Iðnskólablaðið - 18.12.1935, Blaðsíða 3

IÐNSKÓLABLAÐIÐ
3
Sættir.
Jólin nálgast hægt og hægt, tneð
allar þær annir, sem þeim fylgja. —
Krakkarnir ræða ekki um annað en
hvað þau muni fá í jólagjöf og kepp-
ast um að vera serri bezt, því þeim
hefir verið ságt, að jóiin viiji ekki
koma nema til þeirra, sem eru svo
ósköp góð. —
Karl kaupmaður stendur út við
gluggann á skrifstofu sinni og horfir
á snjókörnin, sem falla á trén í
garðinum fyrir utan búsið. •— I sál
hans er enginn jólahugur. — Sorgm
og myrkrið hertaka huga hans. »Ásta«,
hvísiar hann lágt »Ásta mínr, röddin
verður blíðari og innilegri. Sem svar
við hvísli hans, þýtur stonnurinn
ennþá ömuriegra en áður, svo kaldur
Og miskunarlaus, eins og allt lífið,
fannst kaupmanni. — Hugur hans
reikar til liðna tímans, til þess tíma
þegar hann fyrst sá Ástu, konuna
sína, sem nú var. Hann mundi hvað
þau höfðu verið sæl fyrstu árin í
bjónabandinu, þó sérstaklega eftir að
litla dóttir þeirra, Selma, hafði fæðzt.
En svo — svo fór að byrja að koma
óánægja á milli þeirra, að vísu lítil í
fyrstu, en svo óx hún, og að síðustu
leið ekki svo einn einasti dagur, að
alltaf væri ekki ósamiyndi. — Ósam-
lyndið byrjaði með því, að kvöld eitt,
er hann hafði mikið að gera á skrif-
stofunni, og var orðinn mjög þreytt-
ur, kom kona hans til hans, og bað
hann að koina með sér í kvöldboð
til vinafólks þeirra. Hann svaraði
henni hálf kuidalega eitthvað á þá
leið, að hann hefði engan tíma til
þess. Þessu svari hafði hún ekki búizt
við, Hún horfði á hann um stund
þegjandi, gekk svo út úr skrifstofunni
og mælti háðslega um leið og dyrn-
ar féllu að stöfum: »Sittu bara kyrr
yfir þínum skemmtilegu skjölum, sem
þú getur ekki séð af eina kvöldstund,
til þess að skemmta konu þinni«. —
Eftir þetta var samkomulagið öðruvísi
en áður og að síðustu varð hún að
fars í buitu,
Nú voru þrír mánuðir liðnir, síðan
hún fór, og dvaldi hún hjá foreldr-
um sínum í Reykjavík. Pað var látið
heita svo, að hún væri þar, sér til
iækninga. — Litla stúikan þeirra var
heima hjá kaupmanni, og var hún
hans eína yndi.
Selma litla var faileg stúika, með
ijóst, hrokkið hár, og var hún lifandi
eftirmynd móður sinnar. — Nú var
Selma tíu ára, og þó undarlegt megi
virðast, vissi húu um ósamlyndið á
milli foreldra sinna, og oít hafði hún
hugsað um, bvernig hún ætti að sæíta
þau, og nú var hún að brjóta saman
bréf tii mömmu sinnar, þar sem hún
skrifaði henni og bað hana að koma
heirn fyrir jólin, því ansiarsyrðu eng-
in jól, Að síðustu skrifaði hún. »Pað
liggur altaf svo illa á pabba, og ég er
viss um, að það er bara af því, að þú
ert ekki heima*.
Aðfangadíigskvöid jóla er kouiið. —
Himininn er heiður og alstirndur og
veturinn breiðir sinn hvíta feld yfir
landið, og fjöllin há og tignaieg gnæfa
við himininn. — Hljómur kirkjuklukkn-
anna berst að eyrum Karls kaup-
manns. Hitabylgja fer urn hann ailan.
