Huginn - 01.10.1946, Side 7

- 7 -
sína, þó að afrekin hafi verið stór síð-
astliðna áratugi.
Enn eru til ógrædd kalasár frá frost-
nóttum fátæktarinnar,meðan þjóðin lifði, í
erlendri áþján. Það er hlutverk okkar, sem
nu lifum og eigum framtíðina framundan að
reka smiðshöggið á það, að skapa hór
djarfa sál í fögrum og hraustum þjóðarlík-
ama.
Æsku folk. Við stöndum í þakkarskuld
við liðna tímann, launum þessvegna hinum
fornu og föllnu frelsishetjum og hugsjóna-
mönnum þjóðnytjastörf þeirra með því að
taka höndum saman og styrkja þann straum-
hrjot, sem þessir menn bjuggu, er fjar-
lægðu erlend áhrif á land og tungu. Og
lifum í öruggri vissu um það að þá mun rísa
upp öld meiri, meiri menningar, athafna og
dáða, en við höfum áður þekkt.
"Því dáðhverseins er öllum góð,
hans auðna felagsgæfa,
og markið eitt hjá manni og þjóð
hvern minnsta kraft að æfa.
Þann dag, sem fólkið finnur það
og framans hlýðir kenning,
í sögu þess er brotið blað.
Þá byrjar íslands minning".
KAUPSTABÁRFEKBIN.
Það var fyrir mörgum árum, að óg fókk
að fara í kaupstaðinn, og þótti mór það
þá merkilegur atburður. NÓttina áður hafði
óg lítið getað sofið fyrir tilhlökkun.
Parardagurinn rann svo upp, bjartur og
sksr með miklu sólskini, Pabbi var að fara
með ullina og var ferðinni heitið til
Eyrarbakka. Við vorum báðir ríðandi, og
pabbi teymdi vagnhestinn, Ég var á hvítum
hesti, sem óg eignaði mór, og kallaður var
Sörli. Ég sat í hnakk, sem óg átti sjálfur,
og mer var gefinn £ tilefni af því, að óg
atti að smala um sumarið, og var ekki ,
laust við, að óg væri svolítið upp með
mór af því.
Leiðin la um landareignina, þar sem
óg þekkti hverja^þúfu, en óg var að hugsa
um, að nú fengi óg að sjá sjóinn, sem óg
hafði aðeins heyrt hljóðið í, undan sunnan-i
att. Ég fór framhjá mörgum bæjum, sem óg
þekkti. Þarna var kirkjan, þarna átti
hann Stebbi litli frændi minn heima o^
þarna bjó hreppstjórinn. Reykurinn stoð
upp í loftið á bæjunum og stelkurinn
kvakaði glaðlega í móunum. Ég hleypti
Sörla á sprett á undan pabba minum og
naut góða veðursins. Ferðin sóttist vel,
við fórum hjá mörgum bæjum, sem óg þekkti
ekki og óg spurði; "hvaða bær er þetta?
og þessi þarna?" Pabbi leysti úr öllum
þessum spurningum og taldi upp nöfnin.
Loks vorum við komnir. En hve hafið
var stórt. Hvað var iþarna lengst úti á
sjó? Það voru færeysku skúturnar, sem
sigldu þarna þöndum seglum. En hvað þær
voru fallegar í sólskininu. En hvað mór
fundust húsin stór á Bakkanum, og búð-
irnar. Þar var meira af öllu saman komið,
en óg hólt að væri til, brjóstsykur og
leikföng og falleg föt, Ég ákvað strax,
að kaupa fallega, bláa húfu, sem óg sá,
fyrir hagalagðana mína,
Ég gætti hestanna fyrir pabba, en
þeir voru bundnir undix stórum grjót-
garði. Ég fór að horfa á bátana á leg*-
unni og fólkið á götunni. Allt £ einu
kom til m£n l£till strákur á stærð við
mig. "Ég á bát", sagði hann. "Ég á hest",
sagði óg og benti á Sörla. "Frændi minn
á stóran bát", sagði hann. "Frændi minn
á lika jörð", sagði óg. "Viltu lofa mer
að koma á bak hestinum þinum", sagði hann,
"þá skal óg sýna þór bátinn minn". Ég var
til i það og lyfti honum á bak, en fór
sjálfur á hesti pabba. Við fórum austúr
fyrir þorpið og hann fór að segja mór
allt um fólkið þar. Þarna voru bátarnir
og þarna voru fiskhúsin. "Heyrðu, hefurðu
seð karlinn i Vesturbúðinni?".^"Nei,
hvaða karl er það?" "Það er stór karl úr
járni eða einhverju, og hann er latinn
fara i föt, sem folkið á að kaupa". Ég
varð að sjá þann karl. En hvað hann var
í fínum fötum, og óg varð hálffeiminn.
FÓlagi minn læddist til að^klípa svo-
lítið í hann, og þá hætti óg að vera
smeykur. En þó var hann ekki allur, þar
sem hann var sóður. 0g óg þorði ekki
annað en ganga hægt í kringum hann.
Þannig leið dagurinn, óg komst ekki
yfir allt, sem eg þurfti að sjá, en þó
var það líka margt sem óg gat sagt frá
þegar heim kom.