Lindin - 03.03.1943, Qupperneq 5

£G
-5-
einkennilega i mölinni undir hjolunum a hilnum, Framundan
blasir Skarðsheiíin vif, svo há og tignarleg. Ekki einn ský-
hnoðri skyggir a hnjukana,þegar ég horfi á hana fer mig a5
dreyrna, ég sé allskonar myndir i hliðunum og hugurinn er bundinn
vií þetta fagra fjall, en allt i einu hrekk eg upp úr draumum
mínum við dynjandi hurra-hróp. Þegar eg lít i kringum mig sé
ég, a$ vi? erum komnir i gegnum hliðií. Nú get ég seð vatnií
spegilslétt og skínandi, sumstaðar sé ég myndast hringl/á því
frá silungunum sem eru a? skoía gó5a ve£ri$, en hva5 vatniS er
fagurt. Skar5shei5in speglast i því og Kambshól sé ég standa á
höfíinu í þvi. Eg hef heyrt sagt frá því aS Jón a Kambhól hafi
veri^ spuríur a? hvort hann heffci grafiS grunninn fyrir husi^,
og hafi hann þá'svarað: "Ekki grof ég mæninn". En þegar ég
se Kambhól standa á höffinu i vatninu dettur mer i hug, að
þarna hafi mænirinn verið grafinn. Nú heyri ég að trjágreinarnar
strjukast vif bílinn, þa6 er líka gaman a* skoða fallegu tren
i Vatnaskógi og grejsiP á milli þeirra, blómin og allan groður-
inn. Loksins nemur billinn staíar og vi* forum ut, en — hva5
er þetta? Þa? er eitthvað sem eg á eftir a6 skoÓa, fluga sest
á handarbakiS á mér. Hún tilheyrir lika Vatnaskogi og þessvegna
ver* ég a6 sætta mig vií hana. Nú berum vi?' dótió okkar inn í
rjo^riS. Svo heilsum vi* okkar kæra fána. En það er öldru5 sögn,
sem ei mun falla í þögn, a5 enginn verður verri, þótt hann
vökni ögn. Þessvegna má eg til meí a£ fa mer dálítiS bað. Ég
næ mer i sundskýluna mína og hleyp inn áð Oddahoti. En hva5 þaíS
er hressandi a5 busla i vatninu! Þarna er strákur á vindsæng,
væri ekki gaman a? velt»(rindsænginni svo a* hann vöknaíi ögn,
en þessi hugsun er fra Satan svo a5 ég má ekki láta undan henni.
tegar rigning er uppi i skogi halda sumir sig mest inni vií og
eru þá a6 tefla og syngja. há syngja þeir stundum hástöfun:
"Enginn verftur verri þótt hann vökni ögn”, en af þvi a? rigning-
in er svo blaut verða þeir a* hanga inni. ó, munum alltaf eitt,
þó ört sé bló$ og heitt, a^ Guðsson einn oss gæfu sanna getur
veitt. Beztu stundirnar uppi í skogi eru þær, þegar vif faum
að heyra um Gu$s son og hann, sem hefir skapað allt þav, sem
vi£ höfum séð, allt frá hinu stora fjalli og niíur til hinnar
smáu flugu. Manst þú ekki eftir neinni slíkri stund, þegar
allt var orði? hljött úti. Einstöku sinnum heyrðist i skógar-
þresti e5a ögrum fúgli, fannátfú það ekki vel þá, aö Jesus var