Bæjarins besta - 26.04.2006, Síða 10

MIÐVIKUDAGUR 26. APRÍL 200610
Bræður sem blæðir saman
„Ég flutti til Þýskalands
þegar ég var 6 ára og um hálfu
ári seinna fluttumst við til
Danmerkur. Í fyrstu var svo-
lítið skrítið að búa þar, en það
var mjög fínt að alast þar upp.“
– Telurðu þig vera Íslend-
ing eða Dana?
„Ég er Íslendingur, það er
engin spurning. Ég hef komið
oft til Íslands í heimsókn eftir
að við fluttum og mamma og
pabbi pössuðu það að við
bræðurnir myndum ekki glata
móðurmálinu. Það hefur því
alltaf verið töluð íslenska á
heimilinu.“
– Hvernig kom það til að
þú fórst í herinn?
„Það er herskylda í Dan-
mörku og þar sem ég var orð-
inn þreyttur á því að vera í
skóla ákvað ég að skrá mig í
herinn. Og ég var þá sendur
til Kaupmannahafnar. Her-
skyldan var vanalega níu
mánuðir en ég skráði mig í
eitt ár. Það er reyndar búið að
breyta því núna svo að þeir
sem skrá sig í herinn geta valið
um hvort þeir fari í fjóra eða
átta mánuði. Það þurfa þó ekki
allir að fara í herinn, það er
þannig farið að maður dregur
tölu og ef hún er mjög há
minnka líkurnar á því að mað-
ur verði kallaður í herinn, en
sömuleiðis ef maður fær lága
tölu er mjög líklegt að maður
komist inn. En fólk getur beð-
ist undan því að fara í herinn
og sinnt samfélagsþjónustu í
staðinn.
Maður fer fyrst í konung-
lega lífvörðinn þar sem maður
er í þjálfun í fjóra mánuði til
að geta passað drottninguna.
En það þarf meiri þjálfun til
að vera sendur erlendis með
hernum. Ég sem sagt fór fyrst
í gegnum þessa grunnþjálfun
og var lífvörður í tvo mánuði.
Það var mjög spennandi en
einnig mjög erfitt. Maður er á
vakt í 24 klukkustundir í einu
við Amalienborgarhöll. Svo
tekur einnig tíma að gera sig
tilbúinn fyrir vaktina svo að
maður náði ekki miklum
svefni. Þrjú lið skiptast á að
vera á vakt, fyrsta daginn er
fyrsta liðið á vakt og þannig
Ísfirðingurinn Hjalti Ragnarsson sinnir herþjón-
ustu hjá danska hernum og hefur verið í Írak frá því
í febrúar þar sem hann hefur lent í ýmsum þrek-
raunum. Hann fékk nýverið leyfi og kom til Ís-
lands, og um leið til Ísafjarðar, í heimsókn áður en
hann heldur til Íraks á ný. Hjalti flutti af landi brott
6 ára gamall ásamt foreldrum sínum Ragnari Har-
aldssyni og Sigríði Þórðardóttur og bræðrum sínum
Gísla og Ingólfi, en hann á mörg skyldmenni fyrir
vestan. Bæjarins besta fékk Hjalta til að ræða um
reynslu sína í hinum konunglega lífverði Dana-
drottningar og segja frá ástandinu í Kosovo og í Írak.
koll af kolli. Ef liðin eru léleg
þurfa þau að æfa eina frídag-
inn sinn svo það borgar sig að
vera góður í þessu. Á sjöunda
tug manns eru í hverju liði.
Þess fyrir utan er mjög heitt
í einkennisbúningnum og
þegar sólin skín á bjarnar-
skinnshúfurnar sem við erum
með, getur orðið 60-70 gráðu
hiti innan í húfunni.
Einu sinni var ég á vakt í
Fredensborg og var að ganga
á bak við hús þegar ég heyrði
hund gelta. Hann kom svo æð-
andi og réðist á mig. Þetta var
einn af hundum drottningar-
innar og hann byrjaði að naga
buxurnar mínar. Ég tók kvik-
indið og henti því inn í garð
aftur en það þurfti að sækja
nýjar buxur fyrir mig. Þessar
buxur kosta um 30 þúsund
danskar krónur, eru gerðar úr
ull frá Nýja Sjálandi og hand-
unnar.“
– Er svona mikil þörf á því
að passa drottninguna með
þessum hætti?
„Þetta er meira upp á hefð-
ina að gera og fyrir ferða-
mennina. En lífvörðurinn er
mjög gömul hersveit, nokkur
hundruð ára gömul. Manni
finnst það mjög spennandi
þegar maður sér þetta utan frá
en það er mjög erfitt að vera
lífvörður og ströng þjálfun
sem fylgir því.“
Velkominn til Íraks
– Að lokinni þjálfun sem
lífvörður fór Hjalti með dan-
ska hernum til Kosovo.
„Ég fór til Kosovo í sex
mánuði og það var allt annað
en það sem maður hafði verið
að læra í lífverðinum. Starf
þessarar hersveitar snerist um
að reyna halda niðri óeirðum
og við æfðum því allt aðra
hluti en við höfðum áður gert.
Það var mjög gaman að prófa
bæði.“
– Var slæmt ástand í Kos-
ovo?
„Það var reyndar mjög ró-
legt á meðan við vorum úti en
maður fann hvernig ólgaði
undir yfirborðinu. Serbar og
Albanir vilja báðir fá Kosovo
undir sína stjórn og baráttan
hefur verið blóðug. Albanir
vilja ekki að Kosovo tilheyri
Serbíu því þeir eru hræddir
um að þegar herinn fer að þá
muni þeim verða slátrað og
Serbar vilja ekki sleppa tökum
á Kosovo vegna þess að landið
hefur menningarlegt gildi fyrir
þá.“
– Þú lærðir serbnesku og
albönsku á meðan þú varst í
Kosovo, ekki satt?
„Jú, ég byrjaði aðeins að
læra að tala þau tungumál.
Það skapar svo mikla velvild
að geta sagt hæ og takk fyrir
og slíkt á tungu heimamanna.
Danir eru mjög flinkir í mann-
legum samskiptum.“
– Þegar þú komst heim frá
Kosovo varstu þá ákveðinn í
að fara aftur út með hernum?
„Nei, reyndar ekki. En ég
hugsaði mikið um það og
ákvað að fara til Íraks skömmu
eftir að ég kom heim. Ég bauð
mig fram, fór á æfingu og var
svo sendur af stað. Ég byrjaði
að æfa í desember og fór til
Íraks um miðjan febrúar.
Þegar við komum til Íraks
sögðu þeir sem höfðu verið
þar á undan okkur að það hafi
verið mjög rólegt í um fimm
mánuði. En þá fór allt í köku.
Við vorum búnir að vera þarna
í nokkra daga þegar skotið
var á herstöðina okkar og við
þurftum að hlaupa í var. Það
tók á taugarnar og gerði manni
grein fyrir hvert maður var
kominn, eins og til að segja:
Velkominn til Íraks!“
– Hugsaðir þú þá ekki með
þér á þeim tímapunkti hvað
þú værir eiginlega búinn að
koma þér í?
„Nei, nei ekki strax en þetta
var bara byrjunin. Seinna vor-
um við að keyra á þjóðvegi 6
til þess að gæta að því hvort
það væru jarðsprengjur í veg-
inum og fjarlægja þær svo að
flutningabílar gætu keyrt
Hjalti á leið til Íraks.
17.PM5 5.4.2017, 10:2410