Víðförli - 01.06.2001, Blaðsíða 8

VÍÐFÖRLI
20. ARG. 5. TBL.
Hvernig væri að hlusta?
Hann er aðdáandi Chelsea, karlmaður á aldrinum
20-30 ára og tekur reglulega til máls. Astæðan er ein-
föld, hann trúir því að allir sem játast Guði lifi í blekk-
ingu. Hann kallast á við kaþólikka, krossara og þjóð-
kirkjufólk og lætur það rökstyðja hugmyndir sínar.
Köllin eru oft harkaleg, jafnvel dónaleg. Einstaklingar í
hópnum móðgast og segja frá því, stundum kemur af-
sökunarbeiðni, stundum ekki.
Við hittum einnig fyrir skáld, hann var langt niðri en
Guð reisti hann upp. Hann kemur stundum og vitnar,
segir frá gjörðum Guðs í sínu lífi. Hann er oft hrópaður
niður, en hann kemur aftur og aftur og bendir á hræsnina
í orðum trúleysingjanna og glímir við neikvæðni þeirra.
Það eru þarna margir fleiri, stúlka sem kemur alla
leið frá Árósum og finnst trúarbrögð úrelt, skógarmaður
úr Vatnaskógi sem tapaði sambandinu við Guð og varar
nú við honum, leitar í smiðju erlendra trúleysingja og
bendir á misræmi f Biblíunni, og ekki má gleyma
kaþólikkanum honum Jeremía sem heldur uppi rökföst-
um og vönduðum vörnum fyrir kristna kirkju.
Allt á þetta fólk það sameiginlegt að hittast reglulega
nafnlaust ásamt fjölmörgum öðrum, tjá tilfinningar sínar
um trúmál og kirkjuleg málefni. Nafnleysið ásamt
knöppum og hröðum samskiptum veldur því að stundum
fer eitthvað í loftið sem hefði betur verið ósagt. Einnig
gæti utanaðkomandi stundum þótt þetta snatt fremur yf-
irborðskennt. En raunveruleikinn er allt annar. Þetta
fólk er að opinbera skoðanir sínar og tilfinningar í garð
trúar og kirkju. Ungt fólk á aldrinum 18-35 ára, sumt
kannski eldra og annað yngra, kemur og leggur hugsanir
sínar fram fyrir aðra og kallar eftir samtali.
Athyglisvert er hversu margir karlmenn eru í hópn-
um. Það ætti að vera okkur umhugsunarefni að stefin eru
oft þau sömu. Það er rætt um óskýr skilaboð kirkjunnar í
málefnum minnihlutahópa (svo sem samkynhneigðra).
Það er rætt um fjárhagsleg tengsl ríkis og kirkju sem
mörgum þykja undarleg. Það er rætt um óskýra siðfræði
þjóðkirkjunnar og innanhúsvanda hennar. Þetta unga
fólk leitar sér vettvangs til að spyrja og telur sig nú hafa
fundið hann. Þjóðkirkjan er ekki mögulegur vettvangur,
trúverðugleiki hennar er brostin í þeirra huga. Ástæðan
er tvöföld skilaboð og valdabarátta á sfðum dagblaða.
Vettvangur þeirra eru spjallþræðir á strik.is og visir.is.
Hugsanir þeirra lýsa hugsunum fjölmargra jafnaldra
þeirra, munurinn er að þau sem koma þarna saman,
þeim er ekki sama. Þau láta sig annað fólk varða og
jafnvel kirkjuna og vilja þess vegna ræða málin.
Væri kannski ráð að hlusta. Krolli Chelsea-aðdáandi
er e.t.v. ekki kurteis, en hann hittir samt stundum
naglann á höfuðið.
djakninn@strik.is
E.s.: Trúmálaspjallþráðurinn er á strik.is, undir Trúmál.
Lokaverkefni í textíldeild MHÍ
Nýstárlegir og fallegir höklar
Meðal þeirra sem luku námi í textíldeild MHÍ í vor var
Hildigunnur Smáradóttir. Lokaverkefni hennar var hönn-
un fjögurra hökla fyrir mismunandi tímabil kirkjuársins.
Hildigunnur býr í Grafarvogi og hún tók mið af staðhundn-
um einkennum Grafarvogskirkju við útfærslu skreytis. Þá
hafði hún einnig í huga fjölgun kvenpresta í stéttinni og
gætti þess að höklarnir yrðu hvorki of þungir né heitir.
Höklarnir voru sýndir á útskriftarsýningu nemenda mynd-
listardeildar Listaháskóla íslands 12.-20. maí 2001 og
verða vonandi sýndir víðar í sumar.
„Höklamir eru hugsaðir sem sería í sömu kirkjuna, Graf-
arvogskirkju," segir Hildigunnur. „Kirkjan er ný og mjög
nýstárleg. Það sama gildir um efnið og tæknina sem ég
nota í höklana. I sambandi við hönnunina á táknum og
munstri tek ég mið af því sem helst einkennir sjálft kirkju-
skipið. Hin einföldu kassaform sem em ríkjandi í kirkjunni
gripu mig strax er ég skoðaði hana og eru þau mjög áber-
andi í túlkuninni á táknunum á bak- og framhlið
höklanna. Allt stál í kirkjunni er gyllt á litinn og nota ég
því mikið gyllt í táknunum. Ég hef höklana mismunandi og
nota ólíka tækni við gerð hvers og eins, allt frá tölvuþrykki
til útsaums. Þess er þó vandlega gætt að halda sömu megin-
hugsun við gerð þeirra allra svo tilfinning fáist fyrir því að
um seríu sé að ræða.“
Hildigunnur hóf verkið á því að kynna sér hefð og sögu
kirkjuklæða. „Það kom mér á óvart að uppgötva að í raun-
inni er hægt að leyfa sér næstum hvað sem er svo framar-
lega sem óskráðum gildum er fylgt. Ekki virðast vera til
neinar reglur í sambandi við táknin á höklunum, frekar
ákveðnar hefðir. Höklagerð á að fá að þróast eins og annað
í þjóðfélaginu. Listamenn eiga að reyna nýja tækni og ný
efni. Þannig vil ég a.m.k. nálgast viðfangsefnið."
Fjólublái hökullinn var einstaklega skemmtilega hann-
aður. Hildigunnur skannaði gömlu sunnudagaskólamynd-
irnar sínar inn á tölvu og prentaði út á filmu. Svo færði
hún myndina yfir á efni og notaði mismunandi myndir sem
uppistöðu í krosstákn. „Þarna nota ég myndir sem sýna at-
vik úr lífi Jesú í staðinn fyrir að gera tákn sem tákna atvik
úr lífi hans. Þetta er eitthvað fyrir nútímamanninn, ekki
síst fyrir börnin, því ég hef grun um að fólk þekki almennt
ekki mikið táknheim kirkjunnar. Myndir eru áþreifanlegri
en tákn fyrir þann sem ekki skilur tákn.“