Alþýðublaðið - 09.06.1925, Blaðsíða 3

''flgJCCB'tfBttBC'JKBlB
Dráttarvexti r.
Þaö tilkynniat hór meö öllum þeim, sem eigi hafa grettt fyrir
hluta útsT&rsins 1925 fyrir lok þessa mánaöar, aö frá og með
1. júli verður að greiða dráttwrvexti 3% af þvf, sem þá er
ógoldið, frá og með l..ágúat ,4 °/0 o, s. frv.
Sama gildir um húsfyraingírgJaJdið, sem átti að greiðast
1. mai þessa árs.
Gjöldin ber að greíða á skrifstofu bæjargjaldkera, sem er opin
virka daga 10—12 og 1—5, nema álaugard. að eins kl. 10—12.
Bæjaigjaldkerinn.
S-fl ■»* hre’ns-. fs,«'-z','U7'.
og ty.ta hoaní upp úr ntóuriæg-
ingu dönsku þræíkuaarlnnar á
þann bekk, sem hún með réttu
á sæti á, — meðal snjöllustu
tnngumála heimsias. Næglr hér
að benda á áSit og starf þeirra
Eggerts Ólatssonar og Fjölnls-
manna.
Vér skulum hugsa oss. að það
væri íarið fram á það vlð oss, að
vér legðucn (slenzkuna niður og
tækjum i hennar stað upp eitthvert
annað tungu tiál, t. d. ensku eða
dönsku. Ætii sumam at oss rynní
eigl kapp í kinn, þegar farið
værl fram á þvíiik firn? I»að er
hætt við því. Oiis er eigi svo
mikið í mun að giata þjóðerni
votu og tllvaru nem sérstök þjóð,
að vér grípura með gráðugum
höndum fyrsta tækifærö, sem
býðst til þess.
Aðrar þjóðir hugaa nákvæm-
Itega eins og vér í þessu máli,
og er þið ekkl néma eðiliegt.
Eagum nema flónakustu fávltr-
ingum eða hrokatyistu harðstjór-
um getur þvi dottlð í hug að
eitt tungumál verði nokkurn tíma
avo voldngt i heimlnum, að það
útrými ölium öðrum tungum.
Vér verðum því að Wta ann
ara úrræða. Þá verður það næat
fyrlr oas að taka mál einhverrar
þjóðar og geta að alhelmsmáli
á þann veg, að það verði notað
í öllum mllllUnd vlðskbtum og
meðat aiira ment ðra manna
jatnhliða þjóðarmálunum^ (Frh.).
Sv ar.
v.
Sýnt hefir varið frám á það
i 111 og IV. kafli þessarar greln-
ar, að ýmslr góðlr menn hafa
loklð lotsorðl á Bréf tll Lárn.
£>eir menn láta höfund bréfsins
njóta sannmælis. öfund og smá-
menska glepja þeim ékkl sýn.
Sjá þeir giögt, að gagnrýni er
nauðsynleg. Þeim dylst ekki, að
höfundur bréfsins er mörgnm
kostum búiun og miklum.
En það er kunnngt, að oáenn
þesslr bera skyn á skáldment,
fagurtræði, ritilst og málfræði.
Ritfregnirnar eru mjög sam
hljóða.
Bókabéus telur Láru-bréf
brautryðjanda fyrir nýju listar-
tormi Br. B áiítnr bréfið elga
sér engan iíka í nútiðarbókment
um.
TvOfOld ánægja
er það að nota »Hreins<
stangasápu tli þvotta,
I. Þvottnrinn verður drifhvítnr
og fallegur.
II. >Hreins< stangasápa er
fsienzk. — Biðjlð kaupmenn,
sem þér vorzlið við, um hanaf
Engin alveg alna góð.
G. R. Ó. mionist orða úr heil-
agrl ritningu, þegar hann les
bréfið.
J, J. S. segir andagift Þor-
berga spámanniega, og S. Egg.
hikar ekki við, frammi fyrir
þingheimi, að ijúka lofsorði á
Þórberg og rit hans.
Áður en téðir menn birtu þess-
ar skoðanir sfn*r, iofaði undir-
ritaður tjöihæfni Þórbergs, dáð-
ist áð einurð hans og kaliaði
Kdgar Rioe Burroughs: Vilti Tapzan,
heppnin var ekki hans megin í dag. Hann fann engan
dýraþef. í stað þess fann hann magnaðan svertingiaþef,
þegar hann var kominn nokkuð upp með ánni. Honum
þótti œtið gaman að þvi að glettast við svertingja, svo
að hann gekk á þefinn og kom brátt að þorpi Wama-
bóa. Hann sá úr tré einu, er teygði greinarnar inn yfir
skiðgarðinn, yfir þorpið. Þar var alt á tjá og tundri, —
auðsjáanlega undirbúningur undir mannátveizlu i sam-
bandi við það.
Einhver bezta skemtun Tarzans var að skjóta svert- *
ingjunum skelk i bringu og ræna þá þar mðð ánægj- .
unni af veizlu þeirra. Hann einsetti sór þvi að láta þá
ekki i friði i þétta sinn.
Tréð, sem hann stóð í, var stórt og gamalt. Enginn
jafnaðist á við apamanninn, þegar dæma þurftl um
burðarmagn greina, 6n hann var þó ekki óskeikull.
Hann gekk fram á stóra grein, sem ekkert sást at-
hugavert við. Hún var blómleg- og þóttlaufga, og eng-
um gat i hug komið, að hún væri þvi nær sundur ótin
eftir trjáætu rétt við stofninn.
Þegar minst varði, brast greinin. Engin grein var
neðar á bolnum, sem Tarzan gæti gripið i, og ofan á
bættist, að hanu festi fótinn i viðjum og fóll þvi endi-
langur á bakið niður á miðja þorpsgötuna.
Við hávaðann þutu svertíiigjarnir eftir vopnum inn i
kofa sina, og þegar þeir huguðustu komu út aftur, sáu
þeir nakinn hvitan manrí liggja á götunni hreyfingar-
lausan. Þegar þeir urðu ekki varir við fleiri i trénu,
óx þeim hugrekki, og hlupu til tólf efldir hermenn
alvopnaðir. Þeir héldu fyrst, að komumaður va)ri dauður,
en ,við nánari atbugun sást, að svo var ekki Einn her-
mannanna ætlaoi að leggja hann spjóti i hjartað, en
Numabo vildi það ekki.
-Bindið hannri skipaði hann. -Góð verður v'eizlan
1 kvðld.“
Þeir bundu þvi fætur hans og hendur með ólum og
báru hann inn i. kofann til Percy Smitb-Oldwick. Bretinn
var lika bundinn á fótum og höndum. Stór hópur manna
var sarnan kominn við kofadyrnar og reyndi að sjá
nýja fangann, en Numabo óttaðist, að einbver myndi i
gleði sinni stytta fanganum aldur og ræna hina þar
með ánægjunni af dauðadansinum, svo að hann tvö-
faldaði vörðinn nm hann.
Bretinn hafði heyrt skrjáfið i trénu, þegar Tarzaú*
datt, og uppþoti ) i þorpinu. Honum varð litið á fangann