Bæjarins besta - 27.07.2005, Side 16

MIÐVIKUDAGUR 27. JÚLÍ 200516
Fjölþjóðlegur ævintýraheim-
ur undan ströndum Vestfjarða
Fjölmörg skemmtiferðaskip
sigla við Íslandsstrendur á
sumrin. Flest þeirra hafa við-
komu í Reykjavík og á Akur-
eyri en Ísafjarðarhöfn hefur
einnig komið sterk inn á mark-
aðinn á undangengnum árum.
Margir hafa gaman af að horfa
út á sjó þegar þessi glæsilegu
fley liggja við ankeri eða
spássera á höfninni þegar þau
liggja við bryggju og ímynda
sér hvernig er að sigla um
heimsins höf á glæsiskipi. Enn
hafa íslenskir ferðalangar ekki
lagt skemmtiskipasiglingar að
fótum sér nema í litlum mæli
og hvílir ævintýrablær yfir
þessum ferðamáta. Fulltrúar
blaðsins þáðu heimboð skip-
stjórans á Prinsendam sem lá
við ankeri á Flateyri fyrir stuttu
og fengu að skoða þetta stóra
og glæsilega skip.
Farið var með léttabáti
skipsins frá Flateyrarhöfn eftir
að öryggisvörður skipsins
hafði gengið úr skugga um að
mannskapurinn væri í lagi. Ör-
yggisgæsla er mjög ströng í
kringum skemmtiferðaskipin
og þurfti að tilkynna komu
gestanna, nöfn þeirra og kenni-
tölur, með hæfilegum fyrirvara
svo öllum formsatriðum væri
fylgt.
Flestir farþeganna sem tóku
land á Flateyri fóru í skoðunar-
ferðir, m.a. um Ísafjörð og Bol-
ungarvík og út í eyjuna Vigur
á Ísafjarðardjúpi. Í bátnum tók
blaðamaður tal af Dorris hjón-
unum frá Houston í Texas. Þau
létu ekki vindinn á sig fá og
sögðu þessa smágolu á Íslandi
ekkert mál, í Texas stæði felli-
byljatíminn yfir. Þau höfðu
skoðað sig um á Ísafirði og á
Flateyri þar sem þau keyptu
handverk. Hjónin sögðust
reynd í skemmtiskipasigling-
um og fara á hverju ári, helst
til Evrópu. Þannig hefði ferðin
að þessu sinni orðið fyrir val-
Guðmundur Kristjánsson, hafnarstjóri Ísafjarðar-
bæjar, og Johannes Matboer, skipstjóri á Prinsendam,
rýna í kortin ásamt yfirmönnum skipsins.
Texasbúarnir Barbara og Lee Dorris kipptu
sér ekki upp við goluna á Íslandi.
inu því Ísland var einn af
áfangastöðum og hingað hefðu
þau ekki komið áður. Aðspurð
um aðstæður á Flateyri sögð-
ust þau sækjast eftir að sjá
raunverulega hluti og því væri
svæðið mikil upplifun – þau
hefðu nóga sól heima.
Farþegarnir, sem voru flestir
Bandaríkjamenn og Kanada-
menn, voru þó missáttir við
sólarleysið og fréttist frá
starfsmanni skipsins að sumir
eldri borgaranna hefðu verið
„búnir að fá nóg af fersku
lofti“, eins og hann orðaði það
eftir bátsferðir og skoðunar-
ferðir um vestfirska náttúru á
þessum dumbungslega degi.
Hollenski skipstjórinn Jo-
hannes Mateboer tók við gest-
unum í klefa sínum og sagði
frá lífinu um borð. Skipið væri
á hálfs mánaðar siglinu og
hefði lagt af stað frá Kaup-
mannahöfn en túrinn endaði í
Amsterdam. Það er í eigu Hol-
land-America line sem er gam-
algróið skipafélag og þykir
gæðamerki. Yfirmennirnir um
borð eru flestir vestrænir, mik-
ið til Hollendingar, en skip-
verjarnir eru flestir Indónesar
eða Filipseyjingar. Farþegar
sem blaðamaður ræddi við
sagði þjónustuna um borð til
fyrirmyndar og matinn vel yfir
meðallagi skemmtiferðaskipa.
