Iðnskólablaðið - 18.12.1935, Blaðsíða 2

2
IÐNSKÓLABLAÐIÐ
TJtge íandi:
Málfundafélag Iðnskólans.
Kemur út einu sinni í mánuði og
kostar 10 aura biaðið.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón A. Jónsson.
Auglýsingaritstjóri:
Kolbeinn Árnason.
Gjaldkeri:
Stefán Úórarinsson.
félsgsskapur, sem vænta má að hafi
á stefnuskrá sinni ýms þau málefni,
sem geti í framtáðmni orðið okkur
til gagns og giftu.
Meðlimir féíagsins eru allir ungir
mer.n og konur, sem eiga að taka að
sér heill og heiður skólans í framtið-
inni, jafnótt og hinir eldri árgangar
fara frá, sökum þess að þá er náms-
tími þeirra útrunninn og að þeir fara
að vinna fyrir sér af eigin ram-
leik.
Pess vegna er það á r í ð a n d i,
að allir þeir, sem eru að byrja nám
sitt, komi og gerist meðlimir félags-
ins og starfi sem bezt að því, að
lífi og fjöri sé haldið í hinu nýstofn-
aða félagi; en það er ekki hægt
nenta því aðeins að allir ieggi fram
starfskrafta sína. Pið hljótið að sjá
það, að »ver er farið, en heima
setið«, að ráðast í að stofna félag,
sem svo mundi deyja út eftir skamm-
an tíma, bara fyrir það eiit, að það
vantar samtök.
Pví miður hefir mátt heyra það
og sjá, að félög og félagsskspur hafa
kafnað í innihaldslausu kjaftæðisflóði,
þar sem hver hefir viljað halda sínu
fram án tillits til heildarinnar,
En þetta vonum við að komi ekki
fram hér heldur hitt, að félag okkar
það megi starfa vel og lengi
með góðum árangri.
Þ. B.
Bekunar- 09 kryddverur
er bezt að kaupa í
Pentunarfélaginu.
Stundvísi.
Okkur Islendingum hefir oft verið
brugðið um það, að við séum eftir-
bátar annara í því, sem kallað er al-
menn kurteisi. Sérstaklega bera út-
lendingar brýrnar í það, að við séum
óstundvísir, Ymsir »þjóðlega« sinnað-
ir menn mótmæla þessu, segja að
við séum hvergi eftirbátar annara,
hvorki í þessu né öðru. En þessir
góðu menn gleyma því, að það er
íilgangslaust að halda einhverju fram,
við verðum að sýna það í verki, að
við séum því heiti vaxnir að nefnast
menningarþjóð. Pað þýðir ekkert að
deila um keisarans skegg, og það
sjá allir, sem vilja sjá það, að í
þessu efni erum við svo langt á eftir
öðrum að minnkunn er að.
Það er ekki tilætlunin með línutn
þessum að benda á eitthvert undra-
meðal, er iæknað geti þjóðina af sál-
sýki þessari. Sh'kt er hlutverk upp-
eldisfræðinga oklrar, og þeirra, er ala
eiga upp komandi kynslóðir. Eg vil
aðeins benda hér á það, sem eg
held vera ástæðuna fyrir þessum á-
galla okkar, orsök þess að við stönd-
um hér langt að baki nágrannaþjóð-
unum, sem við annars höfurn lært
svo margt gott af.
Margra alda áþján og kúgun hefir
leitt til þess, að íslenzka þjóðin hefir
orðið iómlát um flest. Eina hugsjón
alls almennings hefir um alda raðir
verið sú, að hafa eitthvað í munn
og maga. Allur æðri þroski hefir ver-
ið látinn eiga sig. Almenningur hefir
litið upp til þeirra, sem ofar hafa
staðið í mannfélagsstiganum, og hafa
því fylgt þessari miður gullnu reglu:
Hvað höfðingjarnir hafast að, hinir
ætla sér leyfist það. Pað má auðvitað
segja, að þetta sé rétt, svona ætti
þetta að vera, að þeir, sem örlögin
hafa fengið það hnoss í hönd, að
vera yfir okkur settir, ættu að vera
fyrirmynd okkar í einu og öllu.
En hvernig er þá ástandið í þess-
um herbúðum ?
Við skulum svipast um á Alþingi,
þessari æðstu og elztu stofnun þjóð-
arinnar, þar sem sitja fulltrúar alþýð-
unnar í landinu, fulltrúar, sem ætla
mætti að bæru höfuð og herðar yfir
þann almúga, sem kjörið hefir þá til
þessa göfuga starfs. Við skulum líta
ÍÐNSKÓLABLAÐIÐ
og enginn heldur jól án
þess að gefa jólagjöf —
En vandi er að velja. —
f»ó er séð fyrir því, að
vandalaust er að velja jóla-
gjöf með því að athuga
jólagjafa-vörur í
BóS<averzlun
Porst. Thorlacius.
inn, þegar verið er að setja fund,
þar er kannske mættur þriðjungur
þingmanna, ef til vill helmirgur,
sjaldan meira, nema eitthvað óvenju-
legt sé á seiði. S'o eru þeir að
smá-týnast inn í eina eða tvær klukku-
stundir. Pannig er ástandið í þessum
efnum hjá mönnum, sem ættu að
vera fyrirmynd í þessu sem öðru.
Og svona er það víðast hjá þeim,
sem ættu að vera annara leiðsögu-
stjórn.
Nei, við verðum að steypa af
stóli, þessari gömlu reglu, sem
svo margir hafa fylgt, og fylgja
enn. Við verðum að finna það, að
það er okkar, hins starfandi lýðs,
alþýðunnar í landinu að breyta hugs-
unarhættinum. Við verðum að finna
það hjá okkur sjálfum, að það er
ekki vansalaust að vera svo hugsunar-
lausir um þau mál, sem okkur eru
í hendur fengin, að við segjum við
sjálfa okkur: Pað gerir ekkert til þó
ég hugsi ekkert um þetta, hinir gera
það ekki heldur. Pað er éngin sfsök-
un fyrir þjóf að segja: Pað eru fleiri
en ég sem stela. En þetta er einmitt
það, sem svo ótalmargir flaska á.
Eigum við nú ekki, í þess’jm skóla,
að bindast þegjandi samtökum um að
kippa þessu í lag hvað okkur snertir,
og reyna að standa framar öðrum í
þessu? Ég er viss um, að við getum
það, og við viljum það, — bara að
viljinn sé nógu sterkur. Y,