Svanur - 01.12.1937, Blaðsíða 4

3
LÍlju fo.nnst hun elcki geta leikið se'r með hana lengur. Bn á end-
anum valdi hun þo slcautana. Lilja háttaði snemma um kvöldiðj þvi
hún hafði ásett sér að vakna snemma i fyrramálið, til þess að gett
farxð sem fyrst til Julíönu, og sagt henni hvers hun o'skaði ser í
jo'lagjöf. Horguninn eftir lagði hun af stað til frænku sinnar.
Brænka Lilju sto'ð við gluggann, og sá að Lilja var á lexðinnx til
sin. Hun brosti vxö, þvi hu'n renndi grun í', hvert ermdið var.
Þegar Lilja litla var buin að ljuka við erindið, arakk hun kaffi
hjá Juliönu, kvaddi og fo'r. Aðfangadagurmn leið eins og Lilja
hafði hugsað ser að hann mundi líða. Á joladaginn kom nokkuð ovænt
fyrir, sem LÍlja litla minntist oft á siðar. þegar Lxlja for fram
í eldhús <á jo'ladagsmorguninn, og ætlaði að bjoða rnömmu sinni gleöi
leg jo'l með kossi, þá spurði mamma hennar hana, hvort hún vildx
ekki gera það fyrir frænku si'na, að vera hjá henni i dag og skemmt
henni, þvi hún værx veik, og mætti þvi ekki vera ein. "Ö", hropaði
LÍlja, "og eg sem var einmitt búin að lofa henni Hönnu að koma moð
henni á skaufa i dag, pvi að tjörnin er frosán". "Jæja LÍlja mÍn",
sagði mo'ðir henne.r, henni mislikaði þetta svar hjá Lilju litlu.
"T3n hver gr.f þe'r skautana, LÍlja min". LÍlja blóðroðnaði og leit
niður fyrir sig. Svoleiðis sto'ð hún dálitla stund, svo sagði hún
við mömmu si'na. "Marana, e'g ætla til frænku". "Jæja go'ða mi'n, þá
ertu go'ða barnið", sagði mamma hennar, og gladdist yfir orðum
do'ttur sinnar. Eftir dálitla stund gekk LÍlja áleiðis til frænku
sinnar, og eg er viss um, að hún hefir verxð mikið sælli og glað-
ari yfir að geta gert þetta fyrir frænku si'na, heldur en þo' hún
hefði farið þúsund sinnum á skauta.
SÍgri'ður horsteinsdo'ttir.