Svör við níðgreinum Sigurðar Á. Gunnarssonar í sorpblaðinu Víðir - jan. 1932, Blaðsíða 4

Árnason og hreyfðu þeir engum mót-
mælum þessu viðvíkandi eins og réttar-
bókin ber með sér.
Sigurður Gunnarsson er að núa mér
um nasir fégræðgi, og gengur það eins
og rauður þráður í gegnum allan rit-
vaðal Sigurðar, að eg komi ekki nærri
öðru en því, sem eg haíi eitthvað gott
af. Þetta er ekkert óvenjulegt hjal hjá
ungum? ráðleysingjum, sem aldrei hafa
haft ^Kug né manndóm til þess að afla
sér neinna fjármuna sjálflr, enda er það
vitanlegt, að það fé, sem Sigurður G-unn-
arsson hefir haft með höndum nú á
seinni árum eftir að hann fór að fá fé
á milli handa, er ekki sjálfaflafé hans
sjálfs, heldur fjármunir, sem aðrir hafa
lagt honum upp í hendurnar, og öfunda
eg hann sízt, þótt hann sé montinn og
slái um sig með annara efnum. Grunur
minn er því sá, að ef Sigurður Gunn-
arsson hefði alizt upp í umkomuleysi og
fátækt, þá hefði hann ekki af miklu að
stæra sig nú.
Síðustu níðgrein sína í Víði, >11. tbl.
þ. á., byrjar Sigurður Gunnarsson á því
að viðurkenna og staðfesta umsögn mína,
um að mér hafi verið ókunnugt um
innihald og ákvæði bílkaupasamnings
Carlsons, því Sigurður staðfestir í þess-
ari grein sinni, að samningurinn hafi
legið hjá Gústaf Sveinssyni lögfræðingi,
og er hann þannig, þó sennilega óvilj-
andi, búinn að sanna að eg hafi skýrt
rétt frá því atriði, og eru þar með fyrri
fullyrðingar hans þessu viðvíkjandi að
engu orðnar. Hæstiréttur hefir skorið úr
um gildi veðs míns í bílnum og stað-
fest gildi þcss. Hins vegar getur það vel
verið rétt sem Sigurður Gunnarsson segir
í iok síðuatu greinar sinnar, að margur
hafi hlotið fangelsisvist fyrir minni sak-
ir, en þær sem hann hefir bakað sér í
sambandi við þetta margumrædda bíl-
Tjaál, þar sem Sigurður er orðinn sannur
að sök í því sambandi um að hafa í
sviksamlegum tilgangi og eiginhags-
muna skyni svikið út umboð sér til
handa frá mönnum, sem voru í góðri
trú, og misnota síðan umboðið
og borgaðan víxil, sem hann
sveikst um að afhenda Carlson, til þess
að svifta fátækan mann og umkomulít-
inn, sem Sigurður þó af einskærri hræsni
lézt vera að hjálpa, bæði eign og at-
vinnumöguleikum, auk þess sem Sig-
urður hafði gert ítrekaðar tilraunir bæði
með illu og góðu, til þess að narra eða
hræða sama mann til sviksamlegrar,
ólöglegrar og tvöfaldrar veðsetningar,
því ekki getur Sigurður afsakað sig með
því að honum hafi ekki verið kunnugt
hverju sá verknaður varðaði, né að hann
hafi ekki borið skyn á þann verknað,
sem hann á þennan hátt framdi, og
vildi ginna Carlson til að gera sig sek-
an um.
í lok síðustu greinar sinnar fer Sig-
urður Gunnarsson enn á ný að gera
Stefán Árnason næturvörð, að umtals-
efni. Mér er ekki vitanlegt, að Stefán
óski sérstaklega eftir frekari umræðum
um það, hvernig hann rækir nætur-
varðarstörf sín. Er þetta hálfgerður
bjarnargreiði við Stefán, og skileg ekki
annað en hann eigi annað og betra skil-
ið sem trúnaðarvinur og lögfræðilegur
ráðunautur Sigurðar, en að Sígurður sé
að egna á hann og knýja fram opin-
berar umræður, sem á engan hátt geta
orðið Stefáni aó gagni. Eins og eg tók
fram í fyrri grein minni hafði eg ekki
gert ráð fyrir án gefins tilefnis að minn-
ast frekar á Stefán, þar sem bæjar-
stjórnin er búin að tryggja, að hann
vaki í framtíðínni á vakttíma sínum.
