Reginn - 21.09.1939, Side 3

R E G I N N
3
R E G I N N
ÚTGEFANDI: 9T. FRAMSÓKN nr. 187.
ÓT KOMA 16 BL0Ð Á ÁRI
ÁRG. KOSTAR KR. 1,50
RITST3ÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
HANNES JÓNASSON.
AFGREIÐSLUMAÐUR:
PÉTUB BJORNSSON.
AUGLÝSINGASTTÓRI:
3ÓN K3ARTANSSON.
SIGLUFTARÐARPRENTSMIÐ3A.
Það fé, sem hefir farið fyrirvín,
tóbak og skemmtanir hér í Siglu-
firði í sumar, má telja í tugum og
jafnvel hundr. þús. kr. Eftir því
sem peningum var fleygt fyrir ó-
þarfa hér í Siglufirði í sumar, var
ekki hægt að sjá, að fólk ætti von
á styrjöld og kreppu, þóttaugljóst
væri, að horfurnar voru hinar
hættulegustu. Dansleikir voru hér
haldnir á hverju kvöldi á tveim
stöðum og hve mikið þeir muni
hafa kostað þátttakendur yfir allt
sumarið, má nokkuð geta sér til
um af þvi, að eitt kvöld komu inn
fyrir aðgöngumiða á báðum stöð-
unum, 1000.00 — eitt þúsund
krónur. Menn tala um háa skatta,
dýrtíð og atvinnuleysi. og hafa til
þess gild rök, en um þá skatta,
er menn leggja á sig með óþarfri
og óhollri eyðslu er sjaldan minnst
og því síður undan þeim kvartað.
—o—
Þá má minnast á vín og tóbak
sem er stærsti úigjaldaliðurinn,
þegar minnst er á óþarfa eyðslu
manna. Sem undantekningu má
telja þá ungu menn og jafnvel
konur, sem ekki reykja sigarettur.
Sú vara er dýr og árlega fer hjá
hverjum manni, er þær reykir,
mikið fé. Ömurlegt er að sjá ungar,
efnilegar og glæsilegar konur,
reykjandi og púandi, og vita má,
að þeim vana hætta þær ekki,
þótt þær giftist og verði mæður.
í blaði einu stóð nýlega smá-
klausa, sem átti að vera skrítla,
en er í raun og veru bitur ádeila.
Skrítlan var á þessa leið:
Ung móðir, með sígarettu í
munninum, sat með ungbarn sitt
í kjöltu sér og var að hagræða
því, barnið hafði hlífðargleraugu.
Aðkomukona spyr hvort barnið sé
veikt í augunum. Nei, svaraði
móðirin, en hann æpir svo mikið,
anginn sá arna, þegar sígarettu-
askan dettur í augun á honum.
Um vínsölu hér í Siglufirði í
sumar liggja ekki fyrir neinar
handbærar skýrslur, en hún mun
vera mikil eins og venjulega. Þó
mun það hafa dregið allmikið úr
sölunni, að vínbúðin hefir verið
lokuð um nokkurn tíma nú um
vertíðarlokin. Verður hér 1 blaðinu
síðar vikið nokkuð aðþeimmálum
er vínsölu snerta og þá, meðal
annars, tekið til umræðu og at-
hugunar frumvarp það umhéraða-
bönn og sölufyrirkomplag á vínum,
er lá fyrir síðasta alþingi og sem
að líkindum verður tekið fyrir nú
á haustþinginu.
—o—
Þeir tímar, sem standa yfir og
framundan eru, munu vera þeir
ægilegustu, sem komið hafa yfir
heiminn. Enginn getur fyrir sagt,
hve lengi styrjöldin muni standa,
né heldur hve margar þjóðir að
síðustu neyðast til að hverfa frá
hlutleysi sínu og taka þátt í henni.
Nú er ekki einungis barist um
lönd, það er barist einnig um
stefnur og um það, hvort lýðræði
skuli í framtiðinni ríkja í heímin-
um eða einræði örfárra raanna.
Sá hildarleikur, sem nú er háður,
getur, og reyndar hlýtur, að hafa
hin áhrifaríkustu áhrif á framtíð
allra þjóða.
Sama og hann pabbi.
Unglingspiltur kom í fyrsta skipti
inn í veitingahús með föðursinum.
Þjónninn spurði hinn unga mann
um hvað hann vildi fá að drekka
með matnum. Pilturinn var óvið-
búinn að svara því, en hugsaði
með sér, að réttast mundi að haga
sér í því efni eins og faðirinn og
segir því »sama og hann pabbi«.
Og faðirinn heyrði auðvitað svarið.
Honum flaug þegar í hug, að hér
hvíldi á sér mikil ábyrgð. Bæði
hann um áfengi, eíns og venja
hans var, mundi sonur hans fá
það líka og hvað kæmi svo á
eftir?
Honum hreys hugur við, er hann
hugsaði til þess, að ýmsa unga
menn hafði hann þekkt, er um eitt
skeið höfðu verið engu óefnilegri
en sonur hans, þótt efnilegur væri,
en hefðu glatað gæfu sinni vegna
drykkjuskapar. Allt í einu stóðu
þeir honum fyrir hugskotssjónum,
sem hátíðleg aðvörun. Hann mátti
ekki til þess hugsa, að drengur-
inn hans, sem var svo góður, ein-
Iægur og vel innrættur, yrði vín-
nautninni að bráð, og það fyrir
hans, föðursins, fordæmi og áhrif.
En þannig var farið fyrir hinum
ungu mönnum, er honum flugu
í hug. Þeir voru eyðilagðir menn,
vegna vínnautnar. foreldrum sínum
til minnkunar, byrði og sorgar og
og þó sjálfum sér verstir. Hefðu
þeir aldrei byrjað að neyta áfeng-
is, hefðu þeir eflaust orðið nýtir
menn og atorkusamir, eins og
þeir höfðu ætt og atgjörvi til.
Þessar hugleiðingar þutu eldfljótt
gegnum huga hans. Hann afréði
óðara hvað gera skyldi og hugsaði
með sér: »Eigi það fyrir drengnum
mínum að liggja að hrasa og
verða vínnautninni að bráð, þá
skal það samt ekki verða mér að
kenna«. Hann kallaði þvítilþjóns-
in§: »Eg drekk vatnl-
Kunningjar hans, er staddir voru
þarna, urðu hissa, þeim var vel
kunnugt ura, að hann var vanur
að fá sér »í staupinu« með matnum.
Upp frá þeim degi hafði hann
aldrei áfengi um hönd, hvorki
heima hjá sér né annarsstaðar.
Vel væri ef allir feður — og
mæður sömuleiðis — fyndu jafn
ríkt og þessi maður til hinnar
miklu ábyrgðar er þeir baka sér
með því, að kenna börnum sínum
að neyta áfengra drykkja, hvort
heldur er með því að neyta þeirra
drykkja sjálf, eða með því, að
vanrækja að skýra fyrir börnunum
hín skaðlegu áhrif vínsins á sál og
likama. Hugsið eftir þessu, þið sem
börnin eigið, áður en það er orðið
um seinan.
Hvað er þegnskapur.
Það er mikið rætt og ritað um
þegnskap siðustu daga, og ekki
að ástæðulausu.
Menn finna ljósara til þess en
endranær, að léttuð og ábyrgðar-
leysi ei^ ekki traustur grundvö.llur
að byggja á; barátta fyrir lífsnauð-
synjum, barátta fyrir tilverurétti