Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.02.2020, Side 15

um sjúkdóma
Morgunblaðið/Ásdís
Systurnar Yrsa og Ýr Sigurðardætur
hafa brallað ýmislegt saman á lífs-
leiðinni. Húmorinn er aldrei langt
undan þar sem þær systur eru.
9.2. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
Ýr segir að þú sért miklu skemmtilegrien hún. Er það rétt? „Ó nei, hún er miklu skemmtilegri
en ég. Miklu fyndnari. Þarna hefur hún
rangt fyrir sér. Hún er að auki betri og
klárari en ég, er þessi morgunhressa A-týpa
en ég er slakari B-týpan sem nennir ekki að
vakna.“
Hvenær manstu fyrst eftir henni?
„Ég er það lítil þegar hún fæðist að hún er
í öllum mínum minningum. Við vorum alltaf
góðar systur, miklar vinkonur. Ég man að
þegar hún var lítil talaði hún út í eitt. Hún
var eitt sinn lögð inn á barnadeild þegar hún
var fimm ára og það stendur í læknaskýrsl-
unum: „Barnið talar viðstöðulaust.“ Hún var
ekkert leiðinleg, en stundum þurfti maður
að komast að,“ segir Yrsa en segir Ýri þó
aldrei hafa tekið alla athyglina.
Þær systur brölluðu ýmislegt saman að
sögn Yrsu.
„Ég man þegar við vorum litlar í Texas,
hún kannski sjö og ég tíu, að við komumst í
læknisfræðikennslubók hjá pabba. Í bókinni
var samansafn af myndum af fólki með
hryllilega sjúkdóma. Við höfðum aldrei séð
annað eins. Á blaðsíðu 1.024 var mynd af
stúlku sem vantaði á
hálfa kinnina þannig að
skein í tennur í gegn.
Þetta var hræðilegasta
mynd sem við höfðum
séð og við vorum mjög
meðvitaðar um það þeg-
ar við nálguðumst þessa
blaðsíðu. Í bókinni mátti
sjá fólk með kýli, æxli,
fílaveiki og fleira. Það
fór illa fyrir öllum í þess-
ari bók. Þarna uppgötvuðum við hversu
heillandi eitthvað hræðilegt gæti verið þeg-
ar maður er sjálfur í öryggi. En svo komst
pabbi að þessu og við sáum bókina aldrei
meir. Ég held að þetta sé ástæðan fyrir því
að ég er glæpa- og hryllingshöfundur en hún
læknir. Þessi bók var vendipunktur í okkar
lífi,“ segir hún og brosir.
„Ég man að þegar ég var fjórtán og hún
ellefu fékk hún að koma með á bannaða
hryllingsmynd. Einhvern veginn tókst okk-
ur að kaupa miða og svo reyndum við að fela
hana á bak við okkur vinkonurnar og líta út
fyrir að vera sextán. Þetta tókst en við vor-
um ekki stignar yfir þröskuldinn þegar hún
byrjaði að fagna rosalega. Við vorum nátt-
úrlega gripnar!“ segir Yrsa og skellihlær.
Hvernig týpa var hún sem unglingur?
„Þegar hún var unglingur á níunda ára-
tugnum var hún svona avant-garde-týpan.
Listatýpan. Ég fylgdi frekar straumnum;
var meira diskó. Hún var alltaf jákvæð og
hress og ég held að við séum báðar þannig.
Hún hefur alltaf verið ótrúlega dugleg og
drífandi. Alltaf verið mikill námsmaður
þannig að hún rúllaði náminu upp. Hún hef-
ur alltaf átt nánar og góðar vinkonur,“ segir
Yrsa.
„Ég var ekki hissa þegar hún valdi lækn-
isfræðina. Reyndar blundaði í henni að vera
dýralæknir. Og ef ég man rétt fékk hún
styrk til að fara til Skotlands að læra það en
sá skóli tók ekki við konum. Þá ákvað hún að
taka eitt ár hér heima í læknisfræðinni á
meðan hún væri að finna annan skóla. En
svo líkaði henni bara svo vel að hún ákvað að
halda áfram.“
Hefði þig grunað að hún myndi eignast
átta börn?
