Dagrenning - 01.06.1940, Side 21

íílllllllilllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllflliílll
Konur í Framnesbygð, Manitoba,
árið 1937, eftir
B. J. H o r n f j ö r ð.
Sesselja á fætur fer,
fyrir dögun, —sagt er mér,
rnorgunverkum tniðar fljótt
meiga heita búin skjótt.
Kvennfélags svo fer á fund,
finnst p>að mörgum erfið stund.
Pin pað slarkar alt í gegn
ekkert konum finnst um megn.
Unu sést að arfurinn,
íslandi er frá kominn,
dugnaðurinn dæma fár
dável bygð og vöxstur hár
Ef vilt rengja orð mitt alt,
afl við hana reyna skalt,
p>að ei mikið jiætti mér
jaótt hún endaventi f>ér.
Petrún vandar verk sín öll,
vill lnin forðast slysaföll.
Andrúms lopt er hennar hreint
hugurinn Jiví stefnir beint,
að f>ví góða og göfuga
gagnstætt hinu öfuga.
Jjofsverð f>ar er lífsins trú
lifandi er vissan sú.
Helga “fagra’’ h/r ákinn,
hugsar of't um Steina sinn.
Öfunda hann englarnir,
♦
og f>að segja piltarnir.
í peim blóðið örfist svo,
að aukist pað um potta tvo
greyin ganga glóðum í,
getur nokkur hjálpað pví ?
Herdís getur heldað enn,
hún f>ó eldist, —pað sjá menn.
Hendurnar f>á hreifast ótt
hún f>ó vinni dag og nótt.
Verðlaun ætti vinna sú
vildi nokkur hefðar frú
á sig ieggja eitthvað líkt,
ó, nei ! pað er skolli ríkt-
Ingibjörg er ærsla-barn,
allra helst pá vetrar hjarn
ísinn skapar,— og pá fljótt,
ofan skautar teknir skjótt.
Er hún pá um aptaninn
ætíð með hann Bjössa sinn,
öll í flugi ísnum á,
eins og píla til og frá.
Ragnheiður var ráða góð,
raunar margt hér braila fljóð.
Er hún lagði alt sitt skra.ut,
yfir [>vera vetrarbraut.
Heilrábur var hugurinn
hún par náði í munda sinn,