Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.08.2020, Page 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9.8. 2020
íþróttinni. „Mér fannst bara mjög þægilegt að
vera á bíl og kunni að skemmta mér án áfeng-
is. Ég sá ekki tilganginn í að fara að drekka
strax. Þegar ég vaknaði ferskur á laugardags-
eða sunnudagsmorgnum til að fara á æfingu
vildu vinir mínir margir kúra aðeins lengur.
Ég sá þá oft ekki á helgaræfingum.“
Á þessum árum var markmið Martins alveg
skýrt: hann ætlaði að verða bestur. „Ég fann
innra með mér að það ætti eitthvað eftir að
gerast og þegar líkaminn myndi þroskast
myndi ég taka fram úr þessum gaurum sem
voru fyrir framan mig.“
15 ára var Martin tekinn inn í meistaraflokk
KR og segir hann hafa verið pirrandi að fá ekki
að spila strax. Leikskilningurinn og tæknilegur
þáttur íþróttarinnar var nógu góður en ekki var
sömu sögu að segja um líkamlega þáttinn. „Mér
fannst ég vera betri en þessir gæjar en ég átti
bara ekki séns ef það var aðeins ýtt við mér eða
ég þurfti að spila vörn.“
Að vera valinn bestur á Norðurlandamótinu
gaf honum byr undir báða vængi og hlutirnir
gerðust hratt eftir það. 17 ára var Martin tek-
inn inn í 20 ára landsliðið, 18 ára var hann far-
inn að spila mikið með meistaraflokki og valinn
í A-landsliðið, 19 ára var hann orðinn besti
leikmaður úrvalsdeildarinnar. „Þetta gerðist
allt svo hratt að ég áttaði mig kannski ekki á
því sem var að gerast. Fyrir mér var mjög eðli-
legt að þetta væri að gerast á þessum aldri.
Sem er auðvitað galið þegar maður hugsar út í
það núna.“
Að vera valinn í 20 ára landslið og svo A-
landslið svo snemma veitti Martin mikið sjálfs-
traust. Það hefði verið hægt að velja betri leik-
menn en þjálfararnir sáu hve efnilegur hann
var. „Þá var hausinn kominn enn þá hærra og
ég fór að æfa eins og skepna,“ segir Martin og
heldur því fram að hlutirnir hefðu getað þróast
öðruvísi hefði þetta ekki gerst. „Ég hefði getað
lent í einhverju mótlæti sem ég réði ekki við á
þeim tíma. Ég hugsa oft um hvað hefði gerst.“
Get alltaf farið í nám
Eftir að hafa útskrifast úr Verzlunarskóla Ís-
lands 2014, orðið Íslandsmeistari með KR og
verið valinn besti leikmaður úrslitakeppninnar
hélt Martin til Bandaríkjanna í háskólanám á
skólastyrk. Nokkur viðbrigði voru að koma
þangað, allt annað umhverfi og meira æft en
hér heima.
„Líkamlega tók ég fáránlegt stökk á fyrstu
tveimur mánuðunum. Styrkurinn og formið
varð allt annað. Ég held líka að það sé eitthvað
smá í matnum þarna úti sem er ekki hér heima.
Ég var allt í einu farinn að bæta aðeins á mig
og komnir einhverjir vöðvar,“ segir Martin en
bætir við að þetta hafi þó verið erfitt.
