Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.02.2020, Qupperneq 14

TENGSL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.2. 2020
T
veir afar stórir þýskir fjárhundar tóku hressilega á móti blaðamanni. Þarna voru
mættar Heiða Berlín og Lillý Berlín sem voru að vonum spenntar fyrir gestinum og
buðu í bæinn. Heimilið ber þess glöggt vitni að þarna búa tveir listamenn; listaverk
hanga uppi um alla veggi og við gluggann má finna vinnuborð þar sem Hulda nostrar
við verk sín. Svolítið kaótískt eins og hjá sönnum listamönnum. Á neðri hæð málar svo
Jón Óskar stór málverk, en þau hjón eiga líka afdrep í Vestmannaeyjum þar sem mörg listaverk-
anna verða til.
Hafa ólíkan smekk en samrýnd
Hulda og Jón Óskar bjóða upp á kaffi og skiptast svo á að skemmta blaðamanni með sögum. Mikið
vatn hefur runnið til sjávar síðan þau hittust árið 1972 en hjónin stikluðu á stóru og sögðu skemmti-
lega frá sínum „betri“ helmingi. Ljóst er að þrátt fyrir að þau séu afar ólík og hafi ólíkan smekk í
pólitík, tónlist, kvikmyndum og mat eru þau afar samrýnd. Þau hafa alltaf nóg að tala um og svo
styðja þau hvort annað í listinni. Bæði segja þau engan meting vera að finna varðandi myndlistina,
þó svo að þau geti kýtt yfir hvort sé betri kokkur eða hvernig eigi að leysa vandamál þjóðarinnar.
Mikið kaos
hjá okkur
Hjónin og listamennirnir Hulda Hákon og Jón Óskar hafa verið
saman í bráðum hálfa öld, en leiðir þeirra lágu saman í
menntaskóla árið 1972. Bæði fetuðu þau listabrautina með
góðum árangri og segjast aldrei metast um myndlistina.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
Hulda Hákon og Jón Óskar hittust árið 1972 í
menntó og það varð ekki aftur snúið.
Ég var sextán og hann átján þegar viðbyrjuðum saman. Ég man ég sá hannfyrst á Skólavörðustígnum og svo á
Silfurtunglinu. Mér leist dálítið vel á hann. Svo
vorum við saman í menntó, í Menntaskólanum
við Tjörnina. Þarna um haustið kom skólasyst-
ir mín til mín og sagði mér að það væri strákur
í þriðja bekk sem væri svo skotinn í mér. Þá
var það hann,“ segir Hulda og hlær.
Alltaf pollrólegur
Hvernig týpa var hann?
„Hann er elstur af fimm bræðrum og það
var gjarnan þannig að sá sem talaði hæst
komst að. Og það var gjarnan Jón Óskar,“ seg-
ir Hulda.
„Hann var mjög vinmargur. Hann var eng-
inn gæi; ekki „formaður-nemendafélagsins-
týpa“. En hann var kannski vinur hans. Ég
held að það sem hafi alltaf heillað mig við hann
sé hvað hann er alltaf pollrólegur. Það er mjög
gott að vera nálægt honum. Aldrei æsingur.
En maður er búinn að finna út að kostirnir
geta líka verið gallarnir, af því að mér finnst
hann stundum dálítið staður. Hann vill bara
vera heima og hlusta á plötur og mála. En ég
myndi ekki vilja skipta því út.“
Hulda segir tónlist alltaf hafa verið eitt
helsta áhugamál Jóns Óskars.
„Hann hlustaði mikið á tónlist og var mikill
Bowie-aðdáandi; hann var svona með þeim
fyrstu sem hlustuðu mikið á hann. Ég hlusta
alveg á Bowie en ég er meira fyrir klassíkina
en hann. Mér fannst það dálítið erfitt þegar
hann klippti sig eins og Ziggy Stardust; mér
fannst það svo hallærislegt. Með svona bursta
ofan á. En ég var nú ekkert að skipta mér neitt
af því,“ segir Hulda og bætir við að þau séu
með ólíkan tónlistarsmekk.
„Þú ættir að sjá plötusafnið hans, og svo
heldur hann fyrirlestra yfir mér um eitthvað
sem mér þykir misáhugavert, en samt þykir
mér vænt um það vegna þess að ég er orðin
mellufær í rokksögunni því hann er alltaf að
tala um rokktónlist. Hann veit allan fjárann.“
Slapp við færibandið hjá Smjörlíki
Hulda rifjar upp fyrstu árin eftir að hún
kynntist Jóni Óskari.
„Ég man að herbergið hans var allt út-
skreytt í veggskreytingum af einhverjum
rokkstjörnum, hann hefur alltaf verið list-
rænn. En þegar ég kynntist honum ætlaði
hann ekki að verða myndlistarmaður. Hann
sagði mér að hann ætlaði í læknisfræði,“ segir
Hulda og skellihlær.
„En svo fór hann að skoða málið eftir
menntó og þá leist honum ekki á neitt, þannig
að hann fór bara í Myndlista- og Handíðaskól-
ann,“ segir hún og segir hann hafa unnið á
dagblöðum meðfram náminu.