Hljómarnir deyja út, og allt verðúr
hljótt á ný. Karli fannst, þegar síð-
asti hljómurinn þagnaði, einhver
strengur bresta í brjósti sér. Hann
settist og studdi hönd undir kinn, Á
borðinu fyrir framan hann var mynd
af konu hans, sem hann unni svo
mjög. Hann tók myndina og horfði
á hana,'»Ásta, fyrirgefðu mér, hvað
ég hefi verið þér vondur*, hvíslar
hann, eins og hann sé að tala við
myndina. Dyrnar opnast hljóðiega,
en kaupmaður veitir því ekki eftir-
tekt. Hann talar áfram við myndina
og segir henni frá raunutn sínum.
Hann hrekkur við, þegar hönd er
lögð á öxl honurn; og hann lítpr
upp, Hvað? — Var hann farinn að
sjá ofsjónir eða var þetta virkilega
konan hans. Hann rétti fram hendurn-
ar, en gat ekkert sagt, — Nei, þetta
var engin missýning. Hún var sannar-
iega komin til hans, Karl kaupmaður
var svo sæli, að hann gat ekkert sagt;
hann aðeins hlustaði á konu sína
segja, að hún væri komin og ætlaði
aidrei framar að fara frá honutn. —
Honum fannst það hljóma svo yndis-
lega í eyrum sér, að hann var alveg
heillaður, — Svo kom Selma litla
inn, og þá minnkaði ekki gleðin. Pess-
ar þrjár sálir vóru svo glaðar, að
því verður ekki með orðum lýst. —
Fyrir nokkrum dögum heimsótti ég
einn kunningja minn hér í bænum.
Við fórum að spjalla saman, og með-
al annars spurði hann mig, hvernig
mér likaði í Iðnskólanum, og iét ég
tnjög vel af því, eins og ég hafði
líka góða ástæðu til. »En hvernig er
það«, spurði maðurinn, »hefir ykkur
ekki verið bent á það, í skóianum,
að vel færi á því, að þið kæmuð
fram, eins og sæmilega kurteisir menn«.
Ég svaraði því til, að allis kennarar
okkar gæfu mjög mikið fyrir prúð-
mennsku og kurteisa framkomu og
gengju sjáifir á undan í því. —
»Pá hijótið þið, nemendur, að vera
sljóvir og kæruiausir, því tnikið vantar
á að þið séuð kurteisir.* — Ég vildi
ekki samsinna þetta, og fór að malda
í móinn, og varð það til þess, að
hann sagði mér eftirfarandi sðgu:
»Fyrir skömmu síðan kom ég niður
í Iðnskóia, af þeim ástæðum að ég
þurfti að finna mann, sem ég vissi
að mundi vera í skólanum, Ég beið
þess í nokkra stund, að hringt yrðt
út úr kennslustund, því ég vildi ekki
trufla kennsluna, en von bráðar var
skólabjöllunni hringt og nemendurnir
þustu fram í forstofuna. — Ég snéri
mér strax að einum piltinum og spurði
hann eftir manninum, sem ég þurfti
að finna, og hvort hann vildi gera
svo vel, að ná í hann fyrir mig, En
sá piltur kvaðst hafa annað með frí-
mínúturnar að gera, en að vera í
sendiferðum. Ég snéri mér að öðrum
og ávarpaði hann á sama bátt, en
fékk sömu undirtektir hjá honum,
nema hvað hann kastaði að mér
nokkrum háðsyrðum, sem sumir er
viðstaddir voru, sáu sóma sinn í að
Áreiðanlega er hægt að fullyrða það,
að samkomulagið milli Ástu og Karls
var gott upp frá þessu.
Ef Selma hefði verið spurð eftir
því, hvað henni hefði þótt vænst um
af því, sem hún fékk á jólunum, þá
hefði hún svarað: »Mér þótti vænt
um það allt, en vænst af öllu þótti
mér þó um það, að mamma koro.
aftur til okkar pabba.
X,