„Það var æfing á morgnana, hlaupið á
ströndinni eða teknar heræfingar. Það var skóli
á daginn, aftur æfing í hádeginu og smá skóli
aftur. Svo vorum við kannski kallaðir á skot-
æfingar eða vídeófundi. Svo kom maður heim á
kvöldin og þá var eitthvert heimanám sem
þurfti að gera. Maður var gjörsamlega búinn á
því.“
Martin lék með LIU Brooklyn í tvö ár en
hann fór upphaflega til liðsins með Elvari Má
Friðrikssyni, öðrum landsliðsmanni. „Við vor-
um eldri og nokkrum stigum ofar í leikskiln-
ingi en aðrir í liðinu en líkamlega vorum við
langt á eftir. Þessir gaurar eru svo fáránlegir
íþróttamenn. Ég held það hafi verið hárrétt
skref að fara þangað. Ég bætti varnarleikinn
alveg helling því það er lögð mikil áhersla á
vörn þarna úti, ólíkt því sem er hér heima.“
Að tveimur árum liðnum ákvað Martin að
halda í atvinnumennsku. „Ég vissi strax að ég
var ekki að fara að klára fjögur ár þarna. Mig
langaði í stærri körfuboltaáskorun. Ég hef oft
sagt að ég fór ekki út í skóla til að læra. Það
vita það allir í kringum mig. Margir segja að
ég sé klikkaður að hafa fórnað þessu námi en
maður getur alltaf farið í nám en körfubolta-
ferillinn er bara ákveðið langur.“
Íslendingurinn þurfti að sanna sig
Fyrsti áfangastaðurinn í atvinnumennsku var
franska B-deildarliðið Étoile í Charleville-
Méziéres í norðurhluta Frakklands. „B-deildin
þar er frekar sterk, það kom mér á óvart. Ég
var drullupirraður að umboðsmaðurinn skyldi
ekki finna eitthvað betra fyrir mig. Það var
erfitt að sætta sig við að fara í aðra deild.
Þarna kemur sjálfstraustið aftur inn. Ég
horfði á leiki í B-deildinni og hugsaði að ég
væri miklu betri en þessir gaurar og svo horfði
ég á leiki í efstu deild og hugsaði að ég gæti
léttilega spilað þarna. Menn þorðu ekki að
taka sénsinn á einhverjum litlum Íslendingi.“
Þurftirðu meira að sanna þig því þú ert Ís-
lendingur?
„Já, sérstaklega vegna þess hvernig leik-
urinn minn er. Ég er mikið með boltann og
þarf svolítið að stjórna liðinu. Við erum ekki
hátt skrifuð körfuboltaþjóð. Kannski svona á
seinni árum höfum við náð smá virðingu.
Fyrstu árin í atvinnumennsku vildu menn
fyrst sjá mig spila hérna eða þarna og þá væru
þeir áhugasamir. Það var bara erfitt að finna
lið og ég þurfti að fara á stað þar sem ég fengi
mikið að spila.
Ég hugsaði bara: „Ég fer þarna og sanna
mig.“ Ég var ekkert sáttur enda launin ekkert
spes, þannig séð. Maður var að fara í smá hark
og vissi að ef maður sannaði sig þarna myndu
góðir hlutir gerast. Og það gerðist.“
Nokkur viðbrigði voru að fara í atvinnu-
mennsku. „Maður þurfti að fara að sjá um sig
sjálfur og hafa fyrir öllu. Elda sjálfur, búa um
sig sjálfur og allt þetta. Svo inni á vellinum
þurfti maður að spila vel í hverjum einasta leik
því ég var ekki öruggur með samninginn minn,“
segir Martin en á þessu stigi körfuboltans er al-
gengt að hægt sé að rifta samningi við leikmenn
í raun hvenær sem er. Nokkrir lélegir leikir og
það er hægt að senda þá heim með næstu vél.
Liðið og aðstaðan komu Martin þó á óvart.
„Aðstaðan þarna og körfuboltinn voru sterkari
en ég bjóst við. Þeir voru nýbúnir að byggja
höll og með flott lið. Ég kom út með engar
væntingar en svo fór þetta fram úr mínum
björtustu vonum. Það gekk vel, við náðum
besta árangri í sögu liðsins þannig að það var
bara ofboðslega gaman. Það rættist vel úr
þessu og svolítið lukkuskref fyrir mig,“ segir
Martin en hann var valinn í úrvalslið deild-
arinnar þetta árið.
Martin fylgdi svo þjálfara sínum hjá Étoile í
lið í efstu deild í Frakklandi ári seinna og fékk
þar stórt hlutverk. „Það var hárrétt skref hjá
mér að taka.“ Þar var hann í eitt ár áður en
hann hélt til Alba Berlin í Þýskalandi.
