Lindin - 01.01.1972, Blaðsíða 3

Árla dags var lagt af stað og ferðin gekk að ðskum
fyrst i stað. En er líða tók á daginn og fjallgöngumenn
voru komnir hátt f hlíðar fjallanna, syrti ( lofti og veðrið
tók að versna. Loks kom stórhríð og stormur, sem gerði
leiðangursmönnum erfitt fyrir og voru þeir mjög hætt
komnir. "Leiðsögumaðurinn" gerði allt, sem hann gat, en
kunni engin úrræði til bjargar. Hefði hér átt sér stað
hörmulegt slys, ef hinir réttu leiðsögumenn þorpsins hefðu
|ekki brugðið við skjótt.og kunnað sitt verk. Þeir sáu hætt-
una fyrir og sendu um morguninn hjálparleiðangur búinn
fullkomnum tækjum á eftir þeim og komu nógu snemma til
hjálpar. Komu þeir öllum heilum á húfi til byggða. Eins
og nærri má geta voru Englendingarnir þakklátir lifgjöfum
súnum og launuðu þeim að verðleikum.
Þegar Englendingarnir yfirgáfu þorpið, festur þeir
spjald á vegg gistihússins, sem á var letrað: " Varist hina
ódýru leiðsögumenn. "
Skógarmennó Reynsla þessara manna getur kennt
okkur margt. Allir njótum við leiðsagnar annarra að
meira eða minna leyti á lifsleiðinni. Val þeirra er oftast
1 okkar höndum. Mikilvægt er að þeir séu traustir og að
^óhætt sé að fylgja leiðsögu þeirra. Margir bjóðast tii leið-
sögu, þykjast þekkja leiðina og telja hana auðveldari en hún
er - en varist ódýru leiðsögumennina.
Um þessar mundir erum við
minntir a Betlehemsstjörnuna, sem
visaði vitringunum leiðina á fund
frelsarans. Oröi Guðs hefur stundum
verið líkt við þessa stjörnu, og eitt
er víst, að leiðsaga þess hefur ekki
brugðist þeim, er hlýða henni.