Skipstjórinn er með 25 ára
reynslu af siglingu skemmti-
ferðaskipa og virtist kunna vel
við sig innan um fjöllin í Ön-
undarfirði. Sá var þó ljóður á
máli að há fjöllin skyggðu á
gervihnattamóttakara skipsins
og því lá internetsambandið
niðri. Aðspurður um styrkleika
Vestfjarða við móttöku
skemmtiferðaskipa sagði skip-
stjórinn náttúruna og umhverf-
ið tvímælalaust vera sterkasta
trompið. Því ættu menn að
beita óspart og varast að ætla
að senda of margræð skilaboð
inn á markaðinn.
„Sumir farþegar vilja kom-
ast í sólböð en það er augljóst
að fyrir þá hafið þið ekkert að
bjóða. Að sama skapi vilja
margir farþegar komast í versl-
unarferðir en þið hafið ekkert
í samkeppnina við t.d. Amster-
dam eða Kaupmannahöfn á
því sviði. Ísland er yfirleitt
ekki fyrsti kostur fólks heldur
sá staður sem reyndir ferða-
menn koma á til að feta ótroðn-
ar slóðir“, sagði Johannes
Matboer. Aðspurður um veik-
leika svæðisins sagði hann það
vera veðrið. „Þrátt fyrir að
menn geri sér grein fyrir að
þeir séu á Íslandi kemur þreyta
í farþegana þegar veðrið er
þungbúið. Síðan hefur það þau
áhrif að vertíðin á Íslandi er
afskaplega stutt, varla tveir
mánuðir. Að einhverju leiti eru
þetta svipaðar aðstæður og
menn eru að glíma við í sigl-
ingum til Alaska. Þar hafa
menn náð að lengja vertíðina
upp í fimm mánuði og ég
reikna með að vertíðin verði
einnig teygð út á Íslandi ef
eftirspurn eftir ferðum hingað
eykst.“
Eftir skemmtilegar umræð-
ur lóðsaði skipstjórinn gestina
um skipið. Það var afskaplega
sérstök upplifun á þessum af-
skaplega venjulega mánudegi
að ganga um sundlaugarsvæð-
ið með tilheyrandi sólarstrand-
arstemmningu og arka þaðan
inn í spilavítið. Þá var komið
við í heilsuræktinni og litið
inn í næturklúbb skipsins þar
sem síðdegisbingó var í gangi.
Verslanir voru um borð og
meira að segja listagallerí.
Skipið er 12 hæðir og því var
útsýnið með besta móti yfir
Flateyri og Önundarfjörð.
Skipstjórinn útskýrði fyrir
gestunum hlutverk fjölda veit-
ingasala um borð sem þjónuðu
ýmsum hlutverkum, frá börum
og kaffiteríum upp í fína veit-
ingastaði þar sem enginn fær
afgreiðslu nema vera uppábú-
inn.
Að lokum var haldið í brúna
þar sem yfirmennirnir voru á
rekistefnu um næsta áfanga-
stað, Reykjavík. Einhver rugl-
ingur var í gangi með bryggju-
pláss í höfuðborginni og kom
þá farsími Guðmundar Krist-
jánssonar, hafnarstjóra Ísa-
fjarðarbæjar, í góðar þarfir.
Gervihnattasími skipsins var
nær sambandslaus vegna
skugga fjallanna og internet-
sambandið úti en GSM-sam-
band er með besta móti frá
Flateyri. Því var hægt að
hringja og fá úr málum skorið.
Bryggjuplássið í Sundahöfn-
inni í Reykjavík var of lítið að
mati skipstjórans og lofaði um-
boðsmaður skipsins að útvega
betra legupláss áður en skipið
kæmi á staðinn.
Þá var komið að því að taka
síðasta léttabátinn í land og
voru menn á því að svona
ferðamáta þyrfti að prufa, helst
fyrr en seinna.
– kristinn@bb.is
Á þennan veitingastað mæta menn uppábúnir.
Verið að undirbúa kvöldmat.
30.PM5 6.4.2017, 09:4316