Fljótur að gleyma
Var erfitt að taka alltaf þessi litlu skref upp á við?
„Það var það en ég og umboðsmaðurinn minn
settumst niður og settum upp þriggja ára plan
með ákveðinn tröppugang. Í stað þess að fara í
stærra lið þar sem maður væri ekki öruggur
með leiktíma og sitja á bekknum tók ég kannski
aðeins lægra stig og fékk að gera mistök,
þroskast sem leikmaður og sanna mig.“
Þegar Martin hélt til Berlínar 2018 var það
hans fyrsta stóra stökk í körfuboltaheiminum.
Alba Berlin spilar í þýsku úrvalsdeildinni,
einni bestu í Evrópu, og hafði nýlega tapað í
úrslitum deildarinnar árið áður. „Þetta var
risaskref, enginn Íslendingur hafði spilað
þarna og lið með mikla sögu,“ segir Martin.
Hann fékk strax stórt hlutverk hjá liðinu, var
ætlað að leika bæði sem leikstjórnandi og skot-
bakvörður, sem hann var þó ekki eins vanur.
Liðið spilar í 15 þúsund manna höll sem er
full á stórum leikjum liðsins, þegar liðið spilar í
úrslitakeppni eða Bayern München kemur í
heimsókn.
„Ég vil spila í EuroLeague með bestu liðum
í Evrópu,“ sagði Martin í viðtali fyrir
heimildarmynd Bjarts Sigurðssonar um kapp-
ann sem kom út árið 2017. „Það halda örugg-
lega margir að ég sé klikkaður en síðan ég var
ungur hef ég alltaf haft bilað sjálfstraust. Mig
dreymir um að komast í þessi stóru lið.“
Á síðasta tímabili spilaði Martin loks í Euro-
League, þar sem öll sterkustu lið Evrópu
mæta til leiks.
Hvernig var tilfinningin að komast loksins í
EuroLeague?
„Hún var geggjuð. Þegar ég skrifa undir hjá
Alba eru þeir í EuroCup, keppninni fyrir neð-
an. Á sama tíma var ég með tilboð frá Euro-
League-liði og umboðsmanninum fannst ég
klikkaður að taka því ekki. En mér fannst ég
þurfa að fara í lið þar sem ég myndi venjast því
að spila tvo, þrjá leiki í viku.
Ég vissi að ef við lentum í efstu tveimur sæt-
unum færum við í EuroLeague árið eftir og
þess vegna gerði ég tveggja ára samning.
Fyrsti EuroLeague-leikurinn var geggjaður;
ég fæ ennþá gæsahúð þegar ég hugsa um
hann. Maður var samt fljótur að gleyma að
maður væri á þessu sviði. Maður er það klikk-
aður að mér fannst bara eðlilegt að vera þarna.
Sem er náttúrlega galið.“
Þegar komið var til Berlínar var mun meira
um ferðalög og leiki hjá Martin enda tveir eða
þrír leikir í viku í stað eins í Frakklandi. Martin
tekur dæmi: „Ég fer kannski til Rússlands á
mánudegi, spila á þriðjudegi; flýg yfir til Spán-
ar á miðvikudegi, spila á fimmtudegi; fer til
Þýskalands á föstudegi og spila á laugardegi.
Ég held að það skýri sig sjálft hvað þetta er gal-
ið,“ segir Martin kíminn. „Það er miklu minna
um æfingar og meira bara spilað. Ég veit ekki
hvað ég eyddi miklum tíma í flugvél í vetur.“
Muna að stoppa og njóta
Martin segir þó atvinnumannslífið nokkuð
ljúft. „Núna eftir að ég kom til Þýskalands er
Ljósmynd/EuroLeague
Martin í leik með
KR árið 2014.
Morgunblaðið/Ómar
Martin í leik í Euro-
League með Alba Berlin.