Grautarpottur - 01.11.1937, Síða 5

-5
í sumardvöl lijá foreldrum iiennar.
Sig'orð-ur Joliannsson kaupmaður var
æskuvinur föður kennar og frúin hafði
veri ð svo góð vi ð hana, svo ekki jrurfti
hún að kvíða fyrir að koma til þeirra.
Hvað var r]?að já, sem gerði^henni svona
órótt? HÚn gat ekki gert sér fulla grei]
fyrir því. HÚn spurði sjálfa sig hvað
eftir annað iivað Jað vaa?i. Var ]að
söknuðurinn vi ð að skilja við gamla
heimilið. Auðvitað saknaði hún mikið
ástkæru foreldranna sinna. En það var
samt eittkvað annað og meira, sem gagn-
tók hana,- einhver óljós ]uá, sem h\ín
ekki skildi. HÚn vissi að hún myndi
koxnast ti 1 foreldra sinna aftur með
vorinu, og það var nú ekki neitt æði—
langur timi,- einn vetur. Allt í einu
kom einhver gangandi til hennar. tað
var Lauga stallsystir hennar, }yer voru
nágrannar í sveitinni og nú ætluðu þsar
að verða samfer ða suð'ur, en sá var mun-
ur á aðstöðu þeirra, að fiósa hafði
aldrei fari ð ti 1 Reykjavíkur en Lauga.
of t.
‘'Er þór ekki fari ð að kólna. herna
uppi , RÓsa mínSi, sagði Lauga. "tað er
orðið svo kvöldsett og alveg að verða
aldimmt". "jú, mér er erðið hálf ónota-
legt", ansaði RÓsa, <>g hélt áleiðis
ni ður í hlyjuna.
Enn ei nu sinni varð h-án samt að líta
heim yfir dalinn, sem var að hverfa í
kvöldskuggunum, sem smám saman vöfðu
hann örmum hægt og hátíðlega.
Skipið var búið að vera tvo daga á
leiðinni. Víða hafði ]að losað sig,
bæði vi ð fólk og vörur. Rosu var fari ð
að langa æði mikið til ]?ess að sjá hina
margumtöluðu Reykjavík. Svo að kvöldi
hi ns þri ðja dags skreið skipið inn á.
höfnina í Reykjavík. Aldrei á æfi sxnn:
hafði RÓsa sóð^aðra eins ljésadýrð.
Henni fannst hún sjá inn í einhverja
æðri heima., þar sem ljósin glitruðu og
titruðu alla vega lit. Loksins var þá
skipið lagst upp að höfninni í Reykja-
vík. __
FÓlkið æddi fram og aftur og allir
kepptust við að kxmningjunum og
bjóða þá velkomna. Rosa vi ssi hvorki
upp né niður, hún var alveg orðin ri ngl-
uð af öllum þessum gauragangi, en Lauga
kom henni þá ti 1 h jálpar og þær komust ^
vandræðalaust upp ur skipinu og náðu sé:
í bíl heim með dótið.
Sannarlegio lifði RÓsa í öðrum heimi.
Alltaf var hún a.ð sjá eitthvað nýtt.
Fyrst í stað átti hún mjög hágt með að
venjast borgarlífinu, látunum og hávað—
anum á götunum a kvoldin. Um ^að leyti,
sem hún var vön að fara að sofa í sveit-
inni, virtist fjörið í fólkinu ná há-
marki, folkið streymdi fram og aftur um
göturnar og bílarnir komu hvæsandi úr
öllnun attum.
En er líða tók á veturinn fór hún að
kunna betur við sig, hjonin voru hemi
ákaflega ^óð og gerðu allt fyrir hana
eins og hun væri þeirra eigin dóttir.
Og Lauga kom oft ti 1 hennar á kvöldin
og tók hana með sér á bíó eða ball og
ekki leið a löngu aður en hún var orðin
kunnug nokkru ungu fólki í bænum, sem
kom oft sarnan á kvöldin og skemmti sér
við söng og dans.
Ekki var alveg laust vi ð að ungu
stúlkurnar litu öfundaraugum til RÓsu
jjegar ]?eir sáu hve s,uppteknir" herrarnir
voru af henni, þessari "klunnulegu
sveitastelpu", eins og þær komust að
orði. En þeir litu öðrum augum á hanaj
einn sagði t.d. við félaga sinn, að hun
væri sem nýútsprungin rós, svo indæl
og sakleysisleg. Ekki vissi hun neitt
af þessu og ]?að gerði hana enn þá meira
aðlaðandi og aldrei tók hún eftir því þó
ungu mennirnir staðnæmdust og mændu á
eftir henni a götunni. Hei, ]að var síð-
ur en svo að hun væri að hugsa um það.
Hugur hennar snórist um allt annað, hún
var að hugsa um allskonar sögur, sem hún
hafði heyrt, sumar voru miður fallegar
og? óþr ifalegar af lífinu í Reykjavík.
Hun skildi ekkert í }essu, aldrei hafði
hún orðið vör við neitt nema gott og
jrfirleitt hafði hennar líf liðið sem
skemmti legur draumur. HÚn var alveg
oreynd og bar barnslegt trúnaðartraust
ti1 hvers manns.
Einu sinni sem oftar eetluðu þæc á
ball Rosa og Lauga. RÓsa for strax til
Laugu er hún var búin, því hún var oftast
neer á undan, ef eitthvað stóð til, ])v£
hún þurfti ekki að eyða tímanum í að
mála sig. Hattúran hafði hugsað um að
gefa henni svartar augnabrúnir, rauðar
varír, bjartan hörundslit og tindrandi
augu, en aumingja Lauga, sem hélt sig
skorta allt þetta, varð að sit ja. tímunum
saman fyrir framan vininn sinn, spegil-
inn, og hamast a andlitinu á sér. Þannig
sat hún nú einmitt þetta kvöld ^egar
Rosa kom. Bratt varð hún orðin oþolinmóð