Hinsvegar, ef Stefán óskar þess sérstak-
lega, þá er eg fús á að gefa upplýsing-
ingar þær, sem eg get gefið um starfsferil
hans. — Hvað því viðvíkur sem Sig-
urður er að stiuga upp á, að Stefán sé
látinn gala vjð gluggann hjá mér á
klukkutíma fresti í stað þess að gera
vart við sig á Rafstöðinni eins og hon-
um ber eftir fyrirmælum bæjarstjórnar-
innar, þá er eg ekki svo viss um, að
Stefán sjálfur myndi svo óðfús að koma
í hús mitt á nóttunni nú orðið. Síðan
eg hætti að hafa vinnukonu, hefir Stef-
án algerlega aflagt næturkomur sínar í
hús mitt, enda tóku vinnukonur mínar
ekki næturkomum Stefáns það hlýlega,
að hann hefði ástæðu til þeas að halda
þeim áfram. Mér finnst því ekkert und-
arlegt, þótt Ste, án hafi snúið sér annað
viðvíkjandi næturaðhlynningu, og gæti
mér komið til hugar að hann myndi því
ekki æskja fyrirkomulags þess, er vin-
ur hans stingur upp á, þar sem eg geri
ráð fyrir að slíkar komur að húsi mínu
á nóttunni yrðu aðeins til þess að rifja
upp fyrir honum brostnar vonir og göm-
ul vonbrigði. Annars býst eg við, að
Sigurður vildi ekki í alvöru sjá af Stef-
áni til þess að vakta mitt hús. sérstak-
lega, heldur vUjj hann hafa hann ein-
hversstaðar nær sér á nóttunni eða
kvöldin.
Það eru rakalaus ósannindi hjá Sig-
urði Gunnarssyni, sem hann þykist hafa
eftir mér, að eg hafi viljað eignast þenna
margumrædda Carlsonsbíl, eða í sam-
tali við Sigurð haft orð á því, að það
gæti verið gott fyrir mig að eiga bíl-
inn til þess að hlynna að manni mér
nákomnum.
Eg tel mig hér að framan og í fyrri
grein minni hafa svarað og afsannað
allan ósannindavaðal Sigurðar Gunnars-
sonar. Eg hefi aldrei þurft að standa í
ritdeilum um dagana, en kann hinsveg-
ar ekki við að láta þenna uppblásna
vindhana og hrokagikk sem vart getur
talizt búinn að slíta barnaskónum, kné-
setja mig.
Áður en eg lýk máli mínu get eg
ekki leitt hjá mér að minnast lítilshátt-
ar á útgáfu og starfsemi vikublaðsins
„Víðiru. Blað þetta var upphaflega stofn-
að að tilhlutun og með stuðningi sjálf-
stæðisflokksins hér. Að því er látið var
í veðri vaka, var blað þetta stofnað til
þess að ræða hér bæjarmál og lands-
mál, frá sjónarmiði sjálfstæðisflokksins.
En nú sérstaklega upp á síðkastið eft-
ir að Sigurður Gunnarsson gerðist for-
maður ritnefndar blaðsins, hefir orðið
talsverð breyting á þessu. Eftir að blaðið
komst undir yflrumsjón Sigurðar Gunn-
arssonar, hefir hann notað það til -þess
að svala meðfæddri ofsóknartilhneigingu
sinni, og hafa meðlimir sjálfstæðisflokks-
ins verið skammaðir og svívirtir í blað-
inu, undir forustu Sigurðar Gunnarsson-
ar, jafnframt því sem blaðið hefir ver-
ið látið hæla kommúnistum fyrir hrein-
skilni og fleiri dyggðir, sem almennt
eru taldar vandfundnar í fari þeirra.
