Þjóðhátíðarblaðið - 01.08.1933, Side 5

ÞJÓÐHÁTÍÐ ARBLAÐIÐ
íorystu íþróttasambands íslands á aS skipuleggja
svo íþróttamálin, að enginn þurfi að fara á mis
við hreinlæti og hollustu íþróttanna.
íþróttafélögiu eiga, nu orðið að geta gert öll-
um kleyft að iðka íþróttir, sem þess óska.
í. S. í. hefir nú á síðari árum stofnað íþrótta-
ráð í öllum landsfjórðungum, og einnig í þ^im
sýslum þar sem íþróttaáhuginn hefir verið mestur
eins og t. d. hér í Vestmannaeyjum. Þessi íþrótta-
ráð hafa gert mikið gagn iþróttahreifingunni, og
glætt mjög samstarf félaganna.
Sannir íþróttamenn mæta stundvíslega til
leika og kapprauna. Þeir reyna af alefli að vinna
á móti óstundvísinni, sem er að verða þjóðarlöst-
ur vor íslendinga. Hinn sanni íþróttamaður mætir
því eigi aðeins stundvíslega hér á leikvellinum til
leika og kapprauna, heldur og alistaðar annarstað-
ar í hinu daglega starfi sínu. Öll störf íþrótta-
mannsins eiga að bera honum vitni í þessum
efnum. Hann á að vera öðrum til fyrirmyndar,
líka á þessu sviði. Hinn sanni iþröttamaður gleym-
ir ekki að gera kröfu til sjálfs síns, sem annara.
Vér skulum muna, að hinn óstundvísi maður,
stelur tíma — dýrmætum tíma — hins stund-
vísa og atorkusama manns, frá öðrum nauðsynja
störfum. Þetta ættum vér oftar að hugleiða, og
hjálpa til að hrinda þessum þjöðarlesti af höndum
vorum. Látum því kjöroið vort vera: Burt með
óstundvísina.
Eitt af því sem dregið hefir mest úr vexti og
viðgangi líkamsíþrótta hér á landi, er ýmiskonar
óregla og agaleysi. Ungir menn og mannvænlegir
hafa orðið Bakkusi að bráð. Og þegar þeir hafa
Tarið að uppskera það, sem til var sáð með íþrótta-
iðkunum, þá hafa þeir orðið að leggja árar í bát,
og það á bezta aldri. Meðal þessára manna hafa verið
afburðamenn, menn, sem hafa fengið í vöggugjöf
mikla náttúrukrafta, og verið svo að segja skap-
aðir til þess, að verða okkar fámenna þjóðfélagi
til verulegs gagns t.d. á erlendum kappraunamót-
um. En að sjálfsögðu eiga iþróttamenn vorir að
skapa fagurt fordæmi, með framkomu sinni, al-
veg eins og íþróttakennarar eiga að verða nem-
endum sínum til fyrirmyndar í öllum greinum.
Ríður því á, að þeir séu reglumenn í hvívetna; að
þeir séu háttprúðir drengskaparmenn, sem æsku-
lýðurinn getur litið upp til, og lært af þær dyggð-
ir, sem hvern mann mega prýða.
Eg hef svo oft áður minnst á gildi reglusem-
innar fyrir alla, og ska! því ekki þreyta ykkur á
að enduvtaka neitt af því hér. Eg vil aðeins minna
á það, með þessum fáu otðurn, að allir sannir
íþróttamenn, eru reglumenn í öllum greinum. Enda
er það vissasta leiðin til þess að verða afreksmað-
ur í íþróttum. Ungu íþróttamenn! hafið það því
jafnan í huga að óregla í hvaða mynd sem er, er
stórhættuÍ6g og skaðleg.
Það eru íþróttaiðkanirnar, sem færa oss hina
sönnu gleði, en vínnautn veitir t.d skammvinna
gleði, og getur auk þess haft mjög alvarlegar af-
ieiðingar, að menn tapi sjálfsvirðingu sinni og fram-
tiðarmöguieikum. Forðist þess vegna alla öreglu í
hvaða mynd sem er, og sjáið að yður mun vaxa
ásmegin, og þér verða hraustir og hamingjusamir,
og það jafnvel þótt óvinir yðar reyni öllu að spilla.
Yér skulum vinna sameiginlega að svo göfugu
marki, og reyna á allan hátt að efla hreinlæti,
hreysti og hamingju allra landsmanna. —•
I kappraununum, á ieikvellinum, er ekki spurt
um ríkidæmi, ættgöfgi, trú né stjórnmálaskoðun
keppandans. Nei, því fer fjarri. Það er aðeins spurt
um afrek og ágæti keppandans. Hvað hann geti
t. d. stokkið hátt, hlaupið hratt, synt vel eða
glímt glæsiiega. Sannaðu okkur manngildi þitt,
með því að stökkva hærra, hlaupa harðar, synda
lengra eða glíma betur en keppinauturinn. Um
þetta er spurt, fyrst og fremst, á leikveilinum, en
ekki um stjórnmálaskoðun keppandans, eða um
önnur slík einkamál íþróttamannsins. — Þess vegna
er það hin mesta heimska, sem fram hefir kom-
ið á nokkrum stöðum erlendis, og borist síðan
hingað til landsins, að íþróttamenn ættu að skipa
sér í flokka eftir stjórnmálaskoðunum, og engu
öðru. En þetta er vitanlega hin mesta meinloka,
6ins og eg hef áður drepið á, því stjórnmálaskoð-
un iþróttamannsins — keppendans — fær engu
um þokað um sjálft íþróttaafrekið. Því allir kepp-
endur verða að lúta kappraunalögunum, þegar á
leikvöllin kemur; og vitanlega verða þeir ekkert
betri íþróttamenn, þótt þeir hópist í flokka eftir
stjórnmálaskoðunum. Munið, að flokkadráttur og
félagarígur er til bölvunar íþróttamálunum og íþrótta-
atefnunni yfirleitt.
Ath. Niðurl. þessarar greinar kemur í „Þjálfa",
bráðlega. Útgef.