Máni - 26.01.1932, Blaðsíða 2

-s-
Helgafell. fegar við vorum komin hátt
upp i fjallið, leystum við frá nestis-
pokum okkar og fórum að snæða. Það
var fögur sjón að sjá yfir sveitina
og út á sjóinn í svona góðu veöri,
sérstaklega fyrir Þau yngri,sem lítið
höfðu ferðast. Þegar við vorum húin
að horða, héldum við áfram upp fjall-
ið. Við fundum marga fallega og skrítn^.
steina og hlóm, sem við tókum með okk-
ur. Þegar við vorum húin að ganga
lengi fórum við niður af fjallinu.Það
_var nokkuð hratt og sýndist vont að
fara Þar, hví Þar var laus möl, sem
rann undan fótunum á okkur. Það var
hrollur i sumum að fara Þetta, en sum-
ir komust í vígahug. Þetta gekk Þó alli},
saman vel, við komumst hsegt og síg-
andi niður. Stúlkurnar urðu á undan,
og voru nú heldur hreyknar af Því.
Þegar viö vorum komin niður, Þá fengum
við okkur að horða. Þegar við vorum
húin að Því lögðum viö af staö niður
að hrúnni á Leirvogsá, Þar ætlaði
hillinn að taka okkur. Við fundum góða
hrekku Þar sem við gátum leikið okkur
í. Svo stakk einhver upp á Því, að fare
úr sokkunum og vaða í ánni. Það Þótti
öllum Þjóðráö. Við fórum úr sokkunum
og hyrjuðum að vaða. Sumir fóru að
kanna ána, og var hún upp í mjóalegg,
en sumstaðar miklu dýpri. Hún var
húin að grafe stórar holur niður í
klettana, sumar voru upp i hné, en
aðrar dýpri. Þegar við vorum húin að
vaða svolitla stund, fer Garðar heldur
óvarlega, dettur á hrammana og gerir
sig allan votan. Hann fór i land og
vatt úr fötum sinum, en ekki leiö á
löngu að Garöar væri kominn i hópinn
aftur.
Rétt é eftir var Olga að kanna eina
holuna, en Það vildi Þá svo óheppilega
til að hún rann og slengdist é hakið,
en Jón Þórðarson var Þar nálægt og dró
hana upp. Þegar við vorum húin að vaða
Þarna góða stund, fórum við að fá okkur
að horða eftir Þetta allt saman. Meðan
á Þvi stóð tókum við til að deila um
hvort strákarnir eða stúlkurnar væru
duglegri. Stúlkurnar sögðust vera dug-
legri, af Því að Þær höfðu orðið á
undan niður fjalliö. Við sögðum að
strákarnir væru langtum duglegri. Jæja,
Það varð Þá úr, að Það átti að keppa
um i hoðhlaupi hvort væri duglegri
strákarnir eða stúlkurnar, og átti að
veita verðlaun. I. verðlaun var vínar-
hraúð, II. verðlaun appelsína og III.
verðlaun harðfiskur, sem Garðar átti
eftir og Þótti svo góöur, að hann
tímdi ekki sjálfur að horða hann. Við
fundum slétta og góða mela og hófst
svo kappleikurinn. Stúlkurnar voru 4
og drengirnir 4 svo engin Þurfti að
sitja hjá. Jón Þórðarson var dómari.
Leikurinn endaði svo að drengirnir
fengu I. verðlaun, en stúlkurnar II.
og III. verðlaun. Þegar viö vorum húin
að keppa fórum við að tina hlóm, sem
við ætluðum að fara meá heim. Bíllinn
kom kl. 4eins og ákveðað var og flutt:
okkur í hæinn kát og glöð. Heim komum
við kl. 5.
Gnðhjartur Helgason.
ATHUGULL IVÍAÐUR.
Jón Jónsson var í alla staði góður
maður, en enginn er gallalaus, og Það
var Jón ekki, og hans veika hlið var
Það, að í hvert skifti sem hann sá unga
og laglega stúlku varð hann hrifinn.
Þegar hann var á gangi úti, varð hann
alltaf hroshýr og léttur á fæti sr hann
sá unga stúlku, Þó ekki væri nema í
fjarlægð, og hann hrosti til allra
Þeirra stúlkna, sem litu á hann. Og ef
Þær hrostu til hans, Þá tók hann ofan.
Þannig har við dag nokkurn að hann
kyntist ungri stúlku og hann kynti sig
auðvitað strax og hún líka, og hét hún
Dóra. "0, Það var leiöinlegt, Því ég
hafði vonað að Þér hétuö Rita, en kann-
ske ég megi kalla yður Þaö?1' Hún roön-
aði og spurði hvers vegna hann vildi
kalla sig Ritu, og sagði hann Þá að
hann væri svo hrifinn af Því nafni,og
Það væri óneitanlega fallegt. Leyfði hún
honum Þé að kalla sig Ritu. Nokkrum
dögum seinna kyntist hann Grétu og sí
við hana, aö Það væri undarlegt að h
skyldi ekki heita Rita., Því Það fall-
ega nafn hæfði henni hezt, og lauk Því
svo að hún leyfði honum að kalla dig
Ritu. Og Þannig var Það með allar Þær
ungu stúlkur sem hann kynntist, hann
kallaði Þær allar Þessu inndæla nafni,
Rita.- Og hverja nótó drrýmdi Jón um
Þ' sem hann hafði sxðast kýhnst, cg sf