Sólskríkjan - 01.05.1934, Síða 12

-10-
fóru Þær til systur sinnar og fengu að "borða hjá henni, Að Því húnu
fóru Þær að versla og keyptu "bæði ætt og óætt. Síðan lögðu Þær af stað
heimleiðis, kl. 3% e.h. gangandi með sína töskuna hvor,- úttroðnar af
varningi. Svo gengu Þær yfir hverja hæðina eftir aðra. Þeim fannst leið-
in aldrei ætla að enda og komu sér saman um aó stytta sér leið með Því að
fara yfir mýrardrag. Þær gengu yfir mýrina, Þangað til Þær komu að "breiö-
um læk með steinum hér og Þar. En nú vandaðist málið að komast Þurrum
fótum yfir lækinn, Þá tóku Þær Það til bragðs að reyna að stikla á
steinunum. Báðar voru Því óvanar. Fyrst komust Þær á stóran stein, sera
var í miðjum læknum og hrúguðu öllu dótinu Þar. Önnur stóð á steininum
og hélt utan um dótiö, en hin ætlaði að komast yfir. En Þá datt lítill
lúður,sem Þær höfðu keypt, í lækirrn. Þá flýtti önnur sér úr sokkunum og
skónum og lét Það á steininn, Svo náðist lúðurinn, en Þá tók ekki betra
viö, Þær mistu bæði sokkana og skóna í lækinn og eltu Það og náðu Því
loksins. En Þar á eftir datt hin í lækimn og varð öll rennandi blaut,
Svo urðu Þær.að ganga bæði blautar og berfættar heim. Þegar heim kom
var hlegið að ferðalagi Þeirra.
Einara Þ. Einarsdóttir.
VETRARDAGUR.
Á veturna er mjög gaman. Það er oft kalt Þá og mikið frost, Þá
frýs tjörnin, og Þá fara allir á skauta, hver sem betur getur. Það kem-
ur líka oft snjór og Þá fara allir á skíðasleða, sem eiga hann til.
Það búa lika margir til snjóhús og snjókerlingar, og velta aér í snjón-
um og renna sér niður brekkur, Þá er nú gaman. Það er líka margir í snjó-
kasti og Þykir gaman að Því, en maður getur oft meitt sig mikið. Það
getur farið í augun á manni. Og Þá getur maður meitt sig töluvert. Það
fara líka ^margir á skíði og Það er gaman, Eg get ekki sagt meira um
veturinn núna, nema Það er fjarukalega gaman Þá.
Helga Gunnarsdóttir.
SÓLIN 0G SUMARIS.
, . ^g.hlakka til að sjá^sólina og sumarið. Mér Þykir svo gaman að vera
uti 1 solskininu og fara í^sjóinn og baða mig. En mér Þykir meira gaman
að vera i birkiskógi og hjá fossi, Þar sem fagurblá fjöll eru og fuglar
syngja og sólin skín^svo skært á loftinu. Það var- einu sinni Þegar ég
var ■ & Laxfossi, að ég kom £ fyrsta skipti að sumarbústaðnum Þar, Ég
Þekkti fólkið ekki. Ég var ein, en á leiðinni viltist ég í skóginum, Því
hann var nokkuð Þéttur, ég reif mig í fæturna á greinunum, Því ég var
alltaf i^hálfsokkum^eða berfætt. Þegar ég var loksins komin út úr Þétt-
ustu hnslunum sá ég að ég hitti beint á sumarbústaðinn, en ekki foss-
inn, en folkið var í garðinum, en ég var feimin og varðist að láta
nokkurn sja mig, en allt í einu sá frúin mig, en ég reyndi að fela mig
betur, Þa sagði frúin^við fólkið: "Þetta hlýtur aö vera huldukona". Eg
var alveg að springa úr hlátri, huldukonai Það var nú betra um hábjartan
^lUSsaöi eg. En Þá sagði móðir frúarinnar, að Það væri vitleysa.
Þetta er bara sólskinsbarn". 'En eftir Það var ég kölluð "litla sól-
skmsbarnið".
Sigríöur Björnsdóttir