Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.08.2020, Síða 15

setninguna: „Við gerum ekki mistök. Við lend-
um bara í gleðilegum slysum.“
Henrik hugsaði þá að það væri allt í lagi að
gera mistök og kannski væri það bara góð
áskorun að vinna sig úr þeim. „Mér fannst það
reyna á mig og reyna á pælinguna sem ég er
með fyrir málverkið,“ segir Henrik. „Þetta var
áskorun sem heppnaðist vel sem kom
skemmtilega á óvart,“ segir hann.
Henrik segir náttúruna sjálfa vera mjög ab-
strakt fyrir sér. „Mér finnst mjög gaman að
horfa á fjöllin hér í kring og ímynda mér
hvernig ég myndi mála þau inn í málverk og
hvernig abstraktið myndi rísa út úr því,“ bætir
hann við.
„Ég teikna oft eitthvað abstrakt til að byrja
með og sé svo eitthvað út úr því. Þá fer ég að
finna fjall sem ég kannast við og þegar ég sé það
þá get ég byrjað að tengja við gamlar myndir
frá því ég var að labba á þessum svæðum.“
Hvað gefur það þér að mála?
„Ég var einmitt að tala um þetta við pabba
um daginn. Hann sagði „Er þetta ekki alveg
frábært til að geta slappað af og svona?“ Ég
slappa sko ekkert af þegar ég er að mála. Ég
svitna stundum við að reyna að ná öllum þessu
litlu smáatriðum. En eftir á er þetta eins og að
vera nýkominn úr klakabaði, ræktinni eða eitt-
hvað slíkt. Ég finn slökunina þá, það er gíf-
urleg losun.“
Henrik nefnir málverkin af Álftavatni ann-
ars vegar og af Hrútfjallstindum og Svínafells-
jökli hins vegar. „Þetta brann svo í hausnum á
mér að ég vaknaði oft á næturnar með þessar
myndir í hausnum. Af því það er abstrakt í
myndinni þá veit maður ekki nákvæmlega
hvernig útkoman verður. Það sem er svo
skemmtilegt er að takast á við þennan vanda
sem kemur upp. Reyna að púsla þessu saman
og láta þetta líta vel út,“ segir Henrik.
Lærir á sjálfan sig
Það kemur oft upp stund þar sem Henrik hef-
ur setið yfir málverki, jafnvel einhverju einu
smáatriði, í nokkra tíma. „Þá segi ég bara,
„Okei, ég þarf að standa upp frá þessu núna og
fara að sofa. Ég skoða þetta bara á morgun.
Svo daginn eftir góðan svefn finnur maður fyr-
ir gífurlegri hvatningu til þess að taka næsta
skref.“
Þá fær hann nýtt sjónarhorn á það sem
hann hefur verið að gera. „Mér finnst líka
gaman að snúa þeim við. Til að sjá hvort það sé
eitthvað skrítið í gangi.“
Henrik greindist nýlega með athyglisbrest
en hefur glímt lengi við kvillann. Hann fann
sérstaklega fyrir honum þegar hann byrjaði
aftur í háskólanáminu. „Ég vildi sjá hvað at-
hyglisbresturinn gæti gefið mér. Það er oft tal-
að um hvað hann er slæmur eða hindri fólk,
frekar en að nota hann í eitthvað gott,“ segir
Henrik.
„Þegar ég er að mála finn ég fulla athygli. Ég
verð svo einbeittur að verkinu að ég fatta oft
ekki að það eru margir tímar síðan ég fékk mér
vatnssopa. Stundum er ég orðinn þurr í munn-
inum og byrjaður að smjatta og þá hugsa ég
„Já, ég er þyrstur. Ég þarf að standa upp.“.“
Henrik bætir við: „Ég næ að einbeita mér
rosalega við þetta. Það hjálpar mér mjög mik-
ið, t.d. við að læra. Að vinna í þessari einbeit-
ingu, finna fyrir henni og þá getur maður yf-
irfært hana á það sem maður þarf að gera.
Koma sér áfram í námi, starfi eða einhverju
slíku,“ segir Henrik. „Þetta er góð leið til þess
að læra á sjálfan sig.“
Hættir ekki eftir að hafa prufað
Eftir að Henrik fór að birta myndir sínar á In-
stagram hefur hann fengið nokkuð mikla at-
hygli. „Það er ótrúlega margt fólk sem hefur
verið að hvetja mann og gefa manni góð orð,“
segir hann og sér fyrir sér að halda áfram að
mála í framtíðinni. Það sem átti upphaflega að
fylla dauðan tíma hefur því undið upp á sig.
„Mér finnst þetta gaman og vil halda þessu
áfram.“
Blessunarlega fékk Henrik vinnu nú í sumar.
„Hún er bara 60% þannig að ég horfi á þennan
auka tíma sem ég fæ til að leika mér og þróa
þennan stíl sem ég er að búa mér til,“ segir
Henrik. Hann finnur mun á sér eftir að hann
fór að mála. „Þetta jarðbindur mann gífurlega
mikið. Maður verður rosalega þakklátur fyrir
litlu hlutina. Svo ber maður mikla virðingu fyrir
fólkinu sem er búið að gera þetta í mörg ár.
Þetta er erfitt. Ef það væri ekki fyrir þessa
óendanlegu þrjósku og smámunasemi í mér
veit ég ekki hvernig þetta kæmi út.“
Hann segir þó líklegt að hann verði viðloð-
andi útivistina þegar náminu er lokið og kór-
ónuveirufaraldurinn liðinn hjá. „Ég held að um
leið og maður er búinn að prufa þetta einu
sinni þá sé maður ekkert að fara að hætta. Að
fara upp á jöklana og fjöllin. Þetta er svo æð-
islegt að geta stokkið upp á fjöll. Maður sér
svo ótrúlega falleg litbrigði. Til dæmis þegar
maður er að ganga fyrir ofan Mýrdalsjökul.
Maður sér jöklana frá fjallshryggjunum. Þeir
hafa þessi fallegu, svörtu öskulög. Maður leyf-
ir ímyndunaraflinu að taka völdin og sér
kannski andlit eða skrímsli. Það er magnað
hvað maður getur séð í jöklunum.“
Henrik með málverk sitt af Álfta-
vatni. Við hlið hans situr hundurinn
Hrói og virðir fyrir sér útsýnið.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Henrik fullbúinn til útivistar í góðum gír á
Svínafellsjökli með Hrútfjallstinda í baksýn.
Hér má sjá þrjú minni verk eftir Henrik. Frá vinstri: Mælifell, Hekla í vítislogum og Kirkjufell. Útivistarbúnaður hangir á hillunni við hliðina.
9.8. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15