Stjarnan - 01.12.1937, Blaðsíða 7

-5-
ÓLÍluiR VINSTÚUlUR.
lað vor\i en nu sinni 2 telpur, cem
voru saman í skóla. Lær voru miklar vin-
stúlkur, en þær voru talsvert ólíkar í
luncL Önnur sbúlkan, sem két Nanna, var
blíð og góð í sér, en kíin, sem hét Bogga
var alveg þvert á móti alltaf í vondu
skapi, leið og óánægð. Samt átti kún
mikið betra að öliu leyti en Nanna litla
sem var mjög’ fátsek, en alltaf g-löð og
ánssgð.
Einu sinni voru Bagga og E'anna að
fara heim úr skólanum og voru að tala
iom jólin. Þá sagði Bogga: ‘'Færð þú nýjan
kjól', Nanna11? :’Nei" svaraði Nanna. "Ég
fæ engan nýjan kjól, Pabbi kefir svo
litla atvinnu". tá sagði Bogga dálítið
montin: "Ég fæ nýjan kjól og skó og líka
sokka". "Égfæ.líka sokka", svaraði
lianna litla, >;en ég býst ekki vi ð að fá
skó, ieir eru svo dýrir, að það er ekki
nema fyrir efnaða menn að kaupa skó".
"Pabbi minn getur keypt jólaskó á mig,
en samt er hann ekki ríkur", sagði Bogga
'Hann hefir þó alltaf vinnu og íað góða"
sagði iTanna, "en pabbi er bara verkamað-
ur og hefir ekki vinnu nema dcg og dag"
Bogga sá að bað var satt, en hún ætlaði
að reyna að stríða vinstúlku sinni , en
sá að bað þýddi ekki neitt, því að Nonna
leit alltaf beint franan í Boggu, svo
hún skammaðist sín. Bogga bað Nönnu að
fyrirgefa sér. Bogga var nú komin heim
og fai-in uð bcrða góðan og fínan mat.
Nanna fór heim til sín en hún borðaði
ekki eins góðan mat og vinstúlka hennar.
En hún fekk samt eitthvað að borða,
tegar búið var að bor ða hjá Nönnu fór
hun að þvo upp fyrir mömmu sína. HÚn var
að þvo þvott fyrir nágrannakonu sína. iíú
var Nanna buin að þvo upp og taka til.
Nanna varð fegin þegar hún mátti hvíla
sig. Nanna fór inn í fátæklega stofuna
sína og las yfir jólasálmana. Legar hún
var að enda við að lesa þá yfir , heyrði
hún að einhver var að koma. HÚn var viss
um að það var Bogga vi nstúlka hennar að
koma, Nanna fór fram og opnaði dyrnar.
JÚ, það var Bogga, "Komdu sæl og blessuð
Nanna mín", sagði Bogga. "Nanna, viltu
koma með mér út?!’, 'HÉg má ekki vera að
því", svaraði Nanna, "því ég þarf að
hiálpa mömmu. HÚn er að þvo fyrir ná-
grannakonu sína, sem er veik", "jæja,
færðu þá að vera úti á morgun?" sagði
Bogga. "já, það hugsa ég" svaraði Nanna,
"Við hittumst þé í skólanum", sagði Bogga,
Daginn eftir, þegar þaar hittust, sagði
Nanna, að pabbi sinn væri orðinn veikur.
Honum hefði orðið kalt og ofkesdst og var
með mikinn hita, svo hann gat ekki unnið,
lá spur ði Bogga hvorr það ætti ekki að
na í lækni . "Nei. mamma hefir svq litla
,pemnga, að það er ekki hægt'L Bogga.
ságði að hun skyldi bi ðja pabba sinn að
ná í lækni . Bcg’ga var svo breytt- hugsaði
,Nanna. "ó. hvað ég er fegin", sagði Nanna,
"að það á að koma læknir til pabba.
NÚ voru þrír dagar til jóla. pabbi'v
Nönnu var batnað og var búinn að fá vinnu
og allt var að batna á he imild Nönr.u,
Bogga var búin að bjóða Nönnu til sín á.
jélunum og Nanna litla fékk nýjan kjéi.
íað var Nönnu að þakka að Bogga breytt-
ist og^það var Boggu að þakka að Nanna
fékk nýjan kjól.
Rakel lalmqvist.
, FER ÐA B A GA.
. Einn sunnudagsmorgun datt okkur Hubert
í hng að fara á skíði . Við áttum nú eng-
in skíði, En hvar áttum við að fá þau?
i-á kom mér ráð í hug. Hubert gæti fengið
skíði hjá dreng, sem við þekktum. Við
fórum nú til hans. Hubert fékk skíði hjá
honum, en vantaði m'g skíði. la datt
mér gott rað í hug. Ég sagði við Hubert,
að ég gæti kannske fengið skíði hjá honum
Sveini, dyraverði í skolanum, "T-að væni
gott", sagði Hubert. Við lögðum nú af
stað ni ður í skóla. Legar við komum inn
á gang, sagði ég við Hubert: "Ef ég fengi
nú ekki skíði. Hvar ætti óg þá að fá
skíði?". Ég hætti nú að bulla. þetta, Svo
hittum við nu Svein. Ég spur ði hann hálf
kjökrandi hvort hann vildi gjöra svo vel
að lána mór. skíði. Hann sagði: "Ja". Þa
hýrnaði yfi r mér. Ég fékk skíðin og við
lögðum af stað heim, Það var kominn mat-
málstími, Við borðuðum okkur sadda og
kvöddum alla. Svo lögðum við af stað.
fFyrst fórum við ni ður á torg og tókum
strætisvagn, sem fór upp að Lögbergi.
Við fórum úr hjá Elliðaánum, Þar hittum
vi ð tvo drengi. Við spurðum þa hvort við
1 mættum vera með þeim. Þeir sógðu ja, Við
gengum nú lengi, lengi þangað til að við
komum loksins í góða brekku. Lrengimir