundur og mamma okkar,“ segir Birkir.
„Við sáum strax að það sem var spennandi
við þetta verkefni var Grænland, og staða
Grænlands í hlýnandi heimi. Við fórum að
horfa þangað,“ segir Jónas.
„Við vildum ljá þessari seríu einhvern til-
gang; þetta átti ekki að vera enn ein löggu-
bófa sería. Það er ekkert að gerast í alþjóða-
pólitíkinni í raun og veru til að stöðva hlýnun
jarðar. Við erum þarna með karakter, sænska
utanríkisráðherrann sem Lena leikur, sem vill
gera eitthvað í málunum en mætir andstöðu
ráðherra annarra ríkja. Stjórnmálamenn virð-
ast stöðugt fastir í skammtímahugsunum um
hvað sé best fyrir þeirra eigin ríki í stað þess
að hugsa um heiminn sem eina heild. Það er
þessi hugsun sem við erum að leika okkur með
í Thin Ice,“ segir Jónas.
„Við vorum í miklu reiptogi við sjónvarps-
stöðvarnar þegar við vorum að vinna þetta um
hvar tóninn ætti að liggja; ætti þetta að vera
dæmigerður „þriller“ eða dramasería. Okkur
fannst dýrmætastar hægu senurnar með
Grænlendingunum. Mér þykir þær vera hjart-
að í þáttunum, en sjónvarpsstöðvunum þótti
spennusenurnar vera hjartað,“ segir Birkir.
Flestar senurnar voru teknar upp í Stykk-
ishólmi sem breytt var í grænlenskt þorp í
nokkra mánuði. Jónas og Birkir voru á setti
allan tímann og fylgdust með tökum og voru
leikstjóranum innan handar.
„Það var rosa skemmtilegt. Við vorum líka
„star-struck“. Þarna voru sænskar stór-
stjörnur að koma að heilsa okkur og við fórum
bara í kleinu. Þá vorum við búnir að reyna að
skrifa handrit í fimm, sex ár og aldrei komið á
sett! Við vorum eins og litlir strákar í Disney-
Tvö lögfræðimenntuð
þrjóskufull kvíðabúnt
Perluvinirnir Birkir Blær Ingólfsson og Jónas Margeir Ingólfsson hafa vaðið eld og brenni-
stein; grátið yfir lögfræðibókum, túrað Grænland með hljóðfæri í farteskinu og unnið saman
nótt og dag að handriti að tveimur dramatískum nýjum sjónvarpsseríum, Thin Ice og
Ráðherranum. Sú fyrri fer í loftið 16. febrúar og von er á þeirri síðari með haustinu.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
„Við erum orðnir óvenju góðir og nánir
vinir. Það er virkilega dýrmætt traust á
milli okkar,“ segja þeir Birkir Blær Ingólfs-
son og Jónas Margeir Ingólfsson, handrits-
höfundar Ráðherrans og Thin Ice.
’ Svo var mér stillt upp meðaction-spjaldið. Það voruþarna tugir manns að horfa. Svogaf hún mér merki að segja ac-
tion. Ég reyndi að segja „action“
en það kom ekkert. Smá svona
lágt „ahhss …“ og ekkert meir.
VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9.2. 2020