Dagrenning - 01.03.1935, Blaðsíða 6

ó.Blaðs.
ZDagrenning
Makz, 1935,
IsEenzkur Spæjari
SMÁSAGA
I. Kafli
A skrifstofu spæjarans.
JÓN SÆMUNDSSON hafSi veriS í lög-
regluliSi bæjarins í mörg ár, og þótti
þar duglegur, kjarkmikill og sam-
vizkusamur í sínu verki. En er hér segir frá, hafSi
hann látiS af þeim starfa og tekiS aS stunda
spæjara yerk upp á eigin býti.
Hann hafSi leigt sér skrifstofu viS
eina aSal götu bæjarins og var fólk fariS aS leita
mikiS til hans meS sín vanda mál, því þaS orS var
komiS á hann aS, sem spæjari væri hann engu
síSur dugandi en hann hefSi veriS lögregluþjónn.
Jón var fullkomlega meSal maSur á
hæS, en þrekinn og karJmannlega vaxinn. Hann
var fríSur sýnum meS góSlegan svip sem gaf þó til
kynna einbeytni og þor. Augun voru blá og skerpu-
leá °á var stundum sem tindraSi úr þeim eldur ef
honum var mikiS innifyrir. Fólk sem þekti hann
bezt, sagSi aS hann væri svo góShjartaSur, aS
hann mætti ekkert aumt sjá. Jón spurSi aldrei
skjólstæSinga sína um þaS, hvert þeir gætu borgaS
fyrir þaS verk er þeir báSu hann aS gera; og hann
vann sitt verk jafn trúlega hvort sem ríkir eSa íá-
tækir áttu hlut aS máli. Var því sízt aS undra þó
Jón ætti marga kunningja og vini og aS margir
leituSu til hans.
Þegar saga vor hefst, situr Jón á
skrifstofu sinni og er aS athuga ýms brjef og skjöl
í sambandi viS eitt þaS mál er honum hafSi veriS
fengiS til meSferSar og, sem hann var aS vinna aS>
en sem kemur ekki viS þessa sögu.
ÞaS voru drepin þrjú létt högg á
skrifstofu hurSina.
“Kom inn." kallaSi Jón án þess aS
líta upp frá bréfa hrúgunni fyrir framan sig.
Dyrnar opnast hægt og inn kemur
miSaldra kona vel búin. Hún er meS slör fyrir
andlitinu, hvíta glófa á höndunum og perlulagSa
handtösku í hendi, Yfirhöfn hennar virtist vera
úr kostbæru dökku silki en útflúrs laus.
“Hefi ég þann heiSur aS mæta hér
herra Sæmundsson, spæjara?” spurSi þessi kona
er hún var komin ögn inn á gólfiS.
“Sá er maSurinn. ” svaraSi Jón og
leit nú upp frá bréfunum. “Er þaS eitthvaS sem
ég get gert fyrir ySur, frú?” spurSi hann svo um
leiS og hann hagræddi sér í stólnum.
“Já, þaSheldég.”
'‘GeriS svo vel og takiS ySur sæti og
lofiS mér svo aS heyra sögu ySar. ”
Jón var maSur sem kunni bezt viS
þaS, aS komist væri aS efninu strax án nokkurs for-
mála eSa orSalengingar, og hefir þaS ef til vill
stafaS af því, aS hann var alla jafna í önnum og
tími hans því dýrmætur.
Konan tók sér sæti viS skrifborSiS
andspænis Jóni og tekur slöriS frá andlitinu og
setur þaS upp á hattbarSiS aS framan,
Jón virti fyrir sér þennan nýja gest
sinn. Hún var meSal kvennmaSur á hæS, fremur
grannvaxin, hold grönn og fölleit í andlitiS, dökk-
hærS, augun dökkblá og skerpuleg og sátu nokkuS
innarlega í höfSinu, augna brýrnar voru þykkar
og á endalausri hreyfingu ýmist upp aS hársrótum
eSa ofan aS kinnbeinum, sem væri í þeim f jörfiskur
eSa krampa drættir. Hendurnar voru hvítar og
neglurnar vel hirtar og stífSar viS fingurgóm-
Eftir öllu þessu tók Jón á skemmri tima en þaS
tekur aS segja frá því. Hann hafSi tamiS sér þaS,
aS taka vel eftir fólki og vera fljótur aS því.
“ÞaS hefir veriS rænt frá mér tví-
vegis þessa síSustu viku.” sagSi konan.
“Einmitt þaS. ” sagSi Jón um leiS og
hann tekur upp ritblý af borSinu og býr sig aS
skrifa niSur þaS, sem hún hefir aS segja. “Fyrst
af öllu vil ég spurja ySur, hvert er nafn ySar, frú. ”
“Ég heiti Ellen Holt, kona Adam
Holts, stórkaupmanns hér í bænum. ”
“Rétt er þaS. Hvar eigiS þér heima?”
“Hampton stræti nr. 1307.”
“HaldiS þér nú áfram meS sögu ySar. ’
“Fyrir réttri viku síSan kvarf háls-
festi er ég átti. Var þaS dýrgripur mikill gefin
mér af manni mínum á giftingardegi okkar fyrir 15
árum síSan. Hún kostaSi mikiS fé og var mér
meira virSi en allir aSrir skartgripir mínir til
samans. ”
“ESlilega. Hvar geymduS þér þessa
hálsfesti?”
í litlum silfur kassa niSur í kommóSu
skúffu í svefn herbergi okkar hjónanna. ”
HafiS þér margt vinnufólk í þjónustu
ySar?”
“Einn vinnumann, sem lítur eftir
öllum útíverkum og vinnustúlku, sem gerir mezt af
innanhús verkum. ”
“Vissu þau hvar þér geymduS háls-
festina?”
"Stúlkan vissi þaS, en ég held aS
vinnumaSurinn hafi ekki vitaS þaS. Hann lætur
sig engu skifta neitt í húsinu og er sjaldan inni