Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.02.2020, Blaðsíða 12

Að ganga í gegnum það ferli að fá krabbamein, fara í gegnum
erfiða meðferð, vera kippt út af vinnumarkaði og úr lífinu tekur
vissulega á.
„Það koma slæmir dagar og góðir dagar. Og eins gott og það
er að kynnast fólki sem er í sömu sporum, þá er mjög erfitt þeg-
ar fólk í kringum mann endurgreinist eða jafnvel deyr úr þessu.
Það er neikvæða hliðin á því að vera í þessum frábæra klúbbi
sem enginn vill tilheyra.“
Skugginn af sjálfum sér
Talið berst að útsaumsmyndunum hennar Hafdísar, en hún
hefur fengið útrás fyrir tilfinningar sínar með því að sauma út.
Myndirnar segja allar einhverja sögu tengda krabbameininu,
meðferðinni eða batanum. Aðspurð segist hún ekki hafa verið
mikil handverkskona áður.
„Þegar ég og vinkonur mínar vorum á leirnámskeiði hjá
Ljósinu komu oft upp einhverjar setningar tengdar krabba-
meini. Stundum slær fólk einhverju fram sem er kannski ekki
alveg rétt. Eins og: „Þetta er bara hár, en það vex aftur.“ En
það er ekki endilega rétt; það eru 15% líkur að það vaxi ekki
aftur. Stundum flugu svona setningar sem stuðuðu okkur, en
fólk veit bara ekki betur. Ég var farin að skrifa niður orð og
frasa; líka sem við notuðum sjálfar.“
Þið eruð kannski komnar með ykkar einkahúmor?
„Já, við erum með mjög svartan húmor og gerum mikið grín
að krabbameini. Krabbameinið á ekki skilið virðingu frá okkur;
þetta er að drepa okkur og við megum gefa skít í það og gera
grín að því,“ segir hún og segir hópinn oft hlæja að einhverju
sem fjölskyldan skilur ekki.
„Við göngum oft mjög langt þannig að starfsfólki Ljóssins er
stundum nóg um,“ segir hún og hlær.
Hún segir að ekki megi halda að allt sé að baki þegar lyfja-
meðferðin er búin.
„Erfiðasti tíminn er í raun eftir að maður klárar svona með-
ferð. Maður er skugginn af sjálfum sér og það er búið að kýla
mann niður. Svo er það bara, „Bless, farðu heim að byggja þig
upp!“ Við áttum ofsalegan erfiðan tíma síðasta haust. Ég átti
mjög erfitt með að finna sjálfa mig; ég var týnd. Ég lagðist í
dvala en ég er að koma til baka og ég ákvað að sauma út vegferð
mína. Þetta átti ekkert að verða að sýningu og ég hef oft hætt
við en svo sýndi ég þetta síðasta laugardag og fékk góð við-
brögð,“ segir Hafdís.
„Ég er ekki listræn týpa en kannski er bara listakonan að
brjótast fram í mér. Ég er enn með fullt af hugmyndum og
kannski leyfi ég almenningi að sjá seinna,“ segir Hafdís og nær
í fleiri myndir til að sýna blaðamanni.
Fögnum lífinu
Það voru mörg tilefni til að skella í eina veislu, fleiri en að sýna
nýju verkin. Hjónin höfðu gift sig fyrir tíu árum þegar dóttir
þeirra var skírð en þar voru aðeins nánustu aðstandendur.
„Við ákváðum að halda partí því það voru svo mörg tilefni.
Við áttum tíu ára brúðkaupsafmæli, maðurinn minn varð fer-
tugur og ég búin með lyfjameðferð. Ég hafði aldrei verið í hvít-
um kjól og ekki fagnað með vinum okkar. Þannig að við
ákváðum að fá prest og ég lét sauma á mig kjól. Við létum eng-
an vita en höfðum allt tilbúið. Þetta kom fjölskyldu og vinum á
óvart. Þarna bjuggum við líka til fallegar minningar með börn-
unum okkar; Emma fékk að vera blómastúlka og pabbi að leiða
mig upp að altarinu þar sem við endurnýjuðum heitin. Yf-
irskrift veislunnar var Fögnum lífinu. Við vorum að fagna öllu
sem við höfðum ekki haft tíma til að fagna og njóta. Þetta var
svakalega gaman,“ segir Hafdís, en nokkrum dögum áður lét
hún lita dökka hárið ljóst.
„Ég sá bara fyrir mér að vera ljóshærð í hvítum kjól,“ segir
hún og brosir.
Talandi um hárið segir Hafdís það hafa komið ansi krullað til
baka, eins og gerist gjarnan eftir lyfjameðferð, og enn er hún
stutthærð.
„Fólk segir oft við mig að hárið á mér sé svo fínt svona stutt.
Þetta fer mér ekkert illa en ég valdi þetta ekki. Stefnan er að
láta það vaxa.“
Hvernig líður þér núna svona dags daglega?