Þó kastar fyrst tólfunum og óskamm-
feilnin hefir loks náð hámarki sínu,
þegar blaðið leggur einstaka menn í ein-
elti og reynir að stela af þeim æru' og
mannorði, og tilkynnir síðan, að þeir
fái ekki að bera hönd fyrir höfuð sér.
Blaðið er því nú, eftir því sem frekast
verður séð, orðið aðeins fyrir Sigurð
Gunnarsson og nokkra reglubræður hans,
Sú ritnefnd, sem nú stjórnar blaðinu,
hefir því svikið flokk sinn með þessu
háttalagi sínu á stjórn blaðsins, enda
hefir ritnefndin að verðleikum uppskor-
ið með þessu hátterni sínu, andúð og
viðurstyggð allra heiðvirðra manna, á
þessari sorpblaðamennsku sinni.
Haldi blaðið áfram þeirri iðju sinni,
að flytja rógburðargreinar um mig, inun
eg koma svöruin mínum á framfæri,
þótt Viðir neiti inér urn rúm.
Loks set eg hér:
Afrit af tryggingarbréfi því, er Sigurður
Gunnarsson ætlaði að neyða Carlson til að
undirskrifa.
Frumritið varðveitt i skjalasafni
Hæstaréttar.
„Með því að þeir: herra Magnús Bergs-
son, bakarameistari, herra þórhallur Gunn-
laugsson, símstjóri og Sig. Á. Gunnarsson,
kaupmaður, allir í Vestmannaeyjum hafa
gefið út og ábakað víxil að upphæð kr.
6275,00 — sex þúsund tvö hundruð sjötíu
og fimm krónum — samþykktan af mér
undirrituðum: Ferdir.and Carlson, hifreið-
afstjóra, Hoffelli, Vestmannaeyjum og sem
Útbú Útvegsbankans hór hefir keypt, veð-
set ég þeim Magnúsi Bergssyni, þórhalli
Gunnlaugssyni og Sig. Á. Gunnarssyni
Buick fólkflutningsbifreið mína V.E. 50
(mótornúmer ) ásamt öllu því, aem
bifreiðinni tilheyrir, svo sem varahlutum
og varadekkum, ennfremur skúr þeim, sem
bifreiðin hefir verið geymd í, sem stendur
fyrir sunnan og áfast við gevmsluhús Sig-
urðar Ólafssonar, Bólstað, hér í hæ.
Bifreiðina veðset ég með öðrum veðrétti
og uppfærslurétti, næst á eftir veðskuld við
A/S General Motor í Köbenhavn, nú ca.
ísl. kr. 2000,00 —tvö þúsund krónur — en
skúrinn veðset ég með fyrsta veðrétti.
Hinum veðsettu hlutum skuldbind óg
mig til að halda vel við, svo þeir eigi
skemmist né veðið rýrni, nema sem or-
sakast kann af eðlilegri fyrningu.
Standi ég ekki í skilum með greiðslu á
skuldinni til General Motor A/S í Köben-
liavn og greiði ég ekki víxilinn eins og um
hefir verið samið við Útbú Útvegsbank-
ans á næstu tveim árum, svo að komi til
þess að áðurnefndir ábyrgðarmenn mínir
verði að taka að sér skuldbindingamar við
General Motor og Útbú Útvegsbankans, þá
er þeim heimilt án undangengins dóms
eða sátta að ganga að veðunum, en þó
skulu þau seld á opinberu uppboði ef ég
óska þess.
Veðhafar hafa sama rétt og sömu trygg-
ingu í vátryggingarupphæðum hinna veð-
settu hluta, ef til kemur.
Ofanrituðu til staðfestu rita ég nafn mitt
hér undir í viðurvist ...“.
Vestmannaeyjum í janúar 1932.
Ólafur Auðunsson.
Prentsmiðjan Acta h.f., Reykjavik 1932
l