Stjarnan - 01.12.1937, Blaðsíða 12

-10-
inn minn, því að ég var svo §yf jað-ur.
Þorkell Magnússon.
SAGÁN ÁF IÁRU LiTLU.
Einu sinni voru fátaát hjón. lau áttu
eina stúlku, sem h.ét Lara. Mamma hennar
hét Erisrún og var alltaf kölluð KÚna,
en pabbi hennar h.ét Sigxirður. WÚ víkur
sögunni til Laru. HÚn varð að fara í
skola klukkan atta á morgnana. HÚn var
svo mikið þreytt að fara í skólann, af
því að h.un haf ði veri ð að hj tlpa mömmu
sinni að gera hreint í eldhúsinu. JMÚ var
hún komin upp í skóla, og það var búið
að hleypa inn hjá þeim. HÚn sat hjá
stelpu, sem hét Stína. Þetta var síðasti
dagurinn þeirra í skólanum. Legar Lára
kom heim til sín, fór hún að borða, svo
þvoði hún upp fyrir mömmu sína. Mamma
hennar var að þvo allt fyrir kvöldi ð.
HÚn var búin að sauma Láru kjól og var
líka búin að pr jóna henni sokka. Htbbi
hennar var að kaupa henni skó fyrir að-
fangadagskvöld. Wu var klukkan fjögur
síðdegis á aðfangadaginn. Mamma Láru var
farin að hugsa um jólamatinn. Lað átti
að vera steikt kjöt og sætsúpa. NÚ sagði
mamma Láru henni að fara að þvo sér og
klæða sig. i-egar hún var búin að klseða
sig og var komin.inn í eldhús, óska ði
hún öllum gleðilegra jóla. NÚ var fari ð
að borða jólamatinn og allir voru kátir.
En nú langaði Láru svo mikið að vita
hvað hún fengi í jólagjöf. HÚn sá að
mamma hennar stóð upp, fór inn í svefn-
herbergi, fór ofan í kommóðuskúffu og
sótti böggul. Mamma hennar ték upp stór-
an og langan kassa og rétti Láru. Lára
varð heldur en ekki glöð þegar hún sa
hvað var í kassanum. tað var stór brúða
og falleg perlufesti. HÚn stökk upp um
halsinn á.pabba sínum og mömmu og þaltkað:
þeim fyrir sig. tetta gáfu pabbi hennar
og mamma gefi ð henni , þó að þau vseru fá-
tæk.
Sigríður TÚmasdóttir.
JÓLAMINNING.
i-að var rétt fyrir jólin. Ég var ao
hugsa um hvort j olasveinarnir færu ekki
aö koma með jólagjafirnar. Ég hugsaði
nefnilega að þeir kæmu gangandi yfir j'
fjöllin langt, langt að, með dóti ð í
poka á bakinu, ogkaaru í hvert hús á
kvöldin þegar börnin varu sofnuð. tá
datt mér í hug að vel gæti verið, að ég
sæi spor þeirra í snjónum. Ég treysti
mér vel til að þekkja þau. Allt í einu
sá ég stutt og breið spor, eins og eftir
sauðskinnsskó. Ég reyndi að fara í spor-
in en aflagaði þau og sa strax eftir þvi
því rég ætlaði að sýna mömmu sporin. Ég
hljóp inn og sagði henni frá þessu, og
var mikið niðri fyrir. Mamma var að baka
o^ gat ekki fari ð út, en bauð að segja
mer eitthvað af jólasveinunum. HÚn sagði
mér að þeir jólasveinar, sem hún heyrði
talað um þegar hún var barn, hefðu átt
að vera öðruvísi, en þeir sem sjast í
búðargluggunum, enda væru þessir rauð-
klæddu utlendirj en þeir íslensku væru
ekki eins barngoðir. teir snýktu heldux
en ^áfu. tá sagði ég, að ég vildi ^heldur
fá utlenda heldur en íslenska, þjéfótta
jólasveina. Mamma sagðist kunna betur
vi ð þá gömlu, því þeir hefðu þótt skrítr.
ir og skemmti legir, og þetta hefðu bara
verið smaglettur. Svo kenndi hún mér vír
una:
JÓlasveinar einn og átta
ofan komu af fjöllunum.
í fyrra kvöld þá fór^ég að hátta,
þeir fundu hann jón á Völlunum.
En Andrés stóð þar utan gátta.
Leir ætluðu að færa hann tröllunum.
En hann beiddist af þeim sátta
ohýrustu körlunum
og þá var hringt öllum jélabjöllunum,
María PÓtursdéttir.
FÁTÆKI DRENGURINN.
Einu sinni var drengur, sem hét HÚko.
og var búinn að mis sa foreldra sína. liá--
kon var ekki nema 11 ara þegar þessi
saga gerðist. Hakon gætti^svína, en þeg-
ar var fari ð að líða að jélum var honum
sagt upp vinnunni fram að nýári. NÚ viss