„Hausinn er í fokki, ef ég segi það bara beint út. Ég er með
mikinn einbeitingarskort. Þetta er svona lyfjaheilaþoka. Ég á
stundum samræður við börnin sem ég man svo ekki. Ég er að
vinna að því að verða sama manneskjan og áður, en maður er
alltaf með einhverjar aukaverkanir. En þetta er allt viðráðan-
legt í dag. Ég á alveg daga þegar ég sakna gamla lífsins en
þetta er samt betri kostur en það sem hefði getað orðið. En það
koma stundir sem ég er mökkfúl yfir því að hafa lent í þessu.“
Hugsar þú einhvern tímann „af hverju ég?“
„Nei, aldrei. Ég meina, af hverju ekki ég? En ég á það alveg til
að vera kannski að brjóta saman þvott og fá bara hláturskast og
þegar maðurinn skilur ekki af hverju, segi ég, „hvað er í gangi?
Ég fékk krabbamein!“ Þetta er rosalega súrrealískt. Maður er
ekki enn búin að átta sig á því hvað er búið að gerast á einu ári.“
Að fá „lífviskubit“
Hafdís segir krabbamein ekki bara leggjast á einstaklinginn,
heldur alla fjölskylduna. „Ég held stundum að það sé erfiðara
að vera aðstandandi. Þeir geta svo lítið gert. En það er gott fyr-
ir maka og börn að fá aðstoð hjá Ljósinu og dóttir mín hefur
farið á námskeið þar. Hún sagði mér að hún væri svo þakklát
fyrir Ljósið og Kraft. Ég spurði hana af hverju og hún svaraði:
„Þau eru búin að gera svo mikið fyrir þig. Og þegar ég hitti
þessa krakka þarf ég ekki að segja neitt. Þau vita hvernig það
er að eiga einhvern sem maður elskar sem er með krabba-
mein.“ Það er ótrúlegt að tíu ára barn geti fundið fyrir þessu.“
Ertu að hugsa um að sauma út fleiri myndir?
„Já, ég er með margar nýjar hugmyndir. Eitt tengist hárinu
og önnur öllum töflunum sem ég á eftir að taka í lífinu. Svo
langar mig að gera mynd þar sem ég sauma orðið „lífviskubit“.
Maður hefur það. Það er þessi hugsun að það hafa það aðrir
verra en ég og ég má ekki kvarta. Ég held að margir hafi svona
tilfinningu en það er ekki mikið talað um það.“
Maður er ekki einn
Hvaða ráð myndir þú gefa manneskju sem er að fá greiningu á
krabbameini?
„Að allar tilfinningar sem þú finnur eiga rétt á sér. Þú átt
ekki að fá samviskubit yfir tilfinningum þínum og ekki bera þig
saman við aðra. Ekki hugsa: „Þessi hefur það verra en ég og ég
má ekki kvarta.“ Síðan myndi ég segja fólki að tala við ein-
hvern. Það er mjög gott að fara í jafningjastuðning hjá Ljósinu
eða Krafti, því þótt þú talir við fjölskyldu eða vini geta þau ekki
sett sig í þín spor. Það er svo gott að skilja að maður er ekki
einn. Maður heldur oft að maður sé einn með einhverjar tilfinn-
ingar en fattar að það eru fleiri með sömu tilfinningar,“ segir
Hafdís.
„Og það er gott að vita að það lagast ekki allt um leið og mað-
ur er búinn í lyfjameðferð. Ég var mjög bitur og reið eftir lyfja-
meðferðina og hélt ég væri ein um það. Þegar ég fór að opna
mig með þessar tilfinningar fann ég að ég var ekki ein.“
Hafdís segist mikið leita til krabbameinsvinkvennanna og
fær mikinn stuðning þaðan og eins á hún yndislega fjölskyldu
sem styður hana í gegnum súrt og sætt. Í dag er hún komin í
30% vinnu og er smátt og smátt að fá orkuna til baka. En lífið
verður aldrei eins.
„Kvíði og hræðsla gerir alltaf vart við sig inni á milli. En
þetta er bara verkefni og ég fann það alltaf mjög sterkt að þetta
færi vel.“
Hafdís saumaði út líkama sinn
eftir aðgerð, með nýjum ör-
um og nýju húðflúri sem hún
fékk sér yfir örið sem mynd-
aðist eftir lyfjabrunninn.
Morgunblaðið/Ásdís
Fjölskyldan var síðustu helgi í veislu sem haldin var
til að fagna lífinu. Frá vinstri eru Alexander Gauti,
Jón Baldur, Sigurgeir Árni og Emma Sigrún ásamt
Hafdísi Priscillu sem klæddist hvítu.
Krabbameinsvinkonurnar mættu í veisl-
una góðu. Hér má sjá þær Tinnu, Lindu
og Tinnu Eiri í efri röð og Dagnýju,
Hafdísi og Líneyju í neðri.
’ Þá langaðimig frekar tilað deyja, mér leiðþað illa. Þessu
fylgdi mikil ógleði
og vanlíðan. En
næstu skipti voru
skárri. Það kom
mér bara á óvart
hvað ég var mikið
hörkutól að komast
í gegnum þetta.
VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.2. 2020