„Ég held hann hafi unnið á öllum blöðum
nema á Mogganum. Við vorum þá komin með
barn, ég átján og hann tvítugur,“ segir hún.
„Þannig að strax eftir útskrift úr menntó er
hann kominn með litla fjölskyldu. Hann þurfti
að standa sig í lífinu og var kominn með vilyrði
fyrir vinnu á færibandi hjá Smjörlíki hf. En
svo sá hann uppi í Myndlistaskóla auglýst eftir
umbrotsmanni á Alþýðublaðinu. Og ég hef allt-
af verið svo ánægð með það, að í staðinn fyrir
að skrifa niður símanúmerið þá bara tók hann
auglýsinguna. Tók hana niður af töflunni. Svo
fór hann og sótti um og það var einn sem sótti
um, enda var hann búinn að stela auglýsing-
unni,“ segir Hulda kímin.
Þú kannt þetta ekkert, er það?
„Á Alþýðublaðinu fékk hann ekki fullt starf en
þeir bentu honum á að það vantaði líka mann á
Vísi. Hann fór þangað og þar var þá Þorsteinn
Pálsson ritstjóri. Jón talaði við hann og sagðist
vera í Myndlista- og handíðaskólanum og
sagðist ætla að leggja fyrir sig umbrot, að
hann væri á leiðinni í auglýsingadeild skólans.
Þeir ráða hann og hann þóttist kunna eitthvað.
Svo eftir nokkra daga kemur Þorsteinn til
hans og segir: „Heyrðu, Jón, þú kannt þetta
ekkert, er það nokkuð?“ Því svaraði Jón neit-
andi, en hann var þá búinn að læra svo mikið
að hann fékk að halda áfram,“ segir Hulda.
„Svo var Helgarpósturinn stofnaður og þá
var hann beðinn um að koma þangað og býr
hann til grunninn að því blaði. Þeir voru ekki
sáttir að sleppa honum af Vísi þannig að hann
var í tveimur störfum á tímabili. Hann hljóp
bara á milli á tréklossum. Hann datt svo og
sleit í sér hásin og var þá haltrandi á milli
vinnustaða.“
Hvernig pabbi var hann á þessum tíma?
„Hann var alveg fínn en hann var svo mikið
að vinna. Hann vann svo mikið á nóttunni og
var mikill nátthrafn og er enn. Hann sefur allt-
af til hádegis og ég hef aldrei getað vanist því.
En það er kannski líka gott af því þá erum við
ekki alltaf saman. En stundum getur það pirr-
að mig að þurfa að bíða eftir að hann vakni,“
segir Hulda og hlær.
Við erum sko klíka
Hulda segir að Jón hafi verið rekinn úr Mynd-
listaskólanum fyrir slælega frammistöðu. „Hann
hélt því fram að þetta litla sem hann gerði hafi
verið svo ofboðslega gott að það hefði ekki átt að
reka hann. En hann var rekinn. Og þá fór hann til
New York og ári seinna flutti ég út til hans,“ seg-
ir hún og bætir við að þar hafi þau búið í fimm ár.
„Í skólanum var hann fyrst pínulítið að leita
en hann fann mjög fljótt fjölina. Hann gerði
mjög drungaleg verk á níunda áratugnum en
mér finnst aftur á móti núna að hann sé orðinn
mjög bjartur. Undanfarnar sýningar hafa ver-
ið bjartar og fallegar. Hann hefur stundum
sagt við mig að hann sé enginn coloristi en svo
er hann svo mikill coloristi. Og það er kannski
núna að springa út, undanfarin sex, sjö ár.“
Er eitthvað í myndlist hans sem endur-
speglar hans karakter?
„Já, ég held til dæmis þessi áhugi hans á
rokksögunni. Það er ofsalega mikið af síter-
ingum í rokkið í myndunum hans. Poppkúltúr,
bíómyndir og rokktónlist er hans brunnur í
verkunum. Og líka stundum sagan.“
Nú eruð þið bæði í myndlist, hvernig er ykk-
ar samband varðandi myndlistina?
„Við hvetjum hvort annað og gagnrýnum.
Það hefur aldrei verið rígur eða samkeppni.
Við höfum verið það heppin að annaðhvort
gengur okkur vel til skiptis eða bara á sama
tíma. Annað hefur aldrei koðnað undan vel-
gengni hins. Við viljum frekar að hinum gangi
vel heldur en öðrum kollegum. Við erum sko
klíka,“ segir hún og hlær.
„Hann fær góðar hugmyndir og mér finnst
hann alltaf vera að verða betri og betri í verk-
unum sínum.“
Er hann að batna með árunum?
„Hann er alla vega ekki að versna. Við erum
búin að vera svo lengi saman að við höfum slíp-
ast vel saman.“
Klippti sig eins og Ziggy Stardust
’Mér fannst það dálítið erfittþegar hann klippti sig eins ogZiggy Stardust; mér fannst þaðsvo hallærislegt. Með svona
bursta ofan á. En ég var nú ekk-
ert að skipta mér neitt af því.