„Nei, það hefði mig ekki grunað, en ég
hefði svo sem getað sagt mér það sjálf. Ef
einhver myndi fara að eignast átta börn, þá
væri það hún. Hún fór létt með það. Hún er
barngóð, góður uppalandi og sinnir þeim
vel. Hún slakar aldrei á, er alltaf að. Hún
hefur þurft að vera með tvær ef ekki þrjár
þvottavélar en ég hef aldrei heyrt hana
kvarta, aldrei nokkurn tímann. Það mætti
halda að þetta væri ekkert mál, eða að hún
væri með tíu þjóna. En kannski er það þann-
ig að þau eldri hafa hjálpað til við að sinna
þeim yngri. En samt. Börnin hennar eru öll
mjög náin henni. Hún kann þetta, al-
gjörlega.“
Er létt ofvirkni í henni?
„Já, já, ekkert létt! Það orð var auðvitað
ekki til í gamla daga, en hún er á yfirhleðslu,
en á mjög jákvæðan hátt. Hún hefur nýtt
sér það vel.“
Hún á fjóra hunda, hvaða hundaæði er
þetta?
„Já, það er hluti af því að geta ekki slakað
á. Í Ameríku var hún á síðu þar sem sjá
mátti hunda sem átti að fara að svæfa eða
enginn vildi. Hún tók þaðan fjóra hunda og
flutti þá með sér heim. Einn er með ein-
hvern taugasjúkdóm og er með hálfan heila.
Ýr er með mikla samkennd,“ segir Yrsa og
segist vona að enginn stofni svona íslenska
síðu. Ýr myndi þá örugglega bæta við sig
hundum.
„Hún er með hjartað á réttum stað. En ég
held hún sé hætt í hundunum og klárlega
hætt í börnunum,“ segir
hún.
Ýr segir mér að þú sért
stríðin, hefur hún náð að
borga það til baka?
„Alveg örugglega, en
hún er sem betur fer ekki
hefnigjörn, annars myndi
ég vakna kvíðin á hverj-
um morgni. Ég man einu
sinni þegar við vorum
litlar að hún fékk nóg af
mér þegar ég var að stríða henni og stakk
mig með blýanti í handarbakið. Ég man ég
var lengi með ör með málmgljáa. En það var
ekkert inni í myndinni að öskra eða klaga,
því ég vissi strax og blýanturinn var á lofti
að ég átti þetta algjörlega skilið,“ segir Yrsa
og hlær.
Hvernig myndir þú lýsa henni í dag?
„Hún er ótrúlega hress og skemmtileg.
Ýr er líka alveg svakalega traust. Hún hlýt-
ur að vera góður læknir af því hún hefur svo
góða sýn. Hún er svo mikill fagmaður og
vandar sig. Henni stendur ekki á sama um
fólk. Það er ekki hægt að óska sér betri
systur, það eru hreinar línur,“ segir hún.
„Þú kemur aldrei að tómum kofunum hjá
henni, það er alltaf eitthvað fyndið í gangi.
Svo er hún svo flink að gera grín að sjálfri
sér, sem er oft besta grínið. Ég kann eina
sögu sem lýsir þessu vel. Þá bjó hún í Flór-
ída og var á leið með börnin í Disney. Í bíln-
um voru börnin; meðal annars Elfur, yngsta
barnið, sem var þá þriggja ára, og Ilmur, þá
átján ára. Ilmur hafði fengið gefins í háskóla
piparsprey til að nota ef ráðist yrði á hana.
Elfur fer í veskið hennar og tekur spreyið
sem hún heldur að sé ilmvatn og fyllir bílinn
af spreyinu. Ýr þurfti að skransa út í kant,
ná öllum grátandi og bólgnum út úr bílnum
og lofta út. Hún hélt svo bara áfram með lið-
ið í garðinn; hún lætur ekkert stoppa sig.
Hún getur séð kómíkina í alls kyns að-
stæðum, og ef þú átt átta börn lendir þú í
ýmsu kómísku.“
Geturðu nefnt einhverja galla?
„Ef ég ætti að nefna einhvern galla þá er
það að hún kann ekki að slaka á. Hefur aldr-
ei kunnað það. Eitt skýrasta dæmið er þeg-
ar hún var gengin níu mánuði með sitt
fyrsta barn, og í lokaprófum í læknisfræði,
þá hafði henni dottið í hug að undir slíkum
kringumstæðum væri sniðugt að flísaleggja
eldhúsið. Og hún gerði það sjálf. Alveg á
steypinum. Svo fór hún í lokaprófið, á fæð-
ingardeildina og kom svo heim í nýflísalagt
eldhús.“
„Barnið talar
viðstöðulaust“
’ Ég man einu sinni þegar við vorum litlarað hún fékk nóg af mér þegar ég var að stríða
henni og stakk mig með
blýanti í handarbakið. Ég
man ég var lengi með ör
með málmgljáa.