Lindin - 01.01.1972, Blaðsíða 2

" VARIST HINA ÓDÝRU LEIÐSÖGUMENN".
Fjallgöngur eru án efa bæöi holl og skemmtileg
íþrótt, þótt ekki sé hún áhættulaus og jafnvel hættulegri
en flestar aðrar greinar áþróttanna . Skarðsheiðin hefur
heillað marga Skógarmenn, og þeir eru ekki all-fáir,
sem freistað hafa uppgöngu. Otsýni af tindinum verður
jafnan minnisstætt.
Eins og kunnugt er, eru fjallgöngur mikið iðklft-
ar 1 Sviss. Tindar Alpafjalianna blasa viða við sjónum
ferðamanna og hvetja þá tii uppgöngu. Mörg Svissnesk
þorp hafa á að skipa þjálfuðum leiðsögumönnum við fjall-
göngur og eru þeir merktir sérstökum borðum á hand-
legg, til marks um að þeir séu starfi smu vaxnir.
Eitt sinn komu nokkjir Englendingar 1 Svissneskt
þorp í þeim erindagerðum að ganga á einn af þrem tind-
um fjallanna, sem blöstu við augum úr þorpinu. Þeir
byrjuðu á þvi, að tryggja sér gistingu og leita tii leið-
sögumannanna. Gisting var auðfengin og margir leið-
sögumenn voru reiðubúnir til ferðarinnar, en Engiend-
ingunum þóttu þeir og dýrir á þjónustu sinni. Þeir 1^^-
uðu víða, en allir vildu fá greitt 1 sterlingspund fyrir
hvern ferðamann. Þeir spurðust fyrir um, hvort ekki
væri hægt að fá leiðsögumann fyrir iægra gjald. Loks
var þeim bent á mann, sem mundi fús til fararinnar
fyrir lægra gjald. Hann væri að visu ekki leiðsögumaður
að atvinnu, en duglegur við hverskonar störf, einskonar
"þúsund-þjala-smiður". Hann var ráðinn til starfsins.
Allt var nú undirbúið fyrir fjallgönguna.