Alþýðublaðið - 30.06.1925, Blaðsíða 3

*nfxciiyBoicxvii
að b'aðlnu stsnda. or somulelðla.
að t«tendlngar eru ekki gin-
koyptir tyrir yfirráðum erlenda
anðsralds —
Aanar ráðherra, aem marg-
einnis hisfir lýst yfir þvf, hann
væri hvorkl dómsmálaráðhsrra
né íjármála’áðberra, en aldrei,
að hann væd ekki Krossaness-
ráðhsrra, befir og nýi«ga verið
á ferð f Norðurlandl, en at hon-
um íara ekki hreistlsögur nema
sú, að hann hafi ekki treyatst að
ríða bæjatækinn á Víðimýrl
sakir feyaingar þar f Skaga-
firðl. — ' /
Svona ar sagan afterðalögum
fh?,ldsráðherranna, þegar litið er
á hana eins og hún verður, full-
sögð frá báðum hliðum.
Svar.
VII.
Sá er einn gaili manna, að þeir
þekkja ekki sjálfa sig.
Viiiast Þeir & kostum og göllum.
Telja þeir sér o£t tU ágætis það,
sem miöur fer og er í ætt við
villimensku.
þeir gerast ánægðir með sjálfa
sig. láta ginnast af fagurgala kunn-
ingja og smjaðri vina.
Það er því ekki að undra, þótt
menn hrökkvi við, þegar einn
meðal þúsunda genst svo djarfur
að segja bræðrum sínum hispurs-
laust til syndanna, Gleyma menn
þá, að það er vinur, sem til
vamms segir.
Þórbergur Þórðaraon heflr gerst
ærið bersögull við landa sína. Á
hann hvers manns lof skilið fyrir
hma snjöllu og íóttmætu ádeilu.
Undirrituðum er ekki kunnugt,
að nokkurir hafi tekið ádeilu Pór-
bergs betur en g uðspekinemar.
Síra Jakob Kr stinsson hafði orð
fyrir þeim. Ger 5i hann Bréf til
Láru að umræðuefni á nokkurum
félsgRfundum. Lrfaði hann mjög
ritsnild höfundar, sannleiksást og
róttlætistilflnningu. En róttlætistil-
flnning Pórbergs og glöggskyggni
gera hann meðal annars að svo
ósviknum jafnaðarmanni, sem
hann er.
Séra Jakob Kristinsson kvað
sjálfsagt fyrir guðspekinema að
færa sór í nyt ádeilu Þórbsrgs.
Var það viturlega mælt og sam-
boðið þeim, sem á þroskaleið er.
Petta hefðu allir átt að gera,
sam Pórbergur áv tar í bók sinni.
En því miður báru þeir ekki gæfu
til þess þegar í stað. Sumir þeirra
tóku fávísra manna ráð og níddu
Þórberg fyrir bersögli hans.
Jafnaðarmenn eru þeir einu, sem
ástæðu hafa til að vera óánægðír
við Þó'berg, að því leyti, er hann
setur þá hjá, þegar hann vandar
um við ieikbræður sína.
En verið getur, að hann bæti
það upp síðar. (Frh.)
Hallgrímur Jónsson,
U** pílagrímsiör
Jóns lággenglsráðherra.
>Morgunbiaðið< hefir mjög
státað at signrför(i) Jóns »Iág-
gengisr-ráðherra á pílagrímsför
hana krirgum landið. £n það
þegir vándlega yfir hraktörum
hana og taglhnýtbga hans. Á
Akur«yrarfundinum varð Björn
Lfndal að almennu athlægi. Hann
tók ad biðja >háttvirta kjóaand-
ur< afsöknnar á því, hann
hetði logið þvf á Hrjflu Jónas á
þingmáiafundl s.L vatur, að Jónaa
hefði greitt atkvæði gegp kjöt-
toMásamningnum. Jafníramt vildi
B. L, bara í bæilfláka íyrtr sig
með því, að fbiri yrðu að kyngja
lygi en hann. E>ví til sönnunar
tók hanu tram blað, sem hann
sagði að væri Tímion, og ias
úr því klausu, þar sem Tryggvi
Þórhaiisson æti ofan í sig um-
mæli. En þá batoaðl nú Ktið
hagnr Björns vesalings. Maður
gekk upp á paliinn og bað Björn
áð íána sér biaðíð. GarðÍ Björo
það með hangandi hendi. Mað-
urinn flettí snndur blaðinu og
kom í Ijós, að biaðið var > T'örð-
ur«, ea ritstjóri þass bíaða haiði
gert Tryggya upp þau orð,
er >þingmaðnrinn« las upp,
Fylglsmenn B. L. aísökuðu þessa
framkomu hans með þvf, að
hann hefði verið drukkinn. Þess
skai getið, að andstæðingar hana
•ru í vata um það. Bohi.
Frá Danmðrku.
(Tilkynningar frá sendiherra Dana.)
Reykjavík '25. júnf.
Uppsfeerohorfar og heyafli.
Hagstofan (statistisk DepartmeDt)
heflr látiö birta fyrstu skýrslu sína
um uppskeruhorfur í ár, og bygg-
ist hún á Ekýrslnm frá 76 sór-
fræöingum.
Edgar Bice Burroughs: Vlltl Tarzan.°
honum frá svertingjunum. Hann mundi henni þann
greiða. Alt i einu brosti hann. Honum flaug I hug,
hversu mjög þau voru hjálparþurfi. Maðurinn var i
raun og veru mesti vesalingur! Illa var hann búinn til
bardaga við vilta náttúruna og villidýrin. Jafnvel apa-
börnin nýfædd voru liklegri til þess að bjarga sór; þau
gátu aö minsta kosti forðast flest villidýrin, en menn
eru allra dýra seinfærastir og viðbragðsdaufastir.
Þau færust liklega úr hungri, ef hann bæri ekki að
þeim björg. Um morguninn hafði hann fært þeim ávexti,
0g nú var hann með kjöt handa þpim. Þau gátu að
eins sótt vatn. Þau veittu þvi enga athygli, að Tarzan
var rótt hjá þeim og horfði á þau, og ekki sáu þan
heldur augun, sem gláptu á þau úr runna rétt við
skiðgarðshliðið. En Tarzan vissi, hvað i vændum var.
Hann sá ekki fremur en þau dýrið( sem var búið til
stökks I runnanum; samt vissi hann um það, og hvert
dýrið var, og hvað það hafðist að, eins og það væri'á
bersvæði.
Hann hafði séð laufið bærast i runnanum og það ekki
fyrir vindi; jafnframt bar vindurinn þeflnn af Shitu,
pardursdýrinu, að vitum hans.
Þau Berta voru komin miðja vegu yflr rjóörið, þegar
Tarzan kallaði til þeirra að stanza. Þau litu undrandi
1 i þá átt, er röddin kom úr, og sáu Tarzan stökkva niður
úr tré og ganga til móts við þau.
„Komið hægt á móti mér!“ kallaði hann til þeirra,
„Hlaupið ekki, þvi að ef þið gerið það, stekkur Shita,“
Þau fóru að ráðum hans, þótt þau væru hissa.
„Hvað áttu við?“ spuröi Bretinn. „Hver er Shita?“
I stað þess aö svara varpaði apamaðurinn frá sér veið-
inni og starði á eitthvað á bak við þau, um leið og
hann tók á rá» til þeirra. Þau litu við og sáu sór tii