Dagrenning - 01.03.1935, Síða 1

(MÁNAÐARBLAÐ)
I. ÁRG. WINNIPEG, MARZ, 19.35. NÚM. I.
Prot;== efttr íjljontletfc*
'SiInnkaí)- Ji. $j. «8 $1- Sj. gl,
Ó, hljómdís! himins gyðja!
Sem heillar skáidsins sál.
Þú ert sá guðdómsins andi,
Sem öllu gefur mál.
Sem brim við bleika sanda
Frá brotsjó hafsins, deyr.—
Og töfra tal-söng hvísli
Að Tíbrá, vorsins f>eyr!
Á blíðum bylgju sveiflum,
Um blæsvið ljósvakans!
Þú svífur segul-vængjuð
Um söngheim Meistarans.
I tónlífs töfra veldi,
* Þín tilfinning er hrein.
Og röddin p>yð og pjálfuð
Með f>rótt, sem hún á ein.
Sem foss áf hengi flugi
Fellur í gljúfur f>röng.
Og úr f>eim iðu-fjötrum
Sér áinn ryður göng.
Þar úðinn endur speglast
Um aldar-dægur löng.
Við brimsog brjósta pinna
Og brennheitt tóna djúp,
Þar gæti ég giaður unað
I gullnum drauma hjúp!
Og hlustað lífs og liðinn
Á ljóð, frá Islands núp.
Ó, hljómdís, himins gyðja!
Þér helga ég f>essi stef.
Eg dái f>ig alla daga
Og dreymi f>egar ég sef.
I són-hjúp söngs og ljóða
Þar sól á tinda skín.
Og Rós á vori roðnar,
—Þá rumskar harpan mín,
Þórður Kr. Kristjánsson.
-15-3 1935.
JMgar.
Belgíu f>jóð!
Bálheitir brennandi kossar;
f beljandi, æðandi fossar
burt kveðja hal.
Stórlynd er f>jóð!
Vegleg sem vatnsmikli fossinn,
viðkvæni, sem síðasti kossinn.
Stórlynd er f>jóð.
Hugprúð er p>jóð!
Hungrandi, hálftrylt af sárum;
harmandi flytur í tárum.
Hugprúð er ]>jóð,
Guð veitir hlíf!
Burtrekinn, blóðdrifinn lyður.
Belgíu hjörtunum svíður,
Guð veitir hlíf.
Frelsisins {>jóð!
Frelsi f>itt flytji hver tunga.
Fæðist með lífinu unga
frelsisins f>jóð.
Ari G. Magnússon.
-7-2-1915.
HMiomumaöur.
var spuröur hvernigf þaö gengi, og var þetta
• svar hans:
Skorts-með bandi bundinn (fr,
Bágt er stand til prifa;
Þrautir anda I>ungt að mér,
Það er vandi’ að lifa.
&
A
* I dögun +
Nú er vor í vændum,
Vöknuð blóm á meiði.
Þröstur í lundi ljóðar.—
Lokið er vetrar-reiði.
Isinn af sér brytur
Ain, fram á heiði.
Lof sé lífsins herra!
Ljómar á ny af degi.—
Skip í stormi og straumi,
Þarf styrimann, á legi.
Gegnum holt og hæðir
Skal hönd vor ryðja vegi.
í 'l£)agrenning” með Dísum!
Skulu draumar okkar rætast.
Og vizku lampinn loga,
Svo lund, vor megi kætast,
Og sjá rneð opnum augum
Að alt rangt f>arf að bætast.
Enn er tími að iðrast
Eftir gamlar syndir!—
í drengskap, starfi og dygðum
Að draga' uppnyjar myndir.
En hætta heimsku og öfund,
Sem hatursloga kyndir.
Strax skal starf vort hafið,
Stofnsett kærleiks-ríki! N
Svo enginn í öllum heirni
Sinn egin bróður svíki.
Og allir í eining biðjum
Að enginn frá f>ví víki,
Senn kemur sól í Bæinn!
Og Sumarið, eftir Vetur.—
Oss myrkur og f>oku mollan
Þá rneins ei valdið getur,
—Með “peð” á réttum reiturn,
Og reyna að tefla betur.
Þórður Kr. Kristjánsson.
-